Τα καλά νέα είναι ότι ο χρόνος δεν επιταχύνεται καθώς μεγαλώνεις, αλλά τα κακά νέα είναι ότι τον αισθάνεσαι λιγότερο καθώς η δύναμη επεξεργασίας του εγκεφάλου σου μειώνεται, τουλάχιστον σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, στο περιοδικό European Review.

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ότι οι κόκκοι του χρόνου πέφτουν με έναν εκθετικά αυξανόμενο ρυθμό. Μια εξήγηση γι 'αυτό το φαινόμενο έχει παρουσιαστεί τώρα από τον συγγραφέα της μελέτης Adrian Bejan από το πανεπιστήμιο Duke, ο οποίος λέει ότι οι αποκλίσεις μεταξύ «χρόνου του ρολογιού» και «χρόνου του μυαλού» είναι υπεύθυνες για την προφανή επιτάχυνση της ζωής μας.

Σε μια δήλωση, ο Bejan είπε ότι «το ανθρώπινο μυαλό αισθάνεται την αλλαγή του χρόνου όταν οι εικόνες που αντιλαμβάνεται, αλλάζουν». Με άλλα λόγια, «το παρόν είναι διαφορετικό από το παρελθόν επειδή η διανοητική οπτική έχει αλλάξει, όχι επειδή χτυπάει το ρολόι κάποιου».

Στη μελέτη του, γράφει ότι «ο ρυθμός με τον οποίο οι αλλαγές στις νοητικές εικόνες γίνονται αντιληπτές μειώνονται με την ηλικία» και ότι επειδή τα παιδιά είναι σε θέση να λαμβάνουν και να επεξεργάζονται περισσότερες νοητικές εικόνες ανά δευτερόλεπτο από τους ενήλικες, αισθάνονται ότι οι μέρες τους είναι γεμάτες περισσότερο χρόνο.

Το ανθρώπινο μάτι είναι συνεχώς εν κινήσει και μόλις επεξεργαστεί μια εικόνα, εστιάζει κάπου αλλού. Αυτές οι ταχείες κινήσεις του ματιού ονομάζονται σακκάδες και διακρίνονται από μικρές ακινητοποιημένες περιόδους που ονομάζονται στερεώσεις, κατά τις οποίες το μάτι εστιάζει το βλέμμα του, σε μια συγκεκριμένη εικόνα.

Προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι το μάτι ενός μέσου ενήλικα κάνει τρεις έως πέντε σακκάδες ανά δευτερόλεπτο. Ωστόσο, οι χρόνοι στερέωσης είναι σημαντικά μικρότεροι για τα παιδιά, τα οποία είναι επομένως σε θέση να κάνουν περισσότερες σακκάδες και να παρατηρήσουν περισσότερες εικόνες ανά δευτερόλεπτο.

Διάβασε επίσης: Απλές συμβουλές για να χάσεις βάρος με το περπάτημα

Ο λόγος αυτής της αλλαγής στον χρόνο στερέωσης είναι ότι καθώς γερνάμε, αρχίζει να χρειάζεται περισσότερος χρόνος ώστε οι εγκέφαλοί μας να επεξεργαστούν τις πληροφορίες που λαμβάνουν από τον αμφιβληστροειδή. Σύμφωνα με τον Bejan, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αναπτύσσουμε ολοένα και πιο πολύπλοκα νευρωνικά δίκτυα καθώς μεγαλώνουμε, πράγμα που σημαίνει ότι τα σήματα πρέπει να ταξιδεύουν περισσότερο για να φτάσουν σε ξεχωριστά μέρη του εγκεφάλου.

Μια ανάλογη εξήγηση θα ήταν να πούμε ότι βιώνουμε τη ζωή μας όπως η φωτογράφηση. Όσο περισσότερες φωτογραφίες τραβιούνται ανά δευτερόλεπτο, τόσο πιο αργή εμφανίζεται η κίνηση του χρόνου. Ωστόσο, καθώς αρχίζουμε να αυξάνουμε το διάστημα μεταξύ κάθε φωτογραφίας, η περισσότερη κίνηση συμβαίνει μεταξύ κάθε πλαισίου, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι τα συμβάντα συμβαίνουν γρηγορότερα.