Αγαπημένη μου Γεωργία,


Η μεγάλη μέρα που ο Λορέντζο θα πήγαινε για ψάρεμα επιτέλους έφθασε κι έτσι το πανελλήνιο θα βρεθεί στην ευχάριστη θέση να μην ξανακούσει τον εν λόγω νέο να συμμερίζεται μαζί του τους προβληματισμούς του για το πως να πιάνεις ψάρια. Βλέπεις, όταν οι φίλοι του μυούνταν στα μυστικά του καλαμιού και του δολώματος, ο "Λορυ" προτιμούσε να καταπιάνεται με άλλες ασχολίες που δύσκολα συνδυάζονται με την....τέχνη του ψαρέματος. Ευτυχώς γι αυτόν βρέθηκε ένας άνθρωπος του Θεού, ο Κωστάρας με το όνομα, ο οποίος έσπευσε στο μπαρ να τον βοηθήσει.

Η Κρίστα, πάλι, έπεσε "θύμα" της τεκίλα κι αφού τα έτσουξε κανονικά άρχισε να επιδίδεται σε διάφορες....τρέλες. Ανέβηκε στο τραπεζάκι του σαλονιού, λικνίστηκε σε ρυθμούς αλά Αγία Νάπα ντάλα καλόκαιρο και μετά για κλου της βραδιάς έδωσε ένα σβουριχτό φιλί στο στόμα στον Γιώργο. Ο "Φέρμπι" αρχικά έγινε σαν το παντζάρι, με τους υπόλοιπους να τον παίρνουν στο ψιλό, διότι δε νοείται άνδρας στην ηλικία του αντί να ευχαριστήσει και να ανταποδώσει, να αντιδρά σαν άβγαλτο αγόρι της πρώτης λυκείου. Στη συνέχεια, όμως, πήρε το κολάι και ήταν πολύ κουλ. Την επομένη, η Αφροκύπρια ξύπνησε με ένα κεφάλι - καζάνι και μπόλικες...τύψεις. Τόσον καιρό είχε δώσει το καλό παράδειγμα και τώρα φοβήθηκε μήπως την παρεξήγησαν.

Έτσι, πήρε σβάρνα έναν προς ένα τους συγκατοίκους και με φωνή απόγνωσης ρωτούσε: "Ήμουν για κλάματα"; Τα παιδιά την καθησύχασαν, αφού αυτά που έκανε η Κρίστα ήταν ασκητικές εκδηλώσεις ευθυμίας, μπροστά σε άλλα που έβλεπαν κάποτε τα μάτια τους, μαζί και τα δικά μας. Κατά τα άλλα, στον έξω κόσμο υπάρχει ένας άνδρας, αγνώστων στοιχείων, ο οποίος έχει υποταχθεί στο δάκρυ κορόμηλο της Μαργαρίτας. Βγαλμένος λες από ταινία "Ο άγνωστος θαυμαστής" κάθε εβδομάδα της στέλνει μία τεράστια ανθοδέσμη με ποιήματα σαν εκείνα στα παλιά ημερολόγια.