To γεγονός
11 Μαρτίου 1984 και ώρα 23.00
Ανοικτά των νήσων Βέστμαν της Ισλανδίας, ανατρέπεται η τράτα "Hellisey” VE 503. Οι δύο από τους πέντε άντρες του πληρώματος, o δεύτερος μηχανικός Engilbert Eiðsson,19 ετών και ο μάγειρας Valur Smári Geirsson, 26 ετών, πνίγονται ακαριαία. Οι τρεις εναπομείναντες, ο καπετάνιος Hjörtur R. Jónsson, 25 ετών, ο πρώτος μηχανικός Pétur Sigurðsson, 21 ετών και ο τιμονιέρης Guðlaugur Friðþórsson (Gulli), 22 ετών, καταφέρνουν να κρατηθούν πάνω στην αναποδογυρισμένη καρίνα.
Ελάχιστη ώρα αργότερα το σκάφος χάνεται στο Βυθό του βόρειου Ατλαντικού.
Θερμοκρασία αέρα -2°C. Θερμοκρασία νερού 5°C.
Δεν έχουν άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουν να φτάσουν το νησί Heimaey, με τους δύο φάρους του να διακρίνονται στο βάθος. Ο Sigurðsson εγκαταλείπει σχεδόν αμέσως. Οι δύο εναπομείναντες συνεχίζουν να κολυμπάνε δίπλα δίπλα, προσπαθώντας να μιλάει ο ένας στον άλλον.
Ο Jónsson δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο στην επιφάνεια.
Ο Γκούλλι απομένει μόνος.
Το έργο:
Η ιστορία που συγκλόνισε την Ισλανδία ακριβώς πριν 30 χρόνια (πατήστε για link), ενέπνευσε τον βραβευμένο συγγραφέα Γιον Άτλι Γιόνασσον να γράψει το 2009 το "Βυθό" (Djúpid)
Γιατί τότε;
Μια χώρα στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής, ένας λαός που θα παλέψει να επιβιώσει, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και ενάντια στις στρατηγικές των διεθνών οικονομικών επιτελείων: Η Ισλανδία της κρίσης. Η Ισλανδία που χρειάζεται να εμψυχώσει τους ανθρώπους της. Όχι πια μόνο με τις αρχαίες Saga αλλά και με ένα "μύθο" από την πρόσφατη ιστορία της, που ταξιδεύει τριάντα χρόνια πλέον, από στόμα σε στόμα.
Μια αφήγηση βυθισμένη στις τελευταίες αναμνήσεις, ποτισμένη με χιούμορ και πείσμα, από έναν άνθρωπο που δεν εγκατέλειψε, γιατί ονειρεύτηκε αυτή την παραπάνω μέρα που θα του άλλαζε τη ζωή. Ένας αντι-ήρωας μέχρι τέλους. Που "απλά κολύμπησε".
Τι σημαίνει αυτό το έργο
Η στιγμή ακριβώς που αντιλαμβάνεσαι τι έχει συμβεί. Πού βρίσκεσαι. Κοιτάς γύρω κι έχουν όλα χαθεί. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Και το μυαλό δεν το χωράει. Για να μπορέσει να το επεξεργαστεί, ανασύρει σιγά σιγά τα γεγονότα από τη μνήμη. Πώς βρέθηκες εδώ; Το ζεις στ'αλήθεια αυτό; Ή είναι εφιάλτης; Κάποιο άσχημο παιχνίδι του μυαλού. Πού πήγε η κανονικότητα; Η ρουτίνα της ημέρας. Τα μικρά χαζά που σε εκνευρίζουν. Αυτά που αγαπάς. Αυτοί που αγαπάς. Πρέπει να τους πεις. Πρέπει να προλάβεις.
Εσύ. Ο Γκούλλι.
Εμείς.
Οι γονείς μας. Οι φίλοι μας. Οι αγαπημένοι μας, οι άγνωστοι γύρω μας στους δρόμους της Αθήνας, με τα σιωπηλά βλέμματα, που παλεύουν, άλλοι απλά υπομένουν, κάποιοι εγκατέλειψαν ήδη νικημένοι- βρίσκονται πάντα στη σκέψη μας.
Η ζωή μας, η υπόστασή μας, η χαμένη μας Αξιοπρέπεια.
Μια παραβολή για τις αόρατες πληγές της Κρίσης:
το σάστισμα, την απελπισία, την παράνοια, τους εσωτερικούς διαλόγους, τη Σιωπή την έκκληση για βοήθεια, την ανάγκη για τον Άλλον μια υπενθύμιση της Θέλησης, μια παρακίνηση σε Αντίσταση μια προτροπή σε Ανυπακοή.
Ερμηνεύει ο Θανάσης Δόβρης, σκηνοθετεί ο Κωστής Καλλιβρετάκης, σκηνικά-κοστούμια επιμελείται η Δάφνη Κούτρα, και φωτισμούς σχεδιάζει ο Αλέκος Αναστασίου.
ΙNFO:
από τις 7 Απριλίου 2014 στο θέατρο "104".
