«Είχα την τύχη κάποιες δουλειές μου να αντιμετωπίζονται ως διαχρονικές, τώρα θεωρούνται κλασικές. Κάποιες από τις σειρές μου έχουν το ελληνικό ρεκόρ Γκίνες στην επαναληπτικότητα. Παίζονται non stop. Δύο σειρές από εκείνες που έχω κάνει σε όλη την ιστορία της τηλεόρασης έχουν τη μεγαλύτερη επαναληπτικότητα, το “Κωνσταντίνου και Ελένης” και “Το καφέ της Χαράς”».

Όσο για τις ακριβές παραγωγές όπως το "Η λέξη που δε λες" ή το "Νησί" ο ιδιος τόνισε πως αποτελούν θαυμάσιες δουλειές αλλά δε δίνυν λεφτά στα κανάλια. Όπως άλλωστε λέει δεν ξορκίζει τη φθήνια ένα ακριβό προϊόν:

«Δόθηκε η δυνατότητα στον Παπαδουλάκη να κάνει ένα θαυμάσιο καινούργιο προϊόν, με το αυτιστικό παιδί, εκεί το κοστολόγιο θα είναι πολύ υψηλό. Αυτό γίνεται για μια ειδική περίπτωση, αλλά δεν ξορκίζει τη φθήνια ένα ακριβό προϊόν, είναι περισσότερο για “ξεκάρφωμα”, δεν είναι ο κανόνας, όπως δεν ήταν ο κανόνας η σειρά “Το νησί”. Υπάρχει μια κατηγορία καλλιτεχνών, στην οποία ανήκω κι εγώ, που κάναμε με χαμηλό κόστος πολύ μεγάλες επιτυχίες και γι’ αυτό υπερηφανεύομαι, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις επιτυχίες και μάλιστα διαχρονικές με χαμηλό κόστος, από αυτές που στηρίζουμε το κανάλι, γιατί χωρίς αυτές δεν θα μπορούσε να είναι προσοδοφόρο. Τα λεφτά, τα κανάλια, τα έβγαλαν από το “Κωνσταντίνου και Ελένης” –και συνεχίζουν να τα βγάζουν- ή από “Το καφέ της Χαράς” που έκανε τηλεθεάσεις 50-60% και όχι από “Το νησί”, που είναι βέβαια θαυμάσια δουλειά».