Διθυραμβικές κριτικές στη Νέα Υόρκη έχει αποσπάσει η έκθεση στο «ΜΟΜΑ» με έργα-σχόλια πάνω στον χρόνο και την ιστορία, της Σιγκαλίτ Λαντάου, της πιο ταλαντούχας νέας καλλιτέχνιδας του Ισραήλ.
Η 39χρονη Σιγκαλίτ Λαντάου (Sigalit Landau) θεωρείται η πιο ταλαντούχα νέα καλλιτέχνιδα του Ισραήλ. Το ταλέντο της το έδειξε νωρίς. Δύο χρόνια μόλις αφ ότου τελείωσε τις σπουδές της επελέγη να αντιπροσωπεύσει τη χώρα της στην Μπιενάλε της Βενετίας του 1997 και από τότε έχει εκθέσει σε πολλές πόλεις στον κόσμο, από το Βερολίνο μέχρι τη Μελβούρνη.
Περφόρμανς και βίντεο αρτ
Πρόσφατα όμως παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θρυλικό Μουσείο της Μοντέρνας Τέχνης («ΜΟΜΑ») της Νέας Υόρκης και δημιούργησε μεγάλη αίσθηση με διθυραμβικές κριτικές σε έντυπα όπως το «Νιου Γιορκ Τάιμς». Η δουλειά της ανακαλεί έργα της δεκαετίας του 70 που χρησιμοποιούν την περφόρμανς και το βίντεο αρτ, ειδικά εκείνα που εστιάζουν στο σώμα.
Εντυπωσιακό είναι το βίντεο «Μπάρμπντ Χούλα» (το οποίο παρουσιάστηκε μάλιστα πρόπερσι στην έκθεση του Δημήτρη Αντωνίτση στην Υδρα) όπου η κάμερα απομονώνει το γυμνό κορμό της καλλιτέχνιδας ενώ στριφογυρίζει κυκλικά ένα αγκαθωτό κομμάτι ατσάλι γύρω από την κοιλιά της σε ένα «μαζοχιστικό χούλα χουπ». Η εικόνα είναι υπνωτική και μαζί απωθητική: Σε κάθε περιστροφή οι αγκίδες μπαίνουν ακόμα πιο βαθιά στη σάρκα της. Το συρματόπλεγμα είναι ένα εμβληματικό στοιχείο του ισραηλινού τοπίου, αλλά και των στρατοπέδων συγκεντρώσεων του Β Παγκόσμιου Πολέμου - η μεταφορά είναι σαφής.
Το πλέον διάσημο όμως έργο της καλλιτέχνιδας είναι το περίφημο πλέον βίντεο «Νεκρά Θάλασσα» (2005), το οποίο, όπου έχει παιχτεί, έχει υμνηθεί για την πρωτοτυπία και απαράμιλλη αισθητική του. Στο έργο, η ιδία η Λαντάου, γυμνή, επιπλέει σε μια σπείρα από πράσινα καρπούζια μέχρι που σταδιακά το σχήμα «ξετυλίγεται». Το έντονο κόκκινο εσωτερικό των φρούτων αποκαλύπτεται ενώ εκείνα χάνονται, αφήνοντας τη γαλάζια επιφάνεια του νερού σχεδόν μονοχρωματική.
Ταυτόχρονα ένας αστερισμός από γλυπτά αντικείμενα κατασκευασμένα από συρματόπλεγμα που μοιάζουν με λάμπες βουλιάζουν στην κορεσμένη από αλάτι θάλασσα και στεγνώνουν στον ήλιο της ερήμου, δημιουργώντας μια κρυσταλλική επιφάνεια.
Ενα άκρως εντυπωσιακό έργο υψηλού λυρισμού και αισθητικής, αλλά ταυτόχρονα και ένα σχόλιο πάνω στον χρόνο και την ιστορία.
ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ
