Σ΄ένα τέτοιο κόσμο η «βάρβαρη» Μήδεια πως θα αντιδρούσε που δεν θα έπιαναν τα.. μαγικά της; Θα ύφαινε πέπλο δηλητηριασμένο για την Γλαυκή; Θα σκότωνε τα παιδιά της;
Σ΄όλα αυτά τα ερωτήματα απαντά ο Γιάννης Σκουρλέτης στην παράσταση «Πολιτισμός. Μία κοσμική τραγωδία» του Δημήτρη Δημητριάδη. Η απόκοσμα κοσμική ατμόσφαιρα του έργου γίνεται αισθητή από το πρώτο δευτερόλεπτο, καθώς προκειμένου να φτάσουμε στην σκηνή, περάσαμε από έναν σκοτεινό λαβύρινθο που κατέληγε στο καταστροφικό – και έξοχο εικαστικά- σκηνικό της παράστασης. Εκεί, το σύμπαν καταρρέει, ο πολιτισμός έχει αποσυρθεί. Τίποτε πια δεν έχει μείνει όρθιο.
Η Μήδεια στο έργο αυτό του Δημητριάδη δεν είναι αυτή που ξέρουμε. Η Μήδεια του Ευριπίδη υπάρχει μόνο ως ανάμνηση, ως θεατρική σύμβαση, ως ποιητική επέμβαση - έτοιμη να ξεσκεπάσει το πρόσχημα. Είναι μία Μήδεια τσακισμένη, χωρίς μαγικές δυνάμεις και από μηχανής θεούς να την σώζουν, είναι μία Μήδεια που πασχίζει να κρατήσει την ταυτότητά της και να κάνει πράξη τα προδιαγεγραμμένα. Αντικρίζουμε μία Μήδεια που δεν είναι αυτή που δείχνει, μία Μήδεια που λυγίζει από αγάπη για τα παιδιά της και δεν τα σκοτώνει. Μία πληγωμένη Μήδεια που κανείς δεν μπορεί πια να σώσει...
Σοφή επιλογή της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στο ρόλο της Μήδειας, καθώς η ίδια πριν 15 περίπου χρόνια είχε δώσει μία αξιομνημόνευτη δυναμική ερμηνεία στο ρόλο της στυγερής παιδοκτόνου της Ευριπίδειας τραγωδίας. Τώρα λοιπόν με μια συγκλονιστική ερμηνεία ως μία… άλλη Μήδεια έκανε την πλήρη ανατροπή. Τόλμησε να τσαλακωθεί στον υπέρτατο βαθμό μπροστά στα μάτια μας και κατάφερε με θαυμαστή ισορροπία να αποδομήσει πλήρως την προσωπικότητα της τραγικής ηρωίδας προσεγγίζοντάς την από μία τελείως αντίστροφη οπτική.
Εξαιρετικά δυναμικό και το υπόλοιπο καστ της παράστασης με τη νεαρή Λένα Δροσάκη να κερδίζει τις εντυπώσεις στους πολλαπλούς ρόλους που ερμήνευσε, κυρίως, με την πολύ καλή κίνησή της. Το ίδιο καλός και ο Γιώργος Παπαπαύλου μάς χάρισε μερικές πολύ δυνατές στιγμές ως Ιάσονας.
Συμπέρασμα; Στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη το κείμενο του Δημητριάδη μετουσιώνεται σε κάτι τραγικά επίκαιρο. Στο πρόσωπο της Μήδειας ο σύγχρονος Έλληνας μπορεί να δει τον αποδυναμωμένο από την κρίση αλλοτινό κραταιό εαυτό του, μπορεί να δει την κατάντια της σημερινής Ελλάδας, μιας χώρας της οποίας τα μαγικά φίλτρα έχουν τελειώσει και πλέον έχει έλθει αντιμέτωπη με την σκληρή κοσμική πραγματικότητα.
Μολονότι η παράσταση απευθύνεται αυστηρά σε μυημένους θεατρόφιλους, όσοι είστε τολμηροί να επιχειρήσετε να πάτε. Γιατί θα συνειδητοποιήσετε πως τα τελευταία λόγια της Μήδειας, μπορεί να είναι σκληρά, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινά και πως «ζείτε με κάτι που σας λείπει».
Γεωργία Οικονόμου
