Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Δε λέω καλή η διεθνή καριέρα, αλλά άλλο πράγμα τα ελληνικά μπουζούκια. Τι να φτουρήσει, δηλαδή, ο ισπανός, ο άγγλος, ο σουηδός, γενικά ο ξένος φαν μπροστά στον έλληνα, που άμα έρθει σε τσακίρ κέφι πετάει καρέκλες, τραπέζια, μέχρι και τη νεαρά που λικνίζεται δίπλα του σε ανατολίτικους ρυθμούς; Με λίγα λόγια, συγκρίνεται το άναμμα αναπτήρα σε συναυλία με τη ρίψη γαρύφαλλου σε μπουζούκια;

Κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτηκε η Έλενα Παπαρίζου, η οποία τώρα που είναι καλή ευκαιρία (και ακόμη είναι ο απόηχος της Γιουροβίζιον) να κάνει σοβαρά βήματα στο εξωτερικό, προτιμά γι ακόμη μία χρονιά να μείνει στην Ελλάδα και να εμφανισθεί σε νυχτερινή πίστα. Βέβαια, δε λέω, στην εγχώρια αγορά έχει προοδεύσει αρκετά και του χρόνου θα εμφανίζεται στο πλευρό του Πασχάλη Τερζή. Για μία νεαρή αοιδό το να είναι στο πλευρό του Τερζή είναι μία μεγάλη επιτυχία, που άλλες στην ηλικία της Παπαρίζου ούτε στο όνειρό τους δεν θα έβλεπαν τέτοια συνεργασία, τόσο νωρίς.

Αλλά υποτίθεται ότι η νικήτρια της Γιουροβίζιον έχει όλα τα φόντα και τις προϋποθέσεις και κυρίως το νεαρό της ηλικίας, να ασχοληθεί σοβαρά με μία διεθνή καριέρα κάνοντας σταθερά βήματα έξω. Οι εμφανίσεις της, όμως, σε πίστα είναι λογικό κι επόμενο να της απορροφούν περισσότερο την προσοχή και όποια «διεθνή» βήματα να είναι μικρά και τύπου...αρπαχτής. Αναρωτιέσαι «τι πίνω και δε σου δίνω» επειδή κάθομαι και γράφω όλα αυτά; Απλά, απορώ: έχει πει κανείς στις αοιδούς μας, πως για να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, πρέπει να είναι ολίγον...μεγαλοκοπέλες;


Αν ξέρεις κάτι που δεν ξέρω, πες το μου με ένα e-mail:
[email protected]