Δεν είναι λίγες οι φορές που μαζεύουμε περιττά βάρη, χωρίς καν να το καταλάβουμε. Ανεχόμαστε άτομα, δεσμευόμαστε σε υποχρεώσεις που δεν θέλουμε, κολλάμε στη ρουτίνα από συνήθεια. Είναι κάποιες μικρο-καταστάσεις που σιωπηρά κλέβουν τα πολύτιμα αποθέματα της ενέργειάς μας, ψυχικής και σωματικής.
Όταν μια ωραία πρωία αυτές οι ενοχλητικές καταστάσεις με κάποιον τρόπο αλλάξουν προς το καλύτερο ή για κάποιο λόγο πάψουν να υφίστανται, αναρωτιόμαστε γιατί δεν είχαμε δράσει ή απαλλαγεί από αυτές νωρίτερα. Μ' έναν αναστεναγμό ανακούφισης ξαναβρίσκουμε το κέφι μας. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
Πολλά παιχνίδια παίζονται στη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων με τη δικαιολογία μιας κατάστασης. Αρκετοί είναι αυτοί που κρυμμένοι πίσω από κάποια δυσκολία άγονται και φέρονται όπως δεν θα όφειλαν και συμβαίνει να ανεχόμαστε την κακή τους συμπεριφορά ή τη χαμηλή τους απόδοση επειδή τους λυπόμαστε. Σίγουρα σε κανέναν δεν αρέσει να φέρεται άσχημα κι όμως, οι άνθρωποι που δεν φέρονται σωστά ή που δεν αποδίδουν όπως θα έπρεπε, μέσα τους το γνωρίζουν τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Εφόσον λοιπόν δεν ζητάμε παράλογα πράγματα, αυτού του είδους τα προβλήματα ξεπερνιούνται, αρκεί να ξεσκεπάσουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Περιγράφοντας την κατάσταση, πώς μας επηρεάζει, τι θα θέλαμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε και για πόσο και διατηρώντας χαμηλό τόνο και διάθεση συνεργασίας, μπορούμε να επανατοποθετήσουμε τη σχέση σε νέες βάσεις, προς ανακούφιση και των δύο πλευρών. Αν όχι, θεωρήστε πως δώσατε ευκαιρίες και σημάνετε αποχώρηση!
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
Γιατί, όμως, επιμένουμε να διαιωνίζουμε καταστάσεις, όταν πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη μας και να προχωρήσουμε μπροστά; Ένας λόγος είναι γιατί συχνά στα δύσκολα ενέχονται και καλά στοιχεία, που ωστόσο σε τελική ανάλυση μπερδεύουν την κρίση μας, κάνοντάς μας να υπομένουμε ή και να ελπίζουμε σε κάποια αλλαγή. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι τα ανάμικτα συναισθήματα και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά από μεριάς μας. Τη μια βοηθητική, την άλλη γεμάτη εκνευρισμό. Τη μια ενθαρρυντική, την άλλη ανυπόμονη. Παρ όλα τα «καλά στοιχεία», το κόστος τελικά είναι μεγαλύτερο από τις απολαύσεις και τις απολαβές. Σε τελική ανάλυση το να απαλλαγούμε ή να απομακρυνθούμε λειτουργεί λυτρωτικά, μιας και ούτε εμείς θέλουμε να φερόμαστε άσχημα. Αν μάλιστα πρόκειται για μια απλή συνεργασία, το να τα καταφέρουμε μόνοι μας μπορεί να είναι μονάχα θέμα οργάνωσης.
Ο άνθρωπος συνηθίζει τα πάντα
Η ικανότητα αυτή του ανθρώπου συμπεριλαμβάνει και την έννοια της προσαρμογής απέναντι στην ανάγκη για ισορροπία και επιβίωση. Δεν είναι όμως χωρίς κόστος όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που φθείρουν. Και πάει καλά όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Εκεί αναγκαστικά θα ψάξουμε να βρούμε ισορροπίες, τα καλά στοιχεία, διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης κ.ο.κ. Όταν όμως δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος, χρειάζεται να αναλογιστούμε τις βαθύτερες αιτίες που προτιμάμε να συνηθίσουμε παρά να ξεκολλήσουμε. Ο φόβος μιας ρήξης, η ανησυχία για την εικόνα που θα δώσουμε, η ανάγκη να είμαστε «το καλό παιδί» ή η τάση αδιακρίτως να γινόμαστε «χαλί» να μας πατήσουν είναι μερικοί από τους λόγους που αναχαιτίζουν την αποχώρηση. Επιπλέον, αυτοί οι τρόποι συμπεριφοράς αναπόφευκτα οδηγούν αν δεν έχουν ήδη οδηγήσει σε ψυχολογικά αλλά και πρακτικά αδιέξοδα.
Μήπως σε όσα διαβάσατε αναγνωρίζετε τον εαυτό σας; Αν ναι, τότε έχετε πολλά να κερδίσετε από τη συνεργασία με κάποιο σύμβουλο ή ψυχοθεραπευτή. Οι επαγγελματίες αυτοί θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε καλύτερα γιατί λειτουργείτε εις βάρος σας, θα σας βοηθήσουν να βρείτε τρόπους αντιμετώπισης της κατάστασης και να ασκηθείτε σε αυτούς.
