Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

Ήθελε να πει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους ανθρώπους που έσωσαν τη ζωή του γιου του. Χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του. Ο Γιώργος Κόκκινος, όμως, δεν ξέχασε ποτέ. Από την επόμενη μέρα της συνταξιοδότησής του ξεκίνησε να ψήνει λουκάνικα στους δρόμους της Μελβούρνης, προκειμένου να μαζέψει χρήματα και να τα προσφέρει στο νοσοκομείο «Alfred». Για το σκοπό αυτό δουλεύει εφτά ημέρες την εβδομάδα από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Κι όπως τονίζει στο ΛΟΙΠΟΝ, παρά τα 69 του χρόνια, δεν νιώθει καθόλου κουρασμένος, αφού αυτό που κάνει τον γεμίζει χαρά.

Η ιστορία του είναι αληθινή, από αυτές όμως που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις όταν σου τη διηγείται κάποιος άλλος. Πρέπει να γνωρίσεις από κοντά τον Γιώργο Κόκκινο για να καταλάβεις ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι. Αναζήτησε μια καλύτερη τύχη σε ξένη πατρίδα, δούλεψε σκληρά για να μπορέσει να αναθρέψει τα παιδιά του και όταν έφτασε η στιγμή να ξεκουραστεί, προσέφερε τον εαυτό του για να βοηθήσει τους άλλους.

Από τα Γρεβενά στην Αυστραλία
Η ιστορία του ξεκίνησε το 1964, τότε που αποφάσισε να αφήσει τα Γρεβενά και να ξενιτευτεί στην Αυστραλία. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη γυναίκα του Άννα, Ελληνίδα κι αυτή, και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Βάιο και τον Κωνσταντίνο. Το όνειρό του να στήσει μια ωραία οικογένεια είχε ήδη πραγματοποιηθεί και ο Γιώργος Κόκκινος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μπορέσει να τους προσφέρει τα πάντα.

Για πολλά χρόνια εργάστηκε σε εργοστάσια, στη συνέχεια άνοιξε κάποια δικά του μαγαζιά και όλα σιγά σιγά μπήκαν σε κάποιο δρόμο. Όπως αποδείχτηκε όμως, αρκούσε μια στιγμή για να ανατραπούν τα πάντα.

Ένα ατύχημα του άλλαξε τη ζωή
Ο γιος του Βάιος, τζαμάς στο επάγγελμα, είχε ένα ατύχημα. Ένα τζάμι έπεσε πάνω του τραυματίζοντάς τον σοβαρά. «Κανένας δεν πίστευε ότι το παιδί μας θα ζήσει», μας λέει ο κύριος Γιώργος. «Οι γιατροί, όμως, στο νοσοκομείο "Alfred" έκαναν τα αδύνατα δυνατά και τελικά όχι μόνο έζησε, αλλά είναι και μια χαρά. Χρωστάω πολλά στο νοσοκομείο και στους γιατρούς, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έκαναν για το παιδί μου».

Πριν από 17 χρόνια, που συνέβη το περιστατικό, έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του. Όταν μπορέσει, να προσφέρει και αυτός κάτι στο νοσοκομείο που έσωσε το παιδί του. Και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε όταν πήρε τη σύνταξή του!

«Στην αρχή διοργάνωνα φιλανθρωπικούς χορούς, αλλά δεν τα πήγαινα τόσο καλά. Είχα άγχος, κουραζόμουν πολύ, αλλά δεν έβγαζα αρκετά χρήματα, κάτι που με στεναχωρούσε. Έκανα συνολικά 12 χορούς και μετά ήρθε η ιδέα με τα λουκάνικα. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερα να συγκεντρώσω 40.000 δολάρια, ενώ με τους χορούς τα πιο πολλά που είχα προσφέρει ήταν 13.500. Η δεύτερη προσφορά μου έφτασε τις 75.000 και τώρα πάω για τις 100.000 δολάρια. Ελπίζω να τα καταφέρω, γιατί έχω αρχίσει να γερνάω, είμαι πλέον 69 ετών».

Δυναμικό δίδυμο
Στην προσπάθεια αυτή ο κύριος Γιώργος δεν είναι μόνος. Δίπλα του βρίσκεται πάντα η σύζυγός του Άννα: «Κάπου κάπου έρχεται μαζί μου για να με βοηθήσει, συνήθως όμως πηγαίνω μόνος μου. Ξέρετε, δεν μαζεύουμε χρήματα μόνο με τα λουκάνικα... Η σύζυγός μου πηγαίνει κι αυτή έξω από τα μαγαζιά, κάθεται σε ένα τραπεζάκι και όποιος περνάει ρίχνει ό,τι θέλει μέσα στο κουτί». Ο κύριος Γιώργος δουλεύει 7 ημέρες την εβδομάδα, χωρίς σταματημό, ποτέ όμως δεν ένιωσε κούραση: «Σηκώνομαι το πρωί στις 7 η ώρα, φορτώνω στο αυτοκίνητο το μπάρμπεκιου, τα ψυγεία, το τραπέζι, την καρέκλα μου, ετοιμάζω τα υλικά και ξεκινάω για τον προορισμό μου. Γύρω στις 8:30 αρχίζω το ψήσιμο και μπορεί να επιστρέψω στο σπίτι ακόμη και στις 8 το βράδυ! Πρέπει να δουλέψεις πολλές ώρες για να μπορέσεις να μαζέψεις ένα αξιοσέβαστο ποσό. Είμαι όμως τόσο χαρούμενος που το κάνω αυτό, που δεν νιώθω καθόλου κούραση. Κάθε πρωί ξυπνάω με κέφι και ξεκινάω από το σπίτι τραγουδώντας».

Η ρίγανη κάνει τη διαφορά
Ο κόσμος πια τον γνωρίζει και ακόμη και αν δεν θέλει να αγοράσει κάτι, σταματάει για να του σφίξει το χέρι: «Όλοι ξέρουν για το στόχο που έχω βάλει. Είτε έχουν μάθει για μένα από τις εφημερίδες είτε διαβάζουν την ταμπέλα που έχω στον πάγκο μου, που γράφει ποιος είμαι και τι κάνω. Είμαι αναγνωρισμένος και από το κράτος, μου έχουν δώσει ειδική άδεια. Ο καθένας μπορεί να μάθει ανά πάσα στιγμή πού πάνε τα χρήματα και πόσα δίνω την κάθε φορά. Μάλιστα, δεν πληρώνω και φόρους, γιατί εργάζομαι για φιλανθρωπικό σκοπό». Ο άλλος λόγος που τον προτιμούν είναι η γεύση: «Ρίχνω λίγη ρίγανη στα λουκάνικα και μοσχοβολάει ο τόπος. Οι πελάτες μένουν πολύ ευχαριστημένοι και όλοι μου λένε τα καλύτερα».

Όλοι πρέπει να βοηθάμε
Ο Γιώργος Κόκκινος δεν έχει βοηθήσει μόνο προσφέροντας χρήματα στο νοσοκομείο «Alfred»: «Για ενάμιση χρόνο δούλεψα για το αντικαρκινικό νοσοκομείο. Μετέφερα με το αυτοκίνητο τους ασθενείς της περιοχής μου στη Μελβούρνη και, αφού έκαναν τη θεραπεία τους, επιστρέφαμε. Έχω προσφέρει επίσης χρήματα στο νοσοκομείο "Ρόσβαλντ" και σε ένα ίδρυμα για παιδιά με αναπηρία. Πάντα μου άρεσε να βοηθάω τους συνανθρώπους μου με όποιον τρόπο μπορούσα. Για παράδειγμα, όταν μάθαινα ότι θα ερχόταν κάποιος Έλληνας στην Αυστραλία, τον βοηθούσα να βρει δουλειά και να τακτοποιηθεί». Ποιος είναι ο επόμενος στόχος του; «Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ και λυπήθηκα πολύ με τα παιδιά της Αφρικής. Έστειλα ένα μήνυμα σε έναν ιερέα της περιοχής για να στείλω 1 τόνο γάλα σε σκόνη. Μου απάντησε ότι θα προτιμούσε χρήματα, προκειμένου να προχωρήσουν τα έργα ύδρευσης, γιατί εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν να πιουν νερό. Έστειλα λοιπόν 5.000 δολάρια. Όταν τελειώσω με τις υποσχέσεις που έδωσα σε κάποια νοσοκομεία, θα μαζέψω χρήματα και θα στείλω 10 τόνους γάλα σε διάφορα κράτη, όπου υπάρχουν παιδιά που πεινάνε».

Δεν περιμένω καμία επιβράβευση
Ο κύριος Γιώργος αναμφισβήτητα έχει καρδιά μάλαμα και αυτό έχει αναγνωριστεί τόσο από τα νοσοκομεία που έχει βοηθήσει, όσο και από την πολιτεία. Όπως μαθαίνουμε, σύντομα θα επιβραβευτεί με το μετάλλιο Pride of Australia, ενώ το νοσοκομείο «Alfred» θα δώσει το όνομα «George Kokkinos» σε έναν από τους θαλάμους του. Τι λέει ο ίδιος γι’ αυτό; «Και να μη μου δώσουν βραβεία εμένα δεν με νοιάζει. Εγώ κάνω απλώς αυτό που αισθάνομαι και δεν περιμένω κανένα αντάλλαγμα. Είναι καλό να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας όποτε και με όποιον τρόπο μπορούμε. Το καλό φέρνει καλό. Πολλές φορές κάτι που για μας είναι ασήμαντο, όπως το να ξοδέψουμε λίγο από το χρόνο μας, μπορεί να είναι μια πολύτιμη βοήθεια για κάποιους άλλους. Ευχαριστώ τον Θεό που είναι καλά η οικογένειά μου, που είδα τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και τώρα καμαρώνω τους δύο μου εγγονούς». Και μη νομίζετε βέβαια πως επειδή έχει αφοσιωθεί στο φιλανθρωπικό του έργο δεν έχει χρόνο και για τις αγαπημένες τους δραστηριότητες. «Στην αυλή μου έχω πάνω από 150 φρουτόδεντρα, τα οποία περιποιούμαι καθημερινά. Μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με τον κήπο και, όταν μπορώ, πηγαίνω για ψάρεμα». Ποια είναι τα όνειρά του για το μέλλον: «Στην ηλικία που είμαι δεν έχω όνειρα. Το μόνο που θέλω είναι να έχουμε υγεία και να μπορώ να βοηθάω, όπου μπορώ».