Διασκορπισμένες και τσαλαπατημένες σερπατίνες, σκασμένα μπαλόνια, μισοσκισμένα καπέλα γενεθλίων, χαλασμένο μακιγιάζ, εξουθενωμένα σώματα που δε μπορούν να ακολουθήσουν τον ξέφρενο ρυθμό. Αλλά κάποια συνεχίζουν να χορεύουν γιατί πολύ απλά «δεν ξέρουν τι να κάνουν τα χέρια τους».

Όταν ένα μεγάλο κι επιτυχημένο πάρτυ τελειώνει, δεν είναι εύκολο να φύγεις έτσι απλά και δεν έχεις καμία όρεξη γι’ απολογισμούς που θα σε φέρουν στην πραγματικότητα. Θέλεις να τραγουδήσεις ξανά δυνατά τα αγαπημένα σου τραγούδια, οι τσέπες να είναι συνέχεια γεμάτες και να μη σε νοιάζει αν χαλάει ο κόσμος έξω από το εορταστικό κλίμα.

Ο «Βυσσινόκηπος» με σκηνοθέτη τον Παντελή Δεντάκη, ετοιμάστηκε μέσα σε δύο μήνες, κάτι που ακούγεται δύσκολο και ίσως αδύνατο αλλά η συγκεκριμένη ομάδα (Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Οικονόμου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Όμηρος Πουλάκης, Σύρμω Κεκέ, Δημήτρης Πασσάς, Σοφία Γεωργοβασίλη, Μαρία Γεωργιάδου, Γιώργος Μελισσάρης, Δάφνη Δαυίδ, Μιχάλης Τιτόπουλος, Πέτρος Σπυρόπουλος, Σπύρος Πίτσος) τα κατάφερε και με το παραπάνω χωρίς απώλειες κι άσχημα χανγκόβερ.

Το κλασσικό έργο του Αντον Τσέχοφ που συμβολίζει το τέλος μιας εποχής ευημερίας και φαινομενικά ατελείωτου πλούτου, ανέβηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε μία σύγχρονη εκδοχή που σέβεται απόλυτα το βάρος και την αξία του κειμένου. Μέσω μιας γιορτής που προσπαθεί να κρύψει την αλήθεια, παρουσιάζει εξαιρετικά καίρια το μεταβατικό στάδιο της ξεθωριασμένης πια ελίτ η οποία δε μπορεί να δεχτεί την καθόλου λαμπερή πραγματικότητα.

Μπήκαμε στη γενική πρόβα της παράστασης και οι Παντελής Δεντάκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Όμηρος Πουλάκης μίλησαν ανάμεσα σε άλλα για τους ρόλους τους, τις δυσκολίες της σκηνοθεσίας και την αλληγορία του έργο με τη σημερινή κατάσταση. Η συνέχεια στο βίντεο…

Δημοσιογραφική επιμέλεια/ λήψεις: Κική Παπαδοπούλου

Μοντάζ: Μαίρη Ρίζου