Τα λάθη και οι ατέλειες είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση. Καθημερινά, κάνουμε λάθη, άλλοτε μικρότερα, άλλοτε μεγαλύτερα. Συνήθως, αρνούμαστε να τα παραδεχτούμε. Και αυτή είναι η μεγαλύτερή μας αδυναμία. Δυστυχώς, από την παιδική ηλικία μαθαίνουμε, ότι πρέπει να είμαστε αλάθητοι και πως τα λάθη δε συγχωρούνται πάντα εύκολα. Κανείς, όμως, δε μας προειδοποίησε πόσο δύσκολο, αν όχι αδύνατο, κάτι τέτοιο είναι. Κι εμείς το ενστερνιστήκαμε. Αποτέλεσμα; Δεν γνωρίζουμε τι είναι σωστό και τι λάθος, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε.
Άλλωστε μοναδικό μας μέλημα είναι να επιτυγχάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα στο λιγότερο χρονικό διάστημα. Έτσι, όμως, κάνουμε κατάχρηση των δυνάμεών μας και δεν αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας ώστε να σκεφτούμε και να αξιολογήσουμε τις πράξεις μας. Ασχολούμαστε συνέχεια με πράγματα σημαντικά για την εργασία μας, σημαντικά για την οικογένεια, σημαντικά για τους άλλους. Και παραμελούμε τα σημαντικά για εμάς τους ίδιους. Δεν ακούμε τη διαίσθησή μας. Κι αν το κάνουμε, δεν της δίνουμε τη σημασία που πρέπει. Θεωρούμε, ότι οι άλλοι γνωρίζουν καλύτερα τι πρέπει εμείς να κάνουμε, γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Κι όμως, το να κάνουμε λάθη μας υπενθυμίζει, ότι είμαστε άνθρωποι με ατέλειες και με όρια αντοχής. Χωρίς τα λάθη μας δεν θα είχαμε τις ευκαιρίες, να ωριμάσουμε, μαθαίνοντας από αυτά. Ας συμφιλιωθούμε, λοιπόν, με αυτά. Προσοχή, όμως: μόνο με τα δικά μας. Δεν πρέπει να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα λάθη των άλλων. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε, να αναλύσουμε, να αποδεχθούμε και να μάθουμε μόνο από τα δικά μας στραβοπατήματα. Να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Είναι, εξάλλου, ο μοναδικός μας σύμμαχος, ο μόνος πάνω στον οποίο μπορούμε να στηριζόμαστε.
