Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΛΟΥΚΑ
Εδώ και καιρό «φλερτάρει» με την αγορά του εξωτερικού και έχει καταφέρει να θεωρείται από τα κορυφαία ονόματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν ξεχνάει, όμως, και την Ελλάδα, όπου δίνει συναυλίες ικανοποιώντας τους θαυμαστές του. Ο ίδιος μιλώντας στο ΛΟΙΠΟΝ δηλώνει ότι αισθάνεται πολύ τυχερός στη ζωή του, ενώ δεν κρύβει ότι θέλει να γίνει πατέρας.
Είναι ο πρώτος Έλληνας του 21ου αιώνα που τραγούδησε στη Σκάλα του Μιλάνου. Ανατρέχοντας στο παλμαρέ του, στεκόμαστε σε μία ακόμη πρωτιά του, το ρόλο του Τόνι στο έργο «West side story» του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν. Ο Μάριος ανάμεσα σε τέσσερις χιλιάδες τραγουδιστές πήρε τηλεφωνικά το ρόλο, καθώς η Χέλγκα Σμιθ, αρμόδια για το κάστινγκ, τον άκουσε και χωρίς να τον δει ή να περάσει από οντισιόν του τον ανέθεσε. «Είναι χαρακτηριστικό ότι δέχεται πάντα θερμότατα χειροκροτήματα, που αναγκάζεται να ξαναεμφανίζεται στη σκηνή πολλές φορές μετά το τέλος κάθε παράστασης», τόνισε ο σκηνοθέτης Ηλίας Μαλανδρής, που έχει συνεργαστεί με το διάσημο τενόρο. Τα άλμπουμ του, άλλωστε, αν και απευθύνεται σε ένα πιο εξειδικευμένο μουσικά κοινό, γίνονται πλατινένια.
«Ο Μάριος», όπως μου είπε ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας του Δημήτρης Γιαρμενίτης, «κάνει πλέον διπλή καριέρα, καθώς κινείται μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού». Τραγουδάει στα αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και ελληνικά. Όσο για τις εμπειρίες της ζωής του, συγκεντρώνονται στο τραγούδι «Sometimes Ι Dream», το οποίο, όπως λέει ο Μάριος, είναι εμπνευσμένο από την άρια «Ε lucevan le stele» της «Τosca» του Πουτσίνι.
Από τη Ροδεσία στην κορυφή
Ο Μάριος Φραγκούλης γεννήθηκε στη Ροδεσία, αλλά η καταγωγή του είναι από την Κέρκυρα, όπου υπάρχουν συγγενείς και φίλοι του.
Αγάπησε τη μουσική από την παιδική του ηλικία και φοίτησε στο Ωδείο Αθηνών, όπου για οκτώ χρόνια μάθαινε βιολί. Το Φεβρουάριο του 1988 η ζωή του άλλαξε. Ήταν τότε που κέρδισε την υποτροφία «Μαρία Κάλλας», ενώ την ίδια χρονιά αποφοίτησε και από τη δραματική σχολή όπου σπούδαζε.
Ένας ακόμη σταθμός στην πορεία του ήταν όταν κέρδισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Μάριου» στην υπερπαραγωγή «Οι άθλιοι». «Ο Μάριος είναι άνθρωπος κολλημένος με την τέχνη», λένε οι δικοί του άνθρωποι. Επίσης, είναι ένας από τους λίγους Έλληνες που έχουν φοιτήσει στην Ακαδημία «Verdi», ενώ ο διάσημος τενόρος Αλφρέντο Κράους ήταν εκείνος που τον πίστεψε από πολύ νωρίς και τον ξεχώρισε.
Το 1991 ο σερ Άντριου Λόιντ Γουέμπερ του εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Ραούλ» στο «Φάντασμα της όπερας».
Το 1992 κέρδισε την υποτροφία Ωνάση και συνέχισε τις σπουδές του στην όπερα, στη σχολή «Julliard» της Νέας Υόρκης, με καθηγήτρια φωνητικής την Ντόντι Προτέρο.
Το 1994 έγινε ο πρώτος Έλληνας που διακρίθηκε στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό «Luciano Ρavarotti» στις ΗΠΑ.
Το 1995 στο Φεστιβάλ «Covent Garden» στο Λονδίνο υποδύθηκε τον «Lun Τha» σε μιούζικαλ.
Εκτός όλων των άλλων, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι στη μεγάλη του καριέρα περιλαμβάνονται συνεργασίες με τα πιο μεγάλα ονόματα του Λυρικού Θεάτρου, όπως οι Αλφρέντο Κράους, Μοντσερά Καμπαγιέ, Ντμίτρι Χβοροστόφσκι, Σάμιουελ Ράμσι, Τζούλια Μιγκένες Τζόνσον, Ρίτα Χάντερ, Ντένις Ο Νιλ. Επίσης, έχει δουλέψει μέχρι σήμερα ως ηθοποιός σε αρκετά τηλεοπτικά σίριαλ στη Βρετανία.
Νέες εμπειρίες στη μουσική σκηνή
Από το 1996 μέχρι σήμερα κάνει συναυλίες και παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Όμως, με ιδιαίτερη χαρά αναπολεί την περίοδο 1997-1998, που έκανε, όπως λέει, σημαντική στροφή και εμφανίστηκε στην «Ιερά Οδό» με τον Γιώργο Νταλάρα. Την άνοιξη του 1999 οι δύο συναυλίες με τίτλο «Φεγγάρι ερωτευμένο» που έδωσε στην «Ιερά Οδό» είχαν σημειώσει τεράστια επιτυχία. Μάλιστα, κυκλοφόρησαν σε διπλό CD, που περιλαμβάνει 31 τραγούδια ερμηνευμένα από τον Μάριο και τη φίλη του σοπράνο Ντέμπορα Μάγιερς.
Το 2001 ήταν η χρονιά που έκανε ντεμπούτο στην αρχαία τραγωδία, ακούγοντας τις παροτρύνσεις του φίλου του Ηλία Μαλανδρή. Πρωταγωνίστησε στις «Βάκχες» του Ευριπίδη, όπου υποδύθηκε τον Διόνυσο κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Ο ρόλος βέβαια που προκάλεσε απίστευτο θόρυβο και έκανε το όνομά του να συζητηθεί έντονα ήταν εκείνος του Αχιλλέα στην τραγωδία του Αισχύλου «Αχιλληίδα», που παρουσιάστηκε το 2004 στην Επίδαυρο αλλά και την Κύπρο!
Γιορτάζοντας τα 20 χρόνια της καριέρας του, ο Μάριος θα δωσει τέσσερις ξεχωριστές παραστάσεις. Στις 4 και 5 Απριλίου στο «Αθηνών Αρένα» με την Μαντλέν Πεϊρού. Στις 11 και 12 Απριλίου η Ντέμπορα Μάγιερς, η Φράνσις Ρουφέλ, ο Αλεσάντρο Σαφίνα, ο Τζεφ Λέτον και άλλοι πρωταγωνιστές μιούζικαλ του Λονδίνου θα είναι μαζί του σε ένα διήμερο αφιερωμένο στον ελληνικό και τον διεθνή κινηματογράφο. Στις 2 και 3 Μαϊου θα συναντήσει τον Λούτσιο Ντάλα, την Τζόρτζια Φουμάντι, τον τραγουδιστή των Moody Blues Τζάστιν Χέιγουορντ, αλλά και τον Μανώλη Λιδάκη. Τέλος, στις 16 και 17 Μαϊου θα εμφανιστεί με την τραγουδίστρια Λάρα Φαμπιάν.
Επιστροφή στις ρίζες
Γνωρίζοντας πως έχει γευτεί σχεδόν κάθε χαρά που επιθυμεί ένας καλλιτέχνης, τον ρώτησα τι τον έχει συγκινήσει περισσότερο στην πολύχρονη καριέρα του. Η απάντησή του, καταγεγραμμένη στο βιβλίο «Η χρυσή πλατίνα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνη», τα λέει όλα. «Θα ήταν κουραστικό ίσως να μιλήσω για όλα όσα με έχουν συγκινήσει στη ζωή μου. Σαφώς οι δάσκαλοί μου... Ο Αλφρέντο Κράους πιο πολύ, που με αγκάλιασε με τόση αγάπη, αλλά και ο Καρέρας, ο Ντομίνγκο, ο Παβαρότι και η Καμπαγιέ, τα ιερά τέρατα της εποχής μας, που δεν είχαν ενδοιασμό να βοηθήσουν ένα νέο. Είναι τόσος κόσμος, που δεν μπορείς να ξεχάσεις, τον Κάμερον, τη θεία Ρένα... Αλλά θα λέω και θα λέω χωρίς σταματημό. Κάποτε στο Λίβανο παίξαμε σε ένα αρχαίο θέατρο, που δύο μέρες μετά βομβαρδίστηκε, αυτό με συγκλόνισε. Συχνά με έχουν συγκινήσει οι φίλοι μου με την αφοσίωσή τους και κυρίως με τη στήριξή τους σε δύσκολες στιγμές: η Ροζίτα πρώτα πρώτα, ο Ηλίας, που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε ένα παιδάκι που βρέθηκε στο δρόμο του και το αγκάλιασε καλύτερα από δικό του. Ίσως είναι ένας λόγος που ήθελα να γίνω πατέρας και όταν το δικό μου το παιδί χάθηκε, πόνεσα πολύ. Όμως, κοιτάζω μπροστά και θα ήθελα να προσπαθήσω πάλι. Αισθάνομαι πως είχα την τύχη να πάρω μεγάλο ποσοστό αγάπης από τους θετούς μου γονείς, τη Λούλα και τον Γιώργο, την οποία θα ήθελα κι εγώ να διοχετεύσω κάπου. Έτσι, για να μην πεις ότι πέρασες άδικα... Ξέρεις...», μου είπε με συγκίνηση και συνέχισε: «Όλες οι στάσεις, όλες αυτές οι παραστάσεις, η Επίδαυρος, το Ηρώδειο, η Σκάλα, το City Center, όλες αυτές οι χώρες, η Τουρκία, η Ρωσία, πρόσφατα με τον Πανίκο Σχινή, τον άνθρωπο που έχει αναλάβει την καριέρα μου, αλλά και πιο παλιά με τη φίλη μου Μαίρη Τηλεμάχου, όλα έχουν γεμίσει τις μπαταρίες μου με συγκινήσεις που δύσκολα, το αναγνωρίζω, μπορεί κάποιος να βιώσει. Ναι, τελικά αισθάνομαι πολύ τυχερός, αν και δούλεψα πολύ στη ζωή μου». Δεν παραλείπει να αναφερθεί και σε μια παλιότερη επίσκεψή του στην Κάσο, τον τόπο καταγωγής του πατέρα του: «Κάποτε, με την παρότρυνση φίλων, επισκέφτηκα ένα μικρό νησί, τον τόπο καταγωγής του πατέρα μου, την Κάσο, και ένιωσα τη ρίζα μου να μιλάει. Οι άνθρωποι εκεί, αγνοί και ιδιαίτεροι, με έκαναν να αισθανθώ μέρος ενός τόπου, ότι ανήκω κάπου, ότι κάποιος περιμένει από μένα να προσφέρω πράγματα. Τώρα οι μεγάλες συγκινήσεις είναι να βλέπω να προοδεύουν παιδιά, νέοι τραγουδιστές, συνθέτες, μουσικοί που δούλεψα μαζί τους, που ανασάναμε τον ίδιο αέρα της αγωνίας στην ίδια σκηνή κάποτε. Ναι, αυτό είναι αληθινή συγκίνηση».
