Κανείς δεν ανήκει εδώ περισσότερο από σένα στο ...104

12.03.2013

Η Ομάδα θεάτρου Phantom Pain, συστήνει στο Αθηναϊκό κοινό μια αμετάφραστη μέχρι στιγμής στην Ελλάδα συγγραφέα, τη Miranda July και το έργο της «Κανείς δεν ανήκει εδώ περισσότερο από σένα» (No One Belongs Here More Than You).

Στα κείμενά της July, η ομάδα βρήκε μια φωνή σύγχρονη και συνομήλική της, που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως σύνολο, χωρίς διακρίσεις, με μια συγκινητική μεγαλοψυχία.

Όταν, μερικούς αιώνες πριν, ο William Penn έγραφε για τους «Καρπούς της Μοναξιάς», το μόνο σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι που είχε στο μυαλό του ανήκαν σε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο από αυτόν στον οποίο ανήκουν (ή τουλάχιστον πασχίζουν να νιώσουν ότι ανήκουν) οι χαρακτήρες της πρώτης συλλογής διηγημάτων της Miranda July.

Η μοναξιά είναι και αναπόφευκτη και απαραίτητη. Είναι φορές που δεν την ξορκίζει ούτε η πιο διαλεκτή παρέα, κι άλλες φορές που η ανάγκη για εκείνη, υπερβαίνει και την ίδια την ανάγκη για ζωή. Μερικές φορές όμως, η μοναξιά γίνεται επιβεβλημένη και, το χειρότερο, μοιάζει μη αναστρέψιμη. Τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να χάσει ένα συναίσθημα ζωτικής σημασίας. Το συναίσθημα του «ανήκω».

Τότε μια κοπέλα μπορεί να δει στο επιληπτικό κώμα του γείτονά της μια ευκαιρία για να θυμίσει στον εαυτό της πώς είναι το να κοιμάσαι δίπλα σε ένα άλλο (ζεστό) σώμα.

Ένα ζευγάρι, που έχει, επί δεκαετίες, επιμελώς δομήσει τη ζωή του με βάση τις ολιστικές φιλοσοφίες και το αδιάκοπο ξεχορτάριασμα του εσωτερικού τοπίου του καθενός, χωρίζει χωρίς δισταγμό, όταν συνειδητοποιεί ότι έχει πετάξει το πάθος από τη σχέση σαν να ήταν μια οποιαδήποτε νεύρωση.

Ένας άνδρας ζει όλη του τη ζωή περιμένοντας ότι, κάποια στιγμή, από το πουθενά, θα εμφανιστούν οι πραγματικοί του φίλοι και η πραγματική του οικογένεια και θα τον οδηγήσουν από το χέρι στην πραγματική του ζωή, από την οποία θα λείπουν όλα όσα δεν αντέχει στην τωρινή του.

Μια γυναίκα μόνη, γύρω στα σαράντα, με το μητρικό της φίλτρο να ξεχειλίζει, βυθίζεται στη σχέση που δημιουργεί με την οχτάχρονη κόρη της φίλης της. Όταν το παιδί ενηλικιώνεται, η γυναίκα μένει και πάλι μόνη, πιο μόνη από πριν.

Δύο δεκαοχτάχρονα κορίτσια αφήνουν πίσω το σπίτι τους και προσποιούνται ότι είναι ορφανά, σε μια υποσυνείδητη προσπάθεια να νιώσουν αυτό που δεν ένιωσαν σπίτι τους: ότι ανήκουν κάπου.

Αυτούς τους ανθρώπους, που δεν στηρίζονται πουθενά κι όμως δεν πέφτουν (ίσως να γέρνουν λίγο μόνο), που η σύγκριση ονείρου και πραγματικότητας τους αφήνει πάντα λίγο πιο λειψούς, και που δεν θα πάψουν ποτέ να ψάχνουν το μέρος και τους ανθρώπους όπου ανήκουν, θελήσαμε να τους κάνουμε από χαρακτήρες, ήρωες. Και να τους ακολουθήσουμε, ώσπου να πειστούμε και ‘μείς οι ίδιοι ότι κανείς δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο περισσότερο από κανένα.

Οι άνθρωποι για τους οποίους αγαπάει να γράφει η Miranda July νιώθουν ότι έχουν χάσει το παιχνίδι της ζωής, όποιο κι αν είναι αυτό. Κι αν δεν το έχουν χάσει, σίγουρα δεν πάνε για ρεκόρ. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα παύει να μετριέται με το μάτι. Ο κόσμος που έχουν δημιουργήσει για να αποφύγουν τον πραγματικό, το μέρος όπου νιώθουν ότι ανήκουν, είναι τόσο όμορφο και φωτεινό, τόσο δεκτικό, τόσο δίκαιο και ασφαλές, όσο ο πραγματικός κόσμος δεν θα μπορέσει να είναι ποτέ γι’ αυτούς. Μόνο που, με όση τέχνη και να φτιάξει κανείς τον κόσμο του, με όση λεπτομέρεια και να τον στολίσει, δεν θα μπορέσει ποτέ να καλέσει κάποιον άλλο άνθρωπο εκεί. Κι αυτό δεν έχει καθόλου πλάκα.

Μετάφραση, Σκηνοθεσία: Στέφανος Ντρέκος

Επιμέλεια μετάφρασης: Γιάννης Αστερής

Επιμέλεια κίνησης: Τζένη Αργυρίου

Επιμέλεια φωτισμών: Βασίλης Κλοτσωτήρας

Zωγραφιές: Μυρτώ Δεληβοριά

Φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου

Ερμηνεύουν οι: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ελεάνα Γεωργιάδου, Στέφανος Ντρέκος, Κέλλυ Παπαδοπούλου

Info

104 – Black Box: Ευμολπιδών 41, Γκάζι (μετρό Κεραμεικός)

Έναρξη παραστάσεων: Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9.15 μ.μ.

Λήξη παραστάσεων: Κυριακή 28 Απριλίου 2013