«Δεν υπάρχει ηλικία όπου τα παιδιά είναι έτοιμα να κάνουν babysitting μεταξύ τους. Εξαρτάται πραγματικά από την ηλικία του παιδιού και τη διαθεσιμότητα της υποστήριξης των ενηλίκων», δήλωσε στο healthline η ψυχολόγος Eileen Kennedy-Moore.

Οι γονείς πρέπει να εξετάσουν τη δυναμική μεταξύ των μελών της οικογένειας, όταν εξετάζουν εάν ένα μεγαλύτερο παιδί μπορεί να έχει τη δυνατότητα να φροντίσει το αδελφάκι του ή άλλο μέλος της οικογένειας, δήλωσε η Sarah Berger κλινική ψυχολόγος από το Maryland. Για παράδειγμα, δεν θα ήταν καλή ιδέα ένα 12χρονο και ένα 9χρονο να μείνουν μόνα τους στο σπίτι, εάν δεν τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους.

«Ωστόσο, το ίδιο το 12χρονο παιδί μπορεί να έχει μια πολύ καλή σχέση με τα παιδιά του γείτονα και θα ήταν κατάλληλο για το ίδιο να προσέξει εκείνα», δήλωσε η Dr. Berger.

«Τα περισσότερα παιδιά θα μπορούσαν πιθανώς να μένουν στο σπίτι για ποικίλα χρονικά διαστήματα μεταξύ των ηλικιών 10 έως 12 ετών», ανέφερε. «Εξαρτάται από το διάστημα και το επίπεδο ωριμότητας του παιδιού. Για μερικά παιδιά μπορεί να πρέπει να είναι μεγαλύτερης ηλικίας».

Τα παιδιά που φοβούνται να μένουν μόνα, είναι παρορμητικά ή δεν γνωρίζουν το περιβάλλον τους, δεν πρέπει να μένουν μόνα τους στο σπίτι, πρόσθεσε η Berger.

Πόσο μικρό είναι το «πολύ μικρό»;

Η Fran Walfish, ψυχοθεραπεύτρια από την Καλιφόρνια, δήλωσε ότι πιστεύει ότι το παιδί πρέπει να είναι 15 ετών για να μείνει μόνο του για τουλάχιστον 4 ώρες. Και πάλι, οι αριθμοί είναι υποκειμενικοί.

«Μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν πολλά 15χρονα και 16χρονα που θα αισθανόμουν πολύ άβολα να τα αφήσω στο σπίτι μόνα τους για 4 ώρες. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλά 13χρονα και 14χρονα που θα αισθανόμουν εξαιρετικά άνετα να τα αφήσω μόνα στο σπίτι για ένα διάστημα 4 ωρών», δήλωσε στο healthline η Δρ Walfish. «Οι γονείς πρέπει να αξιολογήσουν το παιδί τους ξεχωριστά. Η ανεξαρτησία, η αυτονομία και η ελευθερία κερδίζονται από τη συνεπή επίδειξη υπεύθυνης συμπεριφοράς».

Οι καλοί βαθμοί στο σχολείο, η υπακοή στις κατευθύνσεις των γονιών, η υγιής κοινωνική ζωή, ο σεβασμός των πρεσβυτέρων, η εύλογη φιλική σχέση με τα αδέλφια και η άσκηση των οικιακών καθηκόντων, είναι αυτά που ορίζουν την υπεύθυνη συμπεριφορά.

«Τα μικρότερα παιδιά δεν αποκτούν αυτόματα τα ίδια προνόμια που ίσως είχαν κερδίσει τα μεγαλύτερα αδέλφια τους, επιδεικνύοντας υπεύθυνη συμπεριφορά. Κάθε παιδί πρέπει να τα κερδίσει με τον τρόπο του», δήλωσε η Walfish.

Ποια πρέπει να είναι η προετοιμασία των παιδιών για να μείνουν μόνα στο σπίτι

Για να προετοιμάσεις ένα παιδί για να μείνει μόνο του στο σπίτι ή για να φροντίσει ένα άλλο παιδί ενώ είναι μόνα στο σπίτι, πρέπει να εκτιμήσεις το επίπεδο ενδιαφέροντος του μεγαλύτερου παιδιού για τη φροντίδα του μικρότερου παιδιού. Εάν το επίπεδο ενδιαφέροντος είναι χαμηλό, είναι καλύτερο να περιμένεις, συμβουλεύει η Berger.

Οι γονείς με μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να θέλουν να μελετήσουν μαθήματα babysitting, τα οποία μπορούν να είναι χρήσιμα για παιδιά που μένουν στο σπίτι μόνα τους και φροντίζουν για τον εαυτό τους.

«Όταν ένα παιδί βοηθάει τον γονέα του, που σημαίνει ότι προσέχει ένα άλλο παιδί ενώ ο ένας γονέας είναι κοντά, αυτό είναι μια εξαιρετική πρακτική για σόλο babysitting», δήλωσε η Δρ. Kennedy-Moore. Ένα επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι η επίβλεψη ενός άλλου παιδιού του οποίου ο γονέας είναι έξω αλλά με τον γονέα του παιδιού που κάνει babysitting, να είναι άμεσα διαθέσιμος για να κληθεί στο τηλέφωνο ή να έρθει ο ίδιος, αν χρειαστεί.

Το να δοκιμάζεις καταστάσεις με σύντομες αυξομειώσεις, αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να διαπιστώσεις αν το μεγαλύτερο παιδί σου είναι έτοιμο να φροντίσει το μικρότερο, όταν λείπεις από το σπίτι.

Οι γονείς θα πρέπει να εξετάζουν διαφορετικά σενάρια – μια πιθανή διάρρηξη ή ξένο στην πόρτα, για παράδειγμα - για να αξιολογήσουν πώς μπορεί να ανταποκριθεί το παιδί.

Οι γονείς πρέπει να είναι σαφείς σχετικά με τους κανόνες κατά τη διάρκεια της απουσίας τους, όπως εάν το παιδί μπορεί να παίξει έξω ή εάν πρέπει να περνάει ώρα στην οθόνη του tablet ή του laptop , πρόσθεσε η Berger.

Άλλοι τρόποι για να διαπιστωθεί εάν ένα παιδί είναι έτοιμο για babysitting, περιλαμβάνουν τον υπολογισμό της ανταπόκρισης του σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο παρελθόν, την εκτίμηση εάν το παιδί έχει επίγνωση του περιβάλλοντός του ή εάν είναι παρορμητικό και εάν το παιδί γνωρίζει ή όχι τον αριθμό τηλεφώνου και τη διεύθυνση του σπιτιού του.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να εστιάζεις μόνο στο πώς να χειρίζεται τις πραγματικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Βοήθησε το να αντιμετωπίζει και πιο κοινότοπα πράγματα, όπως όταν το μικρότερο παιδί κάνει φασαρία, σημειώνει η Kennedy-Moore.

«Το παιδί σου χρειάζεται επίσης κάποιες οδηγίες σχετικά με το τι είναι ή τι δεν αποτελεί έκτακτη ανάγκη, πότε να πάρει τηλέφωνο έναν γονέα και πότε να προσπαθήσει απλώς να χειριστεί τα πράγματα», πρόσθεσε. «Τα παιδιά κερδίζουν την εμπιστοσύνη με το να αντιμετωπίζουν τις ευθύνες τους και μαθαίνοντας να τις διαχειρίζονται μόνα τους».