Σύμφωνα με ένα άρθρο του παθολόγου Byram Karasuο, φαίνεται ότι το μυστήριο της χαράς της ζωής, κρύβεται στην αξία της φιλίας. Όπως υποστηρίζει ο γιατρός, το «είναι» μας, διαμορφώνεται σε όλη μας τη ζωή μέσα από την ουσιώδη συναναστροφή με τους άλλους. Άρα, το περιπαιχτικό σχόλιο "κάνε φίλους, να δεις καλό", είναι πέρα για πέρα αληθινό. Το πώς και το γιατί θα το μάθεις παρακάτω.

Αν θέλεις φίλους, τότε γίνε φίλη:
Αρκετές από εμάς στέκονται διστακτικά στο περιθώριο των κοινωνικών συναναστροφών, περιμένοντας να «επιστρατευτούν» από άλλους σε φιλική σχέση. Τα συναισθήματα μειονεξίας και ο φόβος της απόρριψης που αποτρέπουν τη λήψη πρωτοβουλίας προς αυτή την κατεύθυνση, τους στερούν τη δυνατότητα να εξελιχθούν ως προσωπικότητες. Το χτίσιμο οποιασδήποτε φιλικής σχέσης είναι μια δυναμική διαδικασία που απαιτεί χρόνο, ενέργεια και δέσμευση. Η ένταξη στους κόλπους της και η διατήρησή της προϋποθέτει την ένδειξη ενδιαφέροντος απέναντι στους άλλους.

Ο γάμος δεν φτάνει:
Όσες πιστεύουν ότι βρίσκοντας σύντροφο απαλλάσσονται από την αναγκαιότητα να συνάπτουν φιλίες, πλανώνται πλάνην οικτρά! Τι παράλογη, μονόπλευρη και άδικη είναι η απαίτηση που έχουμε, να βρούμε έναν σύντροφο, που να μας γεμίζει 100%! Η προσωπική μας ανάπτυξη έχει την ανάγκη σχέσεων διαφόρων διαβαθμίσεων. Πολλά από τα στοιχεία που μας ανανεώνουν και μας δίνουν πληρότητα και ισορροπία, στοιχεία που συμβάλλουν στην εξέλιξή μας, και τελικά στο γάμο μας, προέρχονται από τη σχέση μας με άλλους ανθρώπους.

Γεννηθήκαμε κοινωνικοί:
Το να είμαστε ενεργά μέλη μιας κοινότητας, ενός κοινωνικού ιστού, καλύπτει πολύ βαθιές ανθρώπινες ανάγκες μας. Κι ακόμα παραπέρα, δομεί τον εξωτερικό και εσωτερικό μας κόσμο. Χωρίς αυτό, το βάθος της ψυχής φαντάζει αβυσσαλέο, το σύμπαν γύρω μας αχανές και άμορφο κι εμείς πολύ μικροί απέναντί του. Η ενεργός συμμετοχή στην κοινότητα και η αίσθηση του «ανήκειν», παρά τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις τους, ανταποκρίνονται σε ερωτήματα τύπου: "Ποια είμαι; Πού πάω; Γιατί είμαι εδώ;" Οικουμενικά υπαρξιακά ερωτήματα που αναπόφευκτα προβληματίζουν τον άνθρωπο.

Η ηρεμία της... σκλαβιάς:
Μπορεί να φανεί παράξενο, όμως γνωστοί φιλόσοφοι όπως ο Fromm και ο Berger εξηγούν πως ακόμα κι αυτοί που ενσυνείδητα επιλέγουν να είναι «ελεύθεροι» -κρατώντας αποστάσεις από τους άλλους- διόλου δεν απαλλάσσονται από το υπαρξιακό τους άγχος. Κάτι που ξεχνάμε όταν αγανακτισμένοι ώρες ώρες από κοινωνικές τριβές, φαντασιωνόμαστε μια ήρεμη διαβίωση απαλλαγμένη από δεσμεύσεις. Η ενεργός συσχέτισή μας μπορεί να μας περιορίζει με τις υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της. Όμως μπορεί προσφέρει ένα «γιατί», ένα απάγκιο λιμάνι από τα αθέατα υπαρξιακά άγχη, κρυμμένα στης ελευθερίας τις πτυχές!

Λίγοι φίλοι και καλοί:
Και φυσικά δεν είναι ο αριθμός των φίλων που μετράει, αλλά η ποιότητα των σχέσεων. Άτομα με τα οποία μοιραζόμαστε τις βαθύτερες σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ανησυχίες μας. Η ψυχική εγγύτητα μιας καλής φιλίας καλλιεργείται με το χρόνο, τα γεγονότα που φέρνει η ζωή και με την αφοσίωση. Δεν είναι απαραίτητο οι φίλοι να βλέπονται συχνά ή να μιλάνε στο τηλέφωνο. Όπως λέει ο Karasu: μια ουσιώδης φιλία αφήνει το αποτύπωμά της στον ψυχισμό μας, γι’ αυτό κι όταν έπειτα από καιρό ξανασμίγουμε, πιάνουμε πάλι αβίαστα το νήμα της, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.

Φιλίες ζωής:
Τις βαθιές φιλίες χαρακτηρίζει η αμοιβαιότητα. Τα δώρα, τα τηλεφωνήματα, οι ευχές που γίνονται χωρίς υστεροβουλία, αποσκοπώντας μόνο στην προώθηση της σχέσης, της ένδειξης αγάπης και ενδιαφέροντος για τον άλλο. Όσοι καλλιέργησαν φιλίες με κάποιο απώτερο συμφέρον κατά νου, τις είδαν να εξανεμίζονται μόλις ο στόχος έπαψε να υφίσταται.

Η φιλία είναι (πιθανόν) η μακροβιότερη σχέση ανάμεσα σε αγνώστους:
Σε μια ανίερη σχέση... ο καθένας πιστεύει πως ο άλλος έχει κάτι που λείπει από τον ίδιο. Η συναναστροφή τους αποσκοπεί στο να κλέψει ο ένας από τον άλλο και διαρκεί μέχρις ότου να μην υπάρχει τίποτε άλλο για να πάρουν. Μια ιερή σχέση όμως ξεκινά από διαφορετική βάση. Ο καθένας κοιτάζει μέσα στον άλλο και δεν βρίσκει να λείπει τίποτε. Αποτίνει λοιπόν τη φιλία του προς ένα άλλο ολοκληρωμένο άτομο όπως ο εαυτός του.

Marianne Williamson, Διαβάστε: Growing Down: Becoming by Belonging του Byram Karasu στο www.psychology.today.com/blog/the-mystery-happiness/200905