Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ

Ο γιατρός της Σπιναλόγκας εξομολογείται ότι υπήρξαν πολλές στιγμές κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων που συγκινήθηκε και έκλαψε, ενώ το πολύ κλάμα θα το ρίξει στο τέλος της σειράς, όπως λέει χαρακτηριστικά. Έχει δεθεί συναισθηματικά με το σίριαλ και το ρόλο του και χαίρεται που καθυστερούν να τελειώσουν τα γυρίσματα. Μάλιστα, παραδέχεται ότι «κοιμάται» με το ρόλο του και όταν έχει μέρες να κάνει γύρισμα και βρίσκεται στην Αθήνα, είναι σαν να έχει ένα φίλο στην Κρήτη... «Τι να κάνει τώρα ο Χρήστος (Λαπάκης); Έχω καιρό να τον δω. Πρέπει να πάω να τον ανταμώσω, που με περιμένει στην ακροθαλασσιά» σκέφτεται.

Αισθάνεσαι τυχερός που παίζεις στο «Νησί»; Πολλοί συνάδελφοί σου παραδέχονται ότι σας ζηλεύουν και πως θα ήθελαν να πάρουν μέρος σε αυτή τη σειρά.

«Αισθάνομαι τυχερός, γιατί έζησα αυτή τη μοναδική εμπειρία... να κάνεις για 13 μήνες γύρισμα και να δουλεύεις σε κάτι υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου εκτός Αθηνών. Δεν νομίζω ότι θα μου ξανατύχει. Το μεγάλο κέρδος είναι η εμπειρία των γυρισμάτων, να μένεις και να δουλεύεις σε αυτό το συγκλονιστικό μέρος, με εξαιρετικούς συνεργάτες, που έχουν τόση θετική ενέργεια. Κι εγώ θα ήθελα να παίξω στο "Νησί", αν δεν έπαιζα. Αυτό το σίριαλ δεν ανακάλυψε κάποια Αμερική, γυρίστηκε όπως θα έπρεπε να γυρίζονται όλες οι σειρές, με καλλιτεχνικά κριτήρια, όπως στο εξωτερικό. Όχι σαν έργα του χαβαλέ για ανθρώπους που κάθονται στον καναπέ κι ενώ βλέπουν μπορούν να κάνουν και 18 άλλα πράγματα. Τα τελευταία χρόνια στις ελληνικές σειρές δεν βλέπουμε ερμηνείες, χαρακτήρες και ιστορίες με στόχο. Βλέπουμε μια ανεκδοτολογία και μια συρραφή από αστείες ατάκες, έξω από κάθε υποκριτική έννοια. Οι ηθοποιοί άλλα διδάσκονται στις δραματικές σχολές, άλλα κάνουν στο θέατρο και άλλα στην τηλεόραση».

Είχες σχέση με την Κρήτη; Γνώριζες την ιστορία;

«Στη Σπιναλόγκα δεν είχα πάει, αλλά γνώριζα. Έχω καταγωγή από την Κρήτη. Ο παππούς και ο πατέρας μου είναι από το Χουδέτσι, ένα χωριό στο νομό Ηρακλείου, αλλά συνεχίζω να μαθαίνω την Κρήτη. Είναι ανεξάρτητο μέρος και αν μπορούσα να ζω εκεί, θα ήταν το ιδανικό. Γνώριζα για τη Σπιναλόγκα, αλλά όχι με πολλές λεπτομέρειες. Ήταν μια ξεχασμένη ιστορία».

Τι τόπος είναι η Σπιναλόγκα;

«Έχει συσσωρευμένες πολλές ενέργειες. Μοναδικό μέρος, βράχος που δημιουργήθηκε από την ηφαιστειακή έκρηξη της Σαντορίνης, με κατοίκους Ενετούς, Τούρκους, αρρώστους... μυστηριακό μέρος. Διαφορετικές κοινότητες, από στρατιωτικό φρούριο, καταφύγιο των Κρητικών ανταρτών, των Χαΐνηδων στα χρόνια της τουρκικής κατοχής, μετά τουρκικός οικισμός και στη συνέχεια στέγασε επί 60 χρόνια τους λεπρούς και τη δυστυχία τους. Έχω τραβήξει πολλές φωτογραφίες, όπου φαίνεται μια γενικότερη συννεφιά. Αυτό το νησί είναι σαν να πέφτει πάνω του ένας προβολέας».

Στην Αμερική, όπου υπάρχει βιομηχανία θεάματος, οι ηθοποιοί πριν από κάθε ρόλο ψάχνουν να βρουν τρόπους να τον προσεγγίσουν. Εσύ έψαξες, ενδιαφέρθηκες να μάθεις το κρητικό γλωσσικό ιδίωμα;

«Το "Νησί" είναι η πρώτη σειρά στην ελληνική τηλεόραση που είναι θεματική. Κάναμε τρομερή έρευνα: διαβάσαμε για την αρρώστια, πώς ζούσαν οι άρρωστοι, επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο στην Αγία Βαρβάρα και μιλήσαμε με γιατρούς. Όσον αφορά το κρητικό ιδίωμα, αντιμετωπίσαμε το εξής πρόβλημα: Στο βιβλίο δεν διευκρινίζεται, πέρα από τους χωρικούς, αν όλοι οι υπόλοιποι ήρωες ήταν από την Κρήτη. Για να πετύχεις σωστή προφορά, πρέπει να υπάρχει άνθρωπος για εξάσκηση. Η παραγωγή μάς έδωσε ηχητικά αποσπάσματα. Εγώ γνώριζα από καταγωγή το γλωσσικό ιδίωμα, αλλά αποφάσισα να μην είναι ο Λαπάκης υποχρεωτικά Κρητικός, γιατί θα τον έκανε πιο γραφικό σε σχέση με την επιστημονική του ιδιότητα. Αποφάσισα να μιλάει κρητικά μόνο όταν είναι με τους χωριανούς και όχι όταν είναι στο ιατρείο του. Έτσι είμαι κι εγώ όταν κατεβαίνω στην Κρήτη. Με τους θείους μου μιλάω κρητικά. Δεν θέλω να το "παίξω" ντε και καλά Κρητικός».

Φοβήθηκες κάτι;

«Όχι. Τα κανάλια τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει απρόβλεπτα. Ξεκινάνε σειρές και τις κόβουν. Αυτό φοβόμουν. Υπάρχει ένας φόβος που έχει να κάνει με μια προκατάληψη που έχουμε εμείς οι ηθοποιοί απέναντι στην τηλεόραση, ότι λειτουργεί "αρπακολατζίδικα" και όχι καλλιτεχνικά. Την υποτιμούμε λίγο και όταν πάμε να δουλέψουμε σ’ αυτήν, πάμε με τέτοια διάθεση. Αυτό είναι λάθος. Έτσι, της στερούμε την ευκαιρία να φύγει από το επιφανειακό και να γίνει πιο ουσιαστική. Εγώ πάω έτοιμος στις δουλειές. Αν με εγκλωβίσουν πολύ, αρχίζω μια μεγάλη κόντρα, μέχρι που πλακώνομαι και στο ξύλο. Δεν μου έχει τύχει ακόμα, αλλά είμαι διατεθειμένος. Παλιά ήμουν πιο ευάλωτος και επέτρεπα στον τελευταίο καμεραμάν να λέει ξαφνικά: "Stop". Τώρα δεν επιτρέπω σε κανέναν τίποτα, αντιδράω τρελά. Με τσαμπουκά διεκδικώ και κάνω ένα πλάνο που θα είναι καλύτερο». 

Υπήρχαν στιγμές που συγκινήθηκες;

«Υπήρχαν πολλές στιγμές που συγκινήθηκα κι έκλαψα και on κάμερα και off κάμερα. Ήταν κάποιες δραματικές σκηνές. Μου έβγαιναν και πολλά προσωπικά στα γυρίσματα».

Δηλαδή;

«Από μια σκηνή στην ακροθαλασσιά, μετά το τέλος της ιστορίας, που ξανανταμώνουμε (οι πρωταγωνιστές) έπειτα από χρόνια. Εκεί μου βγήκαν στιγμές δικές μου, του παρελθόντος, που έχω χαθεί με φίλους, ανθρώπους της ζωής μου, και μου βγαίνει φοβερή συγκίνηση τηλεοπτικά».

Το κλίμα στα γυρίσματα πώς είναι;

«Είναι τέλεια, είμαστε μια μεγάλη παρέα. Χαίρομαι που καθυστερούν να τελειώσουν, γιατί έχω δεθεί συναισθηματικά και στο τέλος προβλέπεται να ρίξω πολύ κλάμα. Είπα του Παπαδουλάκη: "Δεν το κάνουμε καθημερινό, να κάτσουμε εδώ 3 χρόνια;"».

Κοιμάσαι με το ρόλο;

«Ναι, κοιμάμαι με το ρόλο συνέχεια. Αισθάνθηκα τον Λαπάκη κοντά μου. Τον θαύμασα. Είχα την ανάγκη να είμαι αυτός, ειδικά όταν κατέβαινα στην Κρήτη, γιατί έχω διδαχθεί από αυτόν. Όταν είμαι στην Αθήνα κι έχω μέρες να κάνω γυρίσματα, είναι σαν να έχω ένα φίλο εκεί και να λέω: "Τι να κάνει τώρα ο Χρήστος; Έχω καιρό να τον δω. Πρέπει να πάω να τον ανταμώσω, που με περιμένει στην ακροθαλασσιά". Πάω και τον συναντάω...».

Διαβάζεις τις κριτικές για το «Νησί»;

«Διάβασα μια εξόφθαλμα άδικη κριτική για τη σειρά, που λέει ότι είναι αργή και έχει "αγγελοπουλικά κατάλοιπα". Αστείο. Πάντα υπάρχει κίνηση. Διάβασα ότι οι ηθοποιοί δεν ερμηνεύουν, απλώς κοιτούν ο ένας τον άλλο με υγρά μάτια. Μεγάλη ανοησία πάνω στην υποκριτική. Αυτός που το έγραψε είναι απόλυτα άσχετος. Δεν ξέρει ότι η υποκριτική είναι κατ’ εξοχήν εσωτερική διαδικασία και όχι να μιλάς και να λες το σενάριο. Δεν είναι μόνο οι διάλογοι, αλλά και όλα όσα δεν λέγονται».

Τα παιδιά στο σίριαλ έχουν «κλέψει» την παράσταση.

«Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, ο σκηνοθέτης, έχει φοβερή επικοινωνία με τα παιδιά. Αυτό που καλούνται να κάνουν δεν είναι θέμα υποκριτικής, αλλά ένα παιχνίδι. Έτσι τα σκηνοθετεί».

Δεν συμμετέχουν και αυτά σ’ ένα ψυχολογικό «σκαμπανέβασμα»;

«Όχι τόσο πολύ, έχουν μέσα τους τη συνθήκη του παιχνιδιού. Αν παίζουν τους καουμπόηδες με τους ινδιάνους και ο ένας "κάνει" τον πεθαμένο επειδή τον "σκότωσε" ο άλλος, παθαίνει ψυχολογικό; Αυτός είναι ο υγιής τρόπος να παίζεις. Υπάρχουν και σκηνές πιο σκοτεινές, που είμαστε όλοι δίπλα τους για να βοηθήσουμε. Στη δυσάρεστη σκηνή το παιδί τελειώνοντας θα δει 10 χαμογελαστά πρόσωπα. Είναι παρθένα συναισθηματικά και ακολουθούν αν τα κερδίσεις κατεβαίνοντας στο επίπεδό τους κι όχι σαν μεγάλος».

Στην Αμερική πιστεύουν ότι όπου υπάρχει συμμετοχή παιδιών και ζώων στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο, «κλέβουν» τις εντυπώσεις.

«Όπου βλέπω στην Ελλάδα ταινία ή σειρά που παίζουν παιδιά δεν την παρακολουθώ ποτέ, γιατί δεν τα καθοδηγούν σωστά. Παίζουν μιμούμενα τους μεγάλους κι αυτό με απωθεί. Ο Θοδωρής είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης παιδιών. Έχει μοναδικό τρόπο να τα "ελέγχει". Βγαίνει αγνό συναίσθημα στην οθόνη κι έτσι κερδίζει τη συμπάθεια».

Σε έχει επηρεάσει καθόλου όλο αυτό με το «Νησί»;

«Ως άνθρωπο ναι. Νομίζω πως επειδή ο τρόπος που παίζω τα τελευταία 5 χρόνια είναι προσωπικός, τονίζω πλευρές δικές μου, ακολουθώ μια αμερικάνικη μέθοδο, αυτά μου αφήνουν σημάδια. Όλη αυτή η ιστορία, η κατάσταση του ξερόβραχου, με επηρέασε όπως επηρέασε και το γιατρό Λαπάκη. Υπάρχει εσωτερικό δέος».

Στο «Νησί» υπάρχουν σκηνές που σοκάρουν λόγω της λέπρας. Όσο θα προχωράει η σειρά, θα γίνουν ακόμα πιο σοκαριστικές;

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο σοκαριστικό για μένα από όλες αυτές τις "βιζιτούδες" που βγαίνουν στα μεσημεριανά και διαλαλούν την "πραμάτεια" τους. Εντάξει; Διακηρύσσουν το γεγονός ότι κάνουν πορνό και προβάλλονται σαν πρότυπα επαγγελματικά. Εμείς παρουσιάζουμε μια αληθινή κατάσταση. Αυτή η σειρά θα εκπαιδεύσει το κοινό να μάθει να βλέπει κάποιες σειρές διαφορετικά. Εγώ βλέπω μόνο αμερικάνικες σειρές, προσηλωμένος σαν κινηματογραφική ταινία. Όποιος κατηγορεί το "Νησί" ότι είναι αργό αυτός κάνει κι άλλα πράγματα την ώρα που το βλέπει και δεν μπορεί να προσηλωθεί».