Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΛΟΥΚΑ

Οι δισκογραφικές εταιρείες δεν σταματούν να ψάχνουν για νέα πρόσωπα. Πολλοί είναι εκείνοι που ονειρεύονται, τελικά όμως όλο κάτι γίνεται και δεν προκύπτει ούτε η επιθυμία, αλλά ούτε πραγματοποιείται και το όνειρο.

Μέχρι στιγμής ούτε νέος Καζαντζίδης βρέθηκε ούτε νέος Νταλάρας εμφανίστηκε στο προσκήνιο ούτε καν νέος Διονυσίου και Ρουβάς έχουν βγει στην πιάτσα. Το σκηνικό μοιάζει γνωστό και οι δισκογραφικές επιθυμίες φαντάζουν δεδομένες. Έλα όμως που άλλα είναι αυτά που ονειρεύονται ορισμένοι και άλλα είναι, τελικά, εκείνα που βγαίνουν στην επιφάνεια Οι επίδοξοι διάδοχοι των σταρ στο τραγούδι είναι πολλοί. Γιατί όμως δεν προκύπτουν; Τι μπορεί να φταίει, αλήθεια, κι ενώ σχεδόν όλοι τους αναζητούν, κανείς δεν φαίνεται να τους ανακαλύπτει; Και γιατί οι εταιρείες δείχνουν να ψάχνουν τελικά το ένα και μοναδικό τραγούδι που θα τους αποφέρει άμεσα έσοδα από δικαιώματα, downloading και ringtones, αλλά και από πιθανές συνεργασίες με εταιρείες κινητής τηλεφωνίας;

Αν ρίξετε μια ματιά σε ό,τι γίνεται καθημερινά πλέον με το βομβαρδισμό των καναλιών, από παντού προκύπτουν υποψήφιοι νέοι σταρ. Θεωρείται περίπου κοινό μυστικό ότι στα πρώτα τους βήματα πολλές ερμηνεύτριες δέχονται υποδείξεις του στυλ «τραγούδα σαν τη Βανδή ή ντύσου όπως η Βίσση».

Παράλληλα, οι πιο πολλές ερμηνεύτριες στο ξεκίνημά τους κατά βάθος ονειρεύονται να γίνουν Βίσση ή Βανδή και στα πιο τρελά όνειρά τους βάζουν σαν στόχο τη Μαρινέλλα. Θα μου πείτε, τι πειράζει αν μια ερμηνεύτρια όταν είναι σε μικρή ηλικία θαυμάζει πολύ τη Βίσση ή την Αλεξίου; Απαντάω: Απολύτως τίποτα.

Δηλώσεις που κρύβουν αλήθειες
«Η πορεία είναι που αποδεικνύει κατά πόσον μπορεί κάποιος να διαμορφώσει διαφορετικό στυλ για να φανεί πλέον ως αυτόφωτη παρουσία στο χώρο», επισημαίνει ο σκηνοθέτης Ηλίας Μαλανδρής.

«Το ζητούμενο ασφαλώς είναι εάν τελικά από όλο αυτόν τον καταιγισμό από τις ποικίλες στάρλετ μένει τελικά κάτι που να κάνει τη διαφορά», λέει ο Στέλιος Κόνιαρης, στέλεχος της δισκογραφικής εταιρείας Universal. Παραθέτω εδώ την τοποθέτηση ενός ειδικού για να σας οδηγήσω σε χρήσιμα συμπεράσματα.

«Όταν κάποια φωνή έρχεται για μάθημα και μου μοιάζει στον Νταλάρα, για παράδειγμα, τον πάω όσο πιο μακριά γίνεται. Άλλο να πηγαίνεις προς ένα στυλ και άλλο η φωνή σου να είναι δεμένη πάνω σε ένα όνομα. Άλλο να είσαι φτυστός με κάποιον και άλλο να πηγαίνεις να γίνεις ίδιος», επισημαίνει ο γνωστός παραγωγός και καθηγητής ορθοφωνίας Τέρυ Σιγανός.

Άλλο πράγμα είναι το να έχεις παρόμοιους συνεργάτες και άλλο κάποιος να χτίζει καριέρα πάνω στον άλλο. Όταν μια ερμηνεύτρια είναι σοπράνο και μια άλλη άλτο, είτε χρησιμοποιούν παρόμοιους συνεργάτες είτε όχι δύσκολα θα φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι η μία μοιάζει στην άλλη.

Μην ξεχνάτε, όμως, πως όταν το λουκ, το ντύσιμο και η φωνή οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα κοινά στοιχεία είναι πολλά, μόνο τότε μπορεί κάποιος να τολμήσει να μιλήσει ακόμη και για διαδοχή...

Διαφορετικά και με δεδομένο το γεγονός ότι πολλοί έχουν προκύψει κατά καιρούς ως υποψήφιοι διάδοχοι ή κλώνοι κάποιου μεγάλου, το ζητούμενο είναι ένα και παραμένει: «πώς και πότε θα μπορέσει ένας τραγουδιστής ή μια τραγουδίστρια να πάρει τη σκυτάλη από τον Πάριο ή τη Βίσση;».

Ο Τέρυ Σιγανός επισημαίνει: «Σήμερα αυτό που μετράει για τις εταιρείες είναι το τραγούδι. Όχι το άλμπουμ, αλλά το ένα και μοναδικό τραγούδι. Δικαιώματα από downloading, ringtones και πιθανές συνεργασίες με εταιρείες κινητής τηλεφωνίας κρύβουν την απάντηση στο γιατί δεν προκύπτουν σήμερα εύκολα οι πιθανοί νέοι διάδοχοι».

Ο Νίκος Χαϊκάλης, εμπορικός διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας Universal, είναι πιο αποκαλυπτικός: «Κάποτε είχαμε 300 άλμπουμ το χρόνο και πλέον έχουμε 3.000 κυκλοφορίες ανά χρονιά».

Ο Ηλίας Ασλάνογλου, εμπορικός διευθυντής της εταιρείας Sony-BMG, αναρωτιέται: «Πού να ακούσεις το νέο σταρ, πού να τον δεις και πώς να καταλάβεις αν θα γίνει διάδοχος ενός καλλιτέχνη;».

Ο Χριστόδουλος Σιγανός, συνθέτης και στιχουργός, τονίζει μια ακόμη σημαντική παράμετρο: «Πού να τραγουδήσει σήμερα ο νέος Νταλάρας, όταν ολόκληρη Αθήνα δεν έχει καν συναυλιακούς χώρους; Μόνο μπουζούκια και ονόματα που παρακαλάνε να τους κάτσει μια επιτυχία από ολόκληρο δίσκο για να πάρουν καλό μεροκάματο».

Η παράδοση της σκυτάλης
Με πολύ μεγάλη δόση φαντασίας και αρκετές δόσεις ελπίδας από πλευράς των δισκογραφικών εταιρειών σας περιγράφω εδώ μέρος των ευχολογίων και των κρυφών τους προγραμματισμών. Σημειώστε ότι, αν όχι όλες, σίγουρα όμως τις περισσότερες φορές οι καλλιτέχνες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις μύχιες ελπίδες κάποιων στελεχών των εταιρειών ως προς τις διαδοχές και την παράδοση της σκυτάλης. Η κατάσταση, λοιπόν, με τους επίδοξους διαδόχους θα μπορούσε να έχει την ακόλουθη εικόνα.

Ο Γιάννης Πλούταρχος θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Γιάννης Πουλόπουλος.

Ο Αντώνης Ρέμος για πολλούς ακολουθεί κατά πόδας τον Γιάννη Πάριο και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να μετεξελιχθεί σε τραγουδιστή της αγάπης.

Ο Μανόλης Λιδάκης θα μπορούσε να γίνει ο νέος Νίκος Ξυλούρης.

Η Πέγκυ Ζήνα θα μπορούσε να μεταλλαχθεί σε μια νέα Άννα Βίσση.

Την Κατερίνα Κούκα θα ήθελαν πολλοί να τη δουν να γίνεται κάποια στιγμή Μαρινέλλα.

Ο Λευτέρης Πανταζής για πολλούς, ειδικά στα πρώτα του βήματα, πήρε κατά κάποιον τρόπο τη σκυτάλη από τον Τόλη Βοσκόπουλο, αλλά πλέον μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι αναζητείται ο νέος Πανταζής, καθώς ο ΛεΠα έχει ήδη 25 πετυχημένα χρόνια καριέρας στο ενεργητικό του.

Ο Χρήστος Θηβαίος θα μπορούσε να γίνει κάποια στιγμή ένας νέος Νταλάρας. Έλα, όμως, που ο Γιώργος Νταλάρας συνεχίζει ακάθεκτος

Ο Δημήτρης Κοργιαλάς θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Κώστας Τουρνάς σε μια σόλο απεικόνιση της καριέρας του.

Ο Πάνος Κιάμος με λίγη φαντασία θα μπορούσε να πάρει εν ευθέτω χρόνω τη σκυτάλη από τον Σταμάτη Γονίδη.

Το συγκρότημα Ωρίωνες θα μπορούσε να αποτελέσει τη διάδοχο κατάσταση των Socrates.

Το ντουέτο Κίτρινα Ποδήλατα, το οποίο απαρτίζουν δύο αδέρφια, θα μπορούσαν να γίνουν ενδεχομένως οι επόμενοι αδερφοί Κατσιμίχα.

Ο Κώστας Μαρτάκης θα μπορούσε κάποια στιγμή με ανάλογο στήσιμο και βοήθεια να γίνει ένας νέος Σάκης Ρουβάς.

Εικασίες και συμπεράσματα
Η ευκολία με την οποία προκύπτουν κατά περιόδους εικασίες και συμπεράσματα είναι ενδεικτική.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ξεκινούσε την πορεία της η Σαμπρίνα, όλοι έλεγαν ότι ερχόταν η νέα Μπέσσυ Αργυράκη.

Η Ελένη Δήμου και η Χάρις Αλεξίου, που βρίσκονταν πολύ κοντά σαν χροιές στο ξεκίνημά τους, ακολούθησαν εντελώς διαφορετικές σχολές.

Στα πρώτα της βήματα κάποιοι υποστήριζαν ότι η Δέσποινα Βανδή ενδεχομένως και να ήθελε να μετεξελιχθεί σε νέα Άννα Βίσση.

Για την Έλλη Κοκκίνου μερικοί πίστευαν ότι τραγουδάει σαν τη Δέσποινα Βανδή, ενώ για την Πέγκυ Ζήνα έλεγαν πως θαύμαζε πολύ τη Βίσση και την Αλεξίου.

Αν έρθουμε σε πιο πρόσφατες περιπτώσεις, θα δούμε πως μερικοί φαντάζονται τη Χρύσπα να προσεγγίζει το στυλ της Μαριάντας Πιερίδη και τη Ραλλία να μετεξελίσσεται ενδεχομένως σε κάτι από Πρωτοψάλτη ή Γαλάνη.

Η Ειρήνη Μερκούρη για κάποιους πήγαινε για διάδοχος της Βίσση και έλεγαν μάλιστα χαρακτηριστικά στη μελαχρινή ερμηνεύτρια «Τραγούδα σαν τη Βίσση» ή «πες τα σαν τη Βίσση».

Άλλοι, πάλι, λένε ότι ο Κώστας Καραφώτης και ο Νίνο πάνε να μοιάσουν στον Πλούταρχο.

Το ζητούμενο είναι να ξεκινάς από ένα στόχο, αλλά να μπορείς να τον ξεπερνάς για δικό σου καλό. Άλλο πράγμα είναι, για παράδειγμα, να έχεις παρόμοιους συνεργάτες, όπως η Ελένη Τσαλιγοπούλου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, και άλλο κάποια να χτίζει καριέρα πάνω στην άλλη.

Για την ιστορία, πάντως, καλό είναι να γνωρίζετε ότι η Αρβανιτάκη είναι σοπράνο, ενώ η Τσαλιγοπούλου άλτο, όπως μας επισημαίνει ο Χάρης Πρόιος της δισκογραφικής εταιρείας Ρlus.

Κεφάλαια και σενάρια, λοιπόν, όπως «Ο Τόλης και οι διάδοχοι» ή «Όπως ο Σταμάτης έτσι και οι πιθανοί διάδοχοι» ή ακόμη «Γερά, στο δρόμο του Καρρά», αλλά και «Ποιος θα συγκριθεί με τον Πάριο» είναι βέβαιο ότι δεν θα πάψουν να μας απασχολούν στο μέλλον.

Πολλοί επίσης θα είναι εκείνοι που θα δοκιμάζουν να ανακαλύπτουν καθημερινά ποια ανερχόμενη σταρ έχει κοινά στοιχεία με τη Δέσποινα Βανδή και ποιες επιχειρούν ή δοκιμάζουν να ακολουθήσουν τα ίχνη της Άννας Βίσση και ποιοι θα μεταλλαχθούν σε νέο Νίκο Βουρλιώτη. Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, ότι κατά καιρούς πολλοί θέλουν να ανακαλύψουν διαδόχους. Το ζητούμενο είναι και θα είναι πότε, ποιοι και πώς θα προκύψουν εάν τελικά το καταφέρουν!