Αγαπημένη μου Ελένη,


Αυτή τη στιγμή που σου γράφω το ρολόι δείχνει 11 και κάτι το βράδυ. Είμαι δίπλα στο παράθυρο - στο γραφείο της Άντζης για να καταλάβεις - και χαζεύω τα αυτοκίνητα που περνούν ωσάν τρελά στην Αττική Οδό. Δε σου κρύβω ότι βαριέμαι αφόρητα, όμως πρέπει να φτιάξω ένα ακόμη γράμμα για να κλείσω. Εκεί, λοιπόν που έβγαλα τη λίστα με τα κους κους της εβδομάδας, ήρθε στο μυαλό μου ο Θέμης Αδαμαντίδης. Που τον θυμήθηκα θα αναρωτιέσαι.

Ο αοιδός, Ελενάρα μου, ζει με τη γυναίκα του ένα μεγάλο έρωτα, τόσο μεγάλο που οφείλουμε εμείς οι υπόλοιποι με τα ταπεινά και γεμάτα εγωισμό αισθήματα μας να . . . μιμηθούμε. "Κατά γράμμα"; Θα πεις. Εντάξει στο περίπου. Που λες φίλτατη, τις προάλλες η Λένα Αδαμαντίδη, μετά από πάρα πολλά χρόνια - δεν ξέρω κι εγώ ίσα με πόσα - επισκέφτηκε το σύζυγό της στο κέντρο που άδει. Η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη που οι στιγμές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται. Ο αοιδός είχε ένα τεράστιο χαμόγελο και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα. Με πολλή δυσκολία κατάφερε να μην του φύγουν τα δάκρυα.

Γιατί καταλαβαίνεις, τι θα έλεγε ο κόσμος; Κοτζάμ καλλιτέχνης, ολόκληρος άντρας και κλαίει που είδε τη γυναίκα του; Ούτε στο μέτωπο να την είχε στείλει και τώρα να τη ξαναβρήκε. Αν και μεταξύ μας - μη γίνει λόγος παραέξω, δε θέλω για τη Νένα, τη Χρονοπούλου - πριν τρία ή τέσσερα χρόνια αν δε με απατά η μνήμη μου, ο Θέμης είχε κάνει τις παρασπονδίες του και την είχε πικράνει τη γυναίκα. Αλλά δεν το συνεχίζω, διότι και ο Θέμης και η Νένα - η τότε αγαπημένη του - είναι παντρεμένοι άνθρωποι.

Τέλος πάντων, επειδή για μια κόμη φορά ξεφεύγω από το θέμα μου, ο καλλιτέχνης αφιέρωνε συνεχώς τραγούδια στη σύζυγό του. Τι "Μα που να πάω" της είπε, τι "Που βρίσκεσαι", τι "Ξανθέ μου Άγγελε". Μέχρι το "Σ' αγαπώ" της είπε από μικροφώνου. Κι αυτή, Ελενάρα μου, αγέρωχη απολάμβανε την αγάπη του συζύγου της και τα . . .παιχνίδια του, επί πίστας.

Αυτά, λοιπόν έγιναν το πρώτο βράδυ, διότι το επόμενο είχε και δεύτερο επεισόδιο. Αυτή τη φορά στο κέντρο βρέθηκε ο γιος του Μάρκος με την κοπέλα του. "Καλά πόσο χρονών είναι"; Θα αναρωτιέσαι. Έκλεισε τα 14, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο μπαμπάς Αδαμαντίδης άρχισε ξανά μανά τις αφιερώσεις κι άντε από την αρχή "Μα που να πάω" και τα λοιπά. Άσε, που ήταν συνέχεια πάνω από το κεφάλι των παιδιών. Ούτε ένα φιλί δε μπορούσαν να δώσουν, διότι έχουν αρχές και δε μπορούν να ερωτροπούν μπροστά στον πατέρα. Αλλά, δικαιολογείται ο Θέμης, διότι ως γονιός έχει την ανησυχία του. Φοβάται, μήπως το παιδί πιει τίποτε παραπάνω, να ελέγξει εν πάσει περιπτώση αν ο χυμός του είναι . . .μπόμπα κι άλλα τέτοια.