It was a long time ago, longer now than it seems in a place perhaps you've seen in your dreams..Αν τις γνώριζε ο Tim Burton θα γινόταν οι μούσες του και θα τις έκανε μόνιμους κατοίκους στο θεοσκότεινο και παράλληλα πολύχρωμο σύμπαν του δίπλα με τον ψαλιδοχέρι Edward τον Jack, τον Vincent και τα άλλα παιδιά. Οι Cheek Bones κλωτσάνε χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνοντας το ρίσκο να πειραματίζονται με ό,τι γουστάρουν και βγάζουν γλώσσα σε οποιοδήποτε στερεότυπο επικρατεί για μια γυναικεια ομάδα. Αν ψάχνεις ξενερωτα happily ever after, μην ανοίξεις το δικό τους μακράν καλύτερο παραμύθι..

Πότε και πως δημιουργήθηκε η ομάδα;
Ελένη- 22 Απριλίου κάνουμε πρόβα για να δώσουμε εξετάσεις στο Υπουργείο κι έρχεται η Αγγέλικα σπίτι μου και μας λέει αν θέλουμε να πάρουμε μέρος σ’ ένα φεστιβάλ που γίνεται διαγωνισμός για ομάδες. Ήταν το Bob festival με διοργανωτές τους Abovo. Μια που το είπε , μια που σκεφτήκαμε τι θα κάνουμε , μια που το γράψαμε και το στείλαμε.

Εβη- Και μια που είμαστε εδώ! Είπαμε ναι γιατί δεν είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε εκτός από το ότι δίναμε για τη σχολή για να επικυρωθεί το πτυχίο μας. Έπρεπε να στείλουμε μια αίτηση με το θέμα που θα δουλεύαμε κι η Ελένη είχε το παραμύθι «Το αγόρι που κλώτσαγε γουρούνια» στη βιβλιοθήκη της που της άρεσε και μας το πρότεινε. Όταν έχεις ένα κοινό στόχο και μια κοινή θέληση είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις κάτι. Επίσης πριν φτιάξουμε την ομάδα δεν υπήρχε δημιουργικότητα. Πηγαίναμε σε οντισιόν αλλά δε μας τρέλαινε τίποτα και γενικά είναι δύσκολοι και οι καιροί οπότε ήταν μια καλή λύση.

Και βγήκατε τελικά νικήτριες στο διαγωνισμό του φεστιβάλ...
Έβη- Δεν ξέραμε καν αν θα μας δεχτούν και ξαφνικά είχαμε δύο βδομάδες να παρουσιάσουμε ένα δεκαπεντάλεπτο και πάθαμε πανικό. Ήταν οχτώ ομάδες κι η κάθε ομάδα έπρεπε μέσα σ' αυτό το διάστημα να παρουσιάσει μια πρόταση της δουλειάς τους. Το ωραίο ήταν ότι δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα νικήσουμε γιατί νομίζαμε ότι πολύ δύσκολο να συμμετέχεις κι ότι δε θα μας επιλέξουν.

Αγγέλικα- Ψήφιζε το κοινό και φυσικά οι Abovo και βγήκαμε παμψηφεί απ' το κοινό.

Ποιος ήταν ο κύριος στόχος σας όταν φτιάξατε την ομάδα;
Ελένη- Ήταν μια ανάγκη να δουλέψουμε και να εκφραστούμε καλλιτεχνικά και δεν έχουμε θέσει μεγάλους στόχους για το που θα φτάσει απλά θέλουμε να δοκιμαστούμε εμείς. Δηλαδή στην επόμενη παράσταση θέλουμε να ξεπεράσουμε την προηγούμενη αν γίνεται και να πάμε ένα βήμα παραπέρα.

Έβη- Μπορεί να μην το είχαμε συνειδητά αυτό αλλά θεωρούμε ότι μέσα από το έργο που κάναμε και στο επόμενο που θα κάνουμε σίγουρα θέλουμε να μιλήσουμε για σύγχρονα ζητήματα και θέματα. Έτσι κι αλλιώς γιατί ζεις στο τώρα κι έχεις πολλά ερεθίσματα που σ’ επηρεάζουν σ' αυτά που κάνεις.

Τι σας τράβηξε πιο πολύ στην ιστορία του Αγοριού που κλώτσαγε;
Ελένη- Είναι ένα "light" παραμύθι φαινομενικά αλλά έχει μέσα πολλά σχόλια με πάρα πολύ έξυπνο και ιδιαίτερο χιούμορ και αυτό που μας ιντρίγκαρε πιο πολύ ήταν το πως τρία κορίτσια μπορούμε να κάνουμε όλους αυτούς τους ρόλους.

Έβη- Έχει πολύ ωραία στοιχεία και διακωμωδεί και τη σημερινή κοινωνία..

Αγγέλικα- Θέλαμε εν τω μεταξύ να κάνουμε κάτι σε παραμύθι που να είναι και λίγο σκοτεινό γιατί συμφωνούμε κι οι τρεις στην αισθητική που θυμίζει λίγο Tim Burton και μόλις διαβάσαμε το παραμύθι είπαμε ότι αυτό θέλουμε να κάνουμε. Περάσαμε πολύ χρόνο να δούμε όλες τις ταινίες του Burton, κάναμε συνέχεια πρόβες στα σπίτια γιατί κάναμε διασκευή του έργου- δεν το ανεβάσαμε αυτούσιο. Πήραμε την κεντρική ιδέα και το ξαναγράψαμε όλο επειδή δεν είναι θεατρικό έργο οπότε έπρεπε να το «ζωντανέψουμε».

Στην ιστορία το αγόρι πεθαίνει από την υπέρμετρη ματαιοδοξία του και την εμμονή του για την εξουσία. Πιστεύετε ότι στη σημερινή εποχή, με τους γρήγορυς ρυθμούς και το άγχος, αυτό θα είναι η κύρια αιτία θανάτου μεταφορικά και κυριολεκτικά;
‘Εβη- Ισχύει αυτό.. ειδικά στην Αθήνα υπάρχει αυτό το πρότυπο του «να κάνω καριέρα, να φτάσω ψηλά» χάνοντας την ουσία και σχεδόν όλοι μπαίνουν σ’ αυτό το τριπάκι με τον τόσο μεγάλο ανταγωνισμό που υπάρχει. Παλιότερα δεν υπήρχε και τόση παιδεία-μ’ ένα πτυχίο ήσουν μορφωμένος ενώ τώρα να έχεις δέκα πτυχία, να έχεις σπουδάσει έξω και να μη βρίσκεις δουλειά. Έχουμε ματαιοδοξία και σ’ αυτό βοηθάει η τηλεόραση πολύ με όλα υτά τα πρότυπα που βγαίνουν.

Ποια από τις τρεις έχει το ρόλο του "αρχηγού" στην ομάδα;

Ελένη-Δεν έχουμε...Στο μόνο που υπήρχε αυτό που λες είναι σε κάποια θέματα γραφειοκρατικά και στα πρακτικά κι αυτή ήταν η Αγγέλικα που είναι η οργανωτική της ομάδας! Αν δεν ήταν εκείνη θα ήμασταν ακόμα στον καναπέ και θα τα αναβάλαμε όλα!

Αγγέλικα- Βασικά το καλό είναι ότι ήμασταν μαζί στη σχολή οπότε έχουμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Ελένη- Σε δύο συνεντέυξεις μας λέγανε για «Τρία κορίτσια χωρίς κανέναν πάνω απ το κεφάλι τους». Δεν ισχύει κάτι τέτοιο ή ότι φοβόμαστε κανέναν σκηνοθέτη απλά επειδή είναι άπειροι οι ηθοποιοί πλέον είναι πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά και κυρίως να βρεις μια δουλειά που να σου αρέσει. Εμείς δοκιμάσαμε κάτι καθόλου εύκολο γιατί δεν είμαστε σκηνοθέτες. Είχαμε μια μικρή εμπειρία από τη σχολή οπότε είπαμε γιατί να μην το χρησιμοποιήσουμε και λίγο πιο επαγγελματικά.

Σας αγχώνει που δημιουργούνται συνέχεια καινούριες ομάδες;

Ελένη- Όχι ίσα ίσα είναι ωραίο γιατί βλέπεις και διαφορετικά πράγματα. Σπάνια είναι μια ομάδα ολόιδια με την άλλη, δηλαδή και το ίδιο αντικείμενο να έχουν σίγουρα θα διαφέρουν σε κάτι στην αισθητική, στο θέμα, στον τρόπο που παίζουν..και σ’ αρέσει που βλέπεις ότι τα παιδιά δεν τα παρατάνε. Όταν μια ομάδα πάει καλά αυτο είναι κι ευχάριστο και για τη δικιά σου την ομάδα. Ας πούμε κι οι Abovo, έχουν βοηθήσει πολύ άλλες ομάδες.

Εβη- Το καλό είναι ότι είναι μια νέα τάση. Δεν μπορείς να δουλέψεις αλλιώς αν θες να να κάνεις κάτι και είναι δύσκολο να σου δωθεί κι η ευκαιρία κιόλας. Δε μπορείς να περιμένεις, θες να κάνεις κάτι δικό σου, να μιλήσεις μέσα απ’ αυτό.

Με ποιες ομάδες (ελληνικές και ξένες) θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Τους Abovo, την Άσκηση (ομάδα του Περικλή Μουστάκη), την ομάδα του Θοδωρή Τερζόπουλου κι από ξένους τον James Thiérrée, τον εγγονό του Charlie Chaplin, τους DV8 και την Ariane Mnouchkine.

Το επόμενο τι θα είναι;
Αυτή την περίοδο το ετοιμάζουμε και συζητάμε τι θα γίνει. Δε θα είναι τελείως διαφορετικό, θα είναι στην ίδια γραμμή αλλά το στοίχημα που βάλαμε είναι ότι θα είναι ένα έργο εντελώς δικό μας.Κάπως σαν παραμύθι πάλι..

Σας φοβίζει καθόλου με το γεγόνος ότι πήγε τόσο καλά η πρώτη σας παράσταση και θα πρέπει να έχει επιτυχία και η καινούρια;
Έβη- Ναι γιατί σκέφτομαι ότι επειδή έγινε μια φορά δε σημαίνει ότι θα γίνει και δεύτερη αλλά πιστεύω ότι αν έχεις μια καλή βάση κι έχεις ξεκινήσει με κάτι καλό, σίγουρα θα εξελιχθεί. Όταν κάνεις κάτι καινούριο πάντα φοβάσαι.

Αγγέλικα Εμένα με πιάνει λίγο άγχος επειδή βάλαμε από την αρχή ψηλα τον πήχη και τώρα πρέπει να πάει από κει και πάνω.

Ελένη- Τον πήχη τον βάλαμε για μας. Και το ότι ο άλλος περιμένει κάτι παραπάνω από σένα εκεί είναι και το ρίσκο της υπόθεσης. Σίγουρα δεν θα είναι μόνο επιτυχίες η ζωή σου και μαθαίνεις από τις αποτυχίες.

Ποια είναι τα παραμύθια που σας έχουν στιγματίσει;
Ελένη- Το αγαπημένο μου παραμύθι είναι είναι το "Κουτσοκοκοράκι". Όσοι είναι από Πελοπόννησο θα το ξέρουν..Η γιαγιά μου έλεγε κάτι παραμύθια με κάτι κομμένα χέρια κα γλώσσες κι έχω μεγαλώσει με τέτοια αισθητική!

Έβη- Εμένα μου έλεγε για τον μισκοκωλάκια! Θυμάμαι έβλεπα τη "Λίμνη των κύκνων" σε παιδικό και γενικώς μικρή έβλεπα πολλά παιδικά στην τηλεόραση.

Αγγέλικα- Μου άρεσε ο "Πινόκιο". Η δικιά μου γιαγιά δεν ήξερε παραμύθια! Της έλεγα εγώ ό,τι μάθαινα στο νηπιαγωγείο.

Γενικά σας αρέσουν να είναι πιο σκοτεινές οι ιστορίες και να μην είναι τα κλασσικά παραμύθια...
Ελένη- Ναι! Εγώ είμαι υπέρ της γοτθικής κουλτούρας και μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτού του είδους η λογοτεχνία. Στο πανεπιστήμιο όταν ασχολήθηκα παράπανω και εμάθα τι σημαίνουν κάποια πράγματα, ποια είναι τα αριστουργήματα του συγκεκριμένου είδους και τι πρεσβεύουν, μ’ άρεσε πάρα πολυ! Έχει κάτι το μυστικιστικό. Σε τραβάει γιατί έχει όλα τα απαγορευμένα μέσα..Σ' εκείνες τις εποχές θεωρούσαν ότι τα υγρά που βγαίνουν μέσα από το σώμα ήταν απαγορευμένα γι’ αυτό τα περισσότερα γοτθικά μυθιστορήματα έχουν να κάνουν με δάκρυα, αίμα, σεξ γιατί τότε δε μιλούσανε για τίποτα απ’αυτά.

Υπάρχει τώρα τελευταία μια τάση με τους βρυκόλακες.
Ελένη- Τα βαμπίρ πάντα ήταν ωραία και τραβούσανε γιατί είναι πλάσματα που δε γερνούσαν ποτέ, σ' όλες τις ταίνίες ήταν πανέμορφα.. Εντάξει ο Christopher Lee ήταν λίγο χάλια αλλά άλλη εποχή άλλη ομορφιά..(γέλια). Αν σκεφτείς όμως άλλες όπως το "Συνέντευξη μ’ ένα βρύκολακα" με το Brad Pitt ή τον "Dracula" του Coppola με τον Gary Oldman που ήταν κούκλος. Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που νομίζουν ότι είναι βρυκόλακες..κοιμούνται σε κάσες, ζούνε μόνο τη νύχτα, κάνουν τους κυνόδοντες λίγο πιο μεγάλους και διάφορα τέτοια.

Αγαπημένοι ήρωες από ταινίες Tim Burton;
Όλες: Ψαλιδοχέρης!

Αγγέλικα: Κι ο Jack από τον Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη.

Εβη- Εμένα μ’ άρεσε πολύ κι η Νεκρή νύφη.

Ελένη- Κι ο Vincent ήταν τρομερός. Απ’ αυτόν εμπνευστήκαμε πολύ για τον Robert απ το Αγόρι που κλώτσαγε. Όλα τα παιδιά όταν ήμασταν μικρά θέλαμε να έχουμε μαγικές δυνάμεις έτσι δεν είναι; Σκεφτόσουν ότι ήσουν ένα ξεχωριστό παιδί που μπορέι να πετάξει ή ότι είσαι μάγισσα και δεν το ξέρεις ακόμα!

Όλοι αυτοί η ήρωες του μπορεί να είναι περιθωριακοί αλλά δεν έχουν παράλληλα μια άλλη γοητεία;

Ελένη-Έχουν ένα ενδιαφέρον γιατί ο τρόπος που σκέφτονται δεν είναι συμβατικός όπως ο τρόπος που σκέφτονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Επίσης έχουν και σκηνικό ενδιαφέρον. Ωραίοι είναι οι χαρούμενοι άνθρωποι που τα έχουν λυμένα όλα αλλά στη σκηνή ποιον επιλέγεις να φέρεις; Είναι βέβαια και ο τρόπος που τον παρουσιάζεις..

Εβη- Αν δεις στα έργα των περισσότερων συγγραφέων, τα πρόσωπα που ασχολούνται πιο πολύ είναι τέτοια, όπως ας πούμε ο Tennessee Williams.Είναι ένα στοιχείο του ανθρώπου που δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς.Αυτοί οι άνθρωποι πάσχουν, πονάνε και προσπαθούν να τα βρουν με τον εαυτό τους οπότε γι αυτό και σου τραβάνε πιο πολύ το ενδιαφέρον. Είχε βγει μία ταινία, το "Happy go lucky" που ήταν πάρα πολύ ωραία ιστορία και σου δίνει την αισοδοξία να συνεχίσεις με χαμόγελο τη ζωή σου και το κάνει στην υπερβολή του. Κι αυτό είναι το θέμα γιατί ό,τι και να συνέβαινε στην πρωταγωνίστρια το αντιμετώπιζε με τέτοια χαρά κι αισιοδοξία που απορούσες «Δε νευριάζει;!»

Αν προσπαθείς να είσαι θετικός, θεωρείσαι και λίγο εξωγήινος για τους άλλους;
‘Εβη- Προσπάθησα να το κάνω αλλά η γκρίνια μου βγαίνει! Απλά πρεπει να υπάρχει μια ισορροπία..παράδειγμα να μην τσαντίζεσαι με το παραμικρό γιατί χαλάς το χρόνο σου σε πράγματα που δεν έχουν τόσο νόημα. Είναι καλό να βάλεις λίγο χαρα στη ζωή σου!

Μία δήλωση για το τέλος.
Έβη- Δεν αντέχω το μετρό που έχει ακριβίνει. Καλύτερα να παίρνεις ταξί! Τους καταλαβαίνω απ τη μία αλλά απ την άλλη κάπως πρέπει να μετακινηθούμε. Επίσης παίρνεις το ποδήλατο κι οι δρόμοι είναι χάλια.

Ελένη- Ισχύει αυτό με το μετρό αλλά κι αυτοί έχουν δίκιο γιατί ο εργαζόμενος θέλει να κάνει απεργία. Εγώ θέλω να πω ένα ευχαριστώ στον κόσμο που ενδιαφέρθηκε για μια νέα ομάδα κι ήρθε να δει τη δουλειά μας και χαίρομαι που στηρίζουν όσο μπορούν τις νέες ομάδες γενικά.

Αγγέλικα- Ευχαριστούμε επίσης όλους όσους μας βοήθησαν για ν’ ανέβει τελικά αυτή η παράσταση και τη σχολή της Νέλλης Καρρά που μας έδωσε το χώρο.

*Ψάξε, ψάξε και θα τις βρεις:

-Στην πιο σκοτεινή γειτονιά του Facebook χωριού

-Στη Θεσσαλονίκη αρχές Μαρτίου και στο επόμενο Bob festival, 9-15 Μαϊοιυ

Συνέντευξη: Κική Παπαδοπούλου

Φωτογραφίες: Βασίλης Τοπουσλίδης