Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Οταν ήσουν μικρός, τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Επιστήμονας ή καλλιτέχνης;

Δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω...Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να ασχολούμαι με τη μουσική. Οταν «έπαιζα» μουσική με κυρίευε ένα απερίγραπτο συναίσθημα που με έκανε να μη θέλω να σταματήσω να το ζω. Στα 15μου έφτιαξα το δικό μου γκρουπ...και καλύπταμε το μουσικό μέρος των σχολικών εκδηλώσεων. Επειτα σπούδασα ιατρική χωρίς όμως να εγκαταλείψω τη μεγάλη μου αγάπη, τη μουσική. Ετσι, έγινα και επιστήμονας και καλλιτέχνης, αλλά το δεύτερο με κέρδισε ολοκληρωτικά...

Ποιος είναι ο ρόλος του έρωτα στη δημιουργία;

Θεωρώ ότι ο έρωτας είναι από μόνος του δημιουργία...Κάποιος είχε πει ότι είναι το ισχυρότερο ντόπινγκ!

Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;

Την Aκρόπολη. Είναι all- time classic.

Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;

Υπάρχουν μέρη στην Αθήνα που έχουν τη δική τους ενέργεια, το δικό τους «χρώμα», όπως το Γκάζι, το Θησείο, ο Λυκαβηττός που μου αρέσει να πηγαίνω.

Τι θα άλλαζες στην πόλη;

«...Σε ένα μπαλκόνι που έβλεπε στο τίποτα, μεγάλωσα παιδάκι. Μικρό ποδηλατάκι το πήγαινα και το ’φερνα σε ένα τετραγωνάκι. Τα όνειρα στριμώχτηκαν σε ένα δωματιάκι, που όλο σουτ και σουτ... γιατί το κρεβατάκι μου το χώριζε τοιχάκι,... με του δίπλα του ανάποδου το μέσα σαλονάκι...» Oλα αυτά που περιγράφει το τραγούδι μου

«Τα παιδιά των μπαλκονιών» σε στίχους του Λάκη Λαζόπουλου. Δηλαδή όλη την πίεση που ασκεί η γεμάτη από θορύβους, μπετόν και πολυκατοικίες μεγαλούπολη. Μακάρι να μπορούσα να εξαφανίζω τα αυτοκίνητα, το άγχος και τη μιζέρια.

Ποιες είναι οι μικρές πολυτέλειες που χαρίζεις στον εαυτό σου;

Εκδρομές και ταξίδια με φίλους, καλό φαγητό και ξεκούραση πότε πότε.