Mια πολύ ανθρώπινη και γλυκιά συνέντευξη από τον εξαιρετικό Χρήστο Νικολόπουλο που αυτή την εποχή εμφανίζεται στο Ρυθμό Stage. Τι τον γοητεύει και τι δε αγαπά, τι τον κάνει να λιώσει και πότε δε θέλει να ακούει μουσική... Απολαύστε τον.
E.Σ.

Από την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου εμφανίζεστε στο “Ρυθμός Stage” με εξαιρετικούς συναδέλφους. Τι πρόγραμμα μας έχετε ετοιμάσει? Πώς θα χωρέσετε 45 χρόνια διαδρομής και τόσες επιτυχίες?

Είναι γεγονός ότι έχω γράψει τραγούδια που έχουν γίνει μεγάλες επιτυχίες, που πολλές φορές δε χωράνε σε ένα πρόγραμμα. Στο “Ρυθμός Stage” θα ακουστούν τουλάχιστον 40 μεγάλες επιτυχίες μου και την υπόλοιπη ώρα την καλύπτουμε με επιλεγμένες επιτυχίες μεγάλων Ελλήνων δημιουργών. Να σας τονίσω εδώ ότι μέσα στο πρόγραμμα υπάρχουν κάποια τραγούδια μου που τα θεωρώ ιδιαίτερα, που όμως είναι γνωστά άγνωστα, όπως «τα γράμματα στο πέλαγος» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου ή όπως «τα γκρίζα» σε ποίηση Καβάφη και μερικά ακόμα. Πάντως ο στόχος μου είναι, πώς θα χαρίσουμε στον κόσμο, ιδιαίτερα χαρούμενες στιγμές σε μια περίοδο που περνάει τέτοια δεινά.

Μέχρι πότε θα μπορούμε να σας απολαύσουμε εκεί?

Πρώτα ο Θεός, μέχρι τέλος των εορτών. Τώρα όπως ξέρετε, η διάρκεια των εμφανίσεων των καλλιτεχνών είναι μικρές. Οι καιροί είναι σκληροί και αμείλικτοι. Εξάλλου, είμαι γενικώς υπέρ των λίγων εμφανίσεων.

Σε τι στάδιο είστε δισκογραφικά?

Μόλις κυκλοφόρησε μία υπερπαραγωγή για τα σημερινά δεδομένα, ένα album με τη Σοφία Παπάζογλου, σε στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη. Ο τίτλος είναι «Μη της μιλάς της μοναξιάς στον ενικό». Είναι κατά τη γνώμη μου μία εξαιρετικά προσεγμένη δουλειά, με τραγούδια για τις καρδιές των ανθρώπων που ζούν τις διάφορες φάσεις της ζωής τους, χαρά, μελαγχολία, πίκρα, δυσκολίες κ.λπ.

Πώς νιώθετε με τη σημερινή μουσική κατάσταση?

Θέλει πολύ μεγάλη συζήτηση αυτό το θέμα. Με δύο λόγια, πολύ απογοητευτική. Πιστεύω πως είμαστε στην αρχή πολύ μεγάλων αλλαγών στο θέμα της πληροφόρησης της μουσικής και όχι μόνο. Πιστεύω πως κανείς δε γνωρίζει πως θα εξελιχθεί. Ίσως καλύτερα αλλά ίσως και χειρότερα.

Στα χρόνια παρουσίας σας στο μουσικό στερέωμα τι δε μπορείτε ακόμη με τίποτα να αγαπήσετε?

Τους ασήμαντους που παρουσιάζονται σαν κάτι σημαντικό. Ξέρετε υπάρχουν καλλιτέχνες, συνθέτες, τραγουδιστές, στιχουργοί, που η παρουσία τους είναι πολύ μικρή, μέσα από ελάχιστες (δυο, τρεις) επιτυχίες κι όμως κάποιοι καταφέρνουν να κάνουν ακόμα και συναυλίες στο μέγαρο. Αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως γίνεται. Φαίνεται μάλλον πως στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι.

Και τι δεν παύει να σας γοητεύει?

Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, δύο γλυκές λέξεις από ένα απλό άνθρωπο μου δίνουν πολύ μεγάλη χαρά. Επίσης ένα φιλάκι από τον εγγονό μου με λιώνει.

Μπορείτε να κάνετε το όνειρό σας πραγματικότητα: Στήστε μας την πλέον ιδανική σας παράσταση. Με ποιους συναδέλφους Έλληνες ή όχι, σε ποιο χώρο ή χώρα και με τι μουσικές επιλογές?

Πέρυσι (το 2010) τα εκπαιδευτήρια Δούκα, κυρίως οι μαθητές των μικρών τάξεων, μου έκαναν μία μουσική παράσταση, με βάση τα τραγούδια μου. Ήταν μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές μου. Αν ξανακάνω κάτι μεγάλο π.χ. μία μεγάλη συναυλία, θα προσπαθήσω να έχει τέτοια χρώματα. Έτσι θα αισθανθώ και ήσυχος ότι το ελληνικό τραγούδι θα έχει μία συνέχεια.

Υπάρχει κάποιος χρόνος ή χώρος που δεν θέλετε να ακούτε μουσική?

Είμαι λάτρης της θάλασσας και των φαινομένων της. Εκεί δε θέλω να ακούω μουσική. Θέλω να απολαμβάνω τα φαινόμενα. Το ηλιοβασίλεμα, τη νύχτα, το χάραμα στο ψάρεμα, αλλά με περιστατικά όμορφα, ψάρια να πετάγονται, φώκιες να εμφανίζονται, χελώνες τεράστιες, αλλά και η ηρεμία της. Εκεί όταν θα ακούσω κάτι θα είναι μουσική ριλάξ μόνο.

Και μία τελευταία ερώτηση... Αν είχατε την ευκαιρία να βάλετε ένα μόνο cd να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης ποιο θα ήταν αυτό?

Τα ορχηστρικά του «χαμόγελο της τζοκόντας» του Μάνου Χατζιδάκι.

****

Kάντε κλικ εδώ για κερδίσετε διπλές προσκλήσεις για τις εμφανίσεις του στο Ρυθμό Stage.