Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Δύο άνθρωποι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην καριέρα του Νίκου Σεργιανόπουλου, ο Ανδρέας Βουτσινάς που τον βοήθησε στα θεατρικά του βήματα, χρίζοντας τον πρωταγωνιστή στην «Μήδεια» και τη «Νύχτα της Ιγκουάνα» και ο Αλέξανδρος Ρήγας, που απογείωσε την τηλεοπτική του καριέρα με τους «Δύο ξένους». Μέχρι να συναντήσει τηλεοπτικά τον Ρήγα, ο Νίκος έπαιζε σε δραματικές σειρές. Ο Αλέξανδρος ήταν αυτός που του έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο σε κωμική σειρά, ενώ η συνεργασία τους συνεχίστηκε και αργότερα στην επίσης κωμική σειρά, «Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη».

Ωστόσο, η σχέση των δύο ανδρών δεν περιοριζόταν σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν ήταν δύο καλοί συνεργάτες και φίλοι, που ταίριαζαν επαγγελματικά οι χημείες τους. Είχαν μία συγγενική σχέση (κι ας μην ήταν εξ’ αίματος) που έπαιρνε διαφορές μορφές. Πότε αυτών των αδελφών και πότε αυτή του πατέρα - γιου. Ειδικά, τον τελευταίο χρόνο που ο Νίκος Σεργιανόπουλος ήταν απόλυτα εξαρτημένος από τα ναρκωτικά και μέρα με τη μέρα βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε αυτόν τον εφιάλτη, ο Αλέξανδρος ήταν εκεί, πατρική φιγούρα να προστατεύει τον «γιο» του, να τον προσέχει και να τον «ξελασπώνει» κάθε φορά που τα πάθη του τον έμπλεκαν.

Αυτό έκανε και τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ο φίλος του συνελήφθη στον Κολωνό με μεγάλη ποσότητα κοκαΐνης. Ο Ρήγας βρέθηκε από την πρώτη στιγμή δίπλα του, του συμπαραστάθηκε, τον βοήθησε στις δύσκολες στιγμές που περνούσε, ήταν δίπλα του στον εισαγγελέα. Και ήταν δίπλα του όταν ο Σεργιανόπουλος προσπαθούσε να ξεφύγει από τον εφιάλτη των ναρκωτικών και να σταθεί πάλι στα πόδια του. Τον στήριζε συνέχεια και χαιρόταν που αυτός έβλεπε πλέον με αισιοδοξία το μέλλον του. Όπως θα χαιρόταν κάθε πατέρας για το παιδί του.

Κι όπως κάθε πατέρας θα ένιωθε συντετριμμένος από τον άδικο χαμό του παιδιού του, έτσι και ο Αλέξανδρος δεν μπορεί να πιστέψει πώς το δικό του «παιδί» χάθηκε τόσο άδικα και με τόσο φρικιαστικό τρόπο. Όταν τον ενημέρωσαν τι έχει συμβεί του κόπηκαν τα πόδια. Έσπευσε αμέσως στο διαμέρισμα του Σεργιανόπουλου, χαμένος. Συντετριμμένος καθόταν στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας, καπνίζοντας το ένα μετά το άλλο τσιγάρο. Δεν είχε τη δύναμη να σταθεί στα πόδια. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί, να δώσει μία απάντηση στα «γιατί» που τον βασανίζουν.

Πάντα ήταν εκεί για να τον βοηθήσει, να τον «ξελασπώσει», όμως τώρα δεν ήταν εκεί. Η μοίρα και ο δολοφόνος του φίλου του είχαν διαφορετική γνώμη. Φοράει μαύρα γυαλιά και τα βγάζει μόνο για να σκουπίσει τα δάκρυα. Οι μόνες λέξεις που μπορεί να ψελλίσει είναι μία παράκληση στον Θεό: «Φέρε πίσω το Νίκο»!