Από την Κατερίνα Σταυρίδου

Εχει διαγράψει λαμπρή πορεία στο χώρο της υποκριτικής κι όμως είναι πιο απλός και σεμνός από πολλούς νεότερους συναδέλφους του. Ο Νίκος Γαλανός σε μια συνέντευξη από καρδιάς συγκρίνει το τότε με το σήμερα, μιλάει για τις συνεργασίες που σφράγισαν την καριέρα του, αλλά και για τα λάθη που έκανε, για τα οποία όμως δεν μετάνιωσε. Παραδέχεται επίσης ότι υπήρξαν άνθρωποι που ήταν δίπλα του λόγω της φήμης του και μας προτείνει να αλλάξουμε το νέο Θεό, που είναι το χρήμα, και να κοιτάξουμε ο άνθρωπος τον άνθρωπο.

Κάνατε δυναμική είσοδο στη σειρά του Mega «4». Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον;

«Το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει πάντα σε μια δουλειά είναι οι συνεργάτες και θεωρώ ότι από τη νέα γενιά ο Χριστόφορος είναι το Νο 1. Άρα λοιπόν η πρώτη εγγύηση ήταν αυτή. Από εκεί και πέρα υπήρχαν κι άλλα ερεθίσματα, όπως οι συνάδελφοι -με τη Νένα Μεντή είμαστε φίλοι από παλιά- και η ιστορία. Επίσης, με τη συγκεκριμένη εταιρεία παραγωγής συνεργάζομαι εδώ και χρόνια, οπότε δεν δυσκολεύτηκα να πω το "ναι"».

Η συγκεκριμένη σειρά ξεχωρίζει φέτος, γιατί είναι καλοδουλεμένη. Πιστεύετε ότι όσο περνούν τα χρόνια φτηναίνει το τηλεοπτικό προϊόν;

«Αυτό θα πρέπει να το δούμε μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο, με την έννοια ότι αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ οικονομικά. Συμφωνώ ότι οι δουλειές δεν είναι τόσο καλές, έχει αφαιρεθεί χρήμα από την παραγωγή. Από την άλλη, έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι πάντα το χρήμα που κάνει τη σούπερ παραγωγή ή φέρνει τη μεγάλη τηλεθέαση. Έχω την αίσθηση ότι φέτος θα ξεκαθαρίσουν πάρα πολλά πράγματα. Δεν ξέρω από εδώ και πέρα αν η ελληνική τηλεόραση θα μπορεί να έχει 30 ή 40 καινούργια σίριαλ κάθε σεζόν».

Φέτος σας βλέπουμε και στην παράσταση «Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν». Ένα έργο του Μπέρναρντ Σο που γράφτηκε το 1893. Θεωρείτε ότι είναι επίκαιρο;

«Έχει επίκαιρα μηνύματα. Μιλάει για τη διαπλοκή, την κόντρα της νέας γενιάς με το κατεστημένο, την οικονομική δύναμη, που επίσης είναι φαινόμενο της εποχής μας: με τα λεφτά μου αγοράζω ό,τι θέλω».

Η δική σας σχέση με το χρήμα ποια είναι;

«Τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα ότι θα έπρεπε να έχω καλύτερη σχέση μ’ αυτό, αλλά δυστυχώς δεν είχα ποτέ. Μην κοροϊδευόμαστε, μέχρι και τη γενιά τη δική μου πολύ λίγοι ηθοποιοί έβγαλαν χρήματα. Αν τους μετρήσουμε έναν έναν, δεν θα υπάρχουν πάνω από 10-15, το πολύ. Τότε το οικονομικό δεν μετρούσε τόσο. Τις τελευταίες δεκαετίες, δυστυχώς, κάτι η τηλεόραση, η έντονη και πολλαπλή πληροφόρηση, κάτι οι συνειδήσεις που άλλαξαν, άρχισε ο κόσμος να θεωρεί ότι ο Θεός είναι το χρήμα. Άρα αυτόματα έγινε σκοπός και αυτοσκοπός, με αποτέλεσμα όλα τα άλλα αισθήματα να περνούν σε δεύτερο πλάνο. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο οι σύγχρονες κοινωνίες να μετράνε και να μετριούνται με το χρήμα, με το φαίνεσθαι και όχι με το είναι».

Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε: τώρα αυτός είναι μαζί μου για τον Γαλανό ή για τον Νίκο;

«Πολλές φορές, μην κοροϊδευόμαστε. Υπήρχε κόσμος που ξέρω ότι δεν ήταν δίπλα μου για τον Νίκο, αλλά για τον Γαλανό».

Μπορεί να το ξεχωρίσει εύκολα κάποιος αυτό;

«Αυτό έχει να κάνει με το κατά πόσο ένας καλλιτέχνης μπορεί να παρατηρεί τον εαυτό του και παράλληλα να είναι και παρατηρητής των γεγονότων. Από εκεί και πέρα είναι θέμα του πώς αντιδρά ο καθένας. Υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν ανάγκη να έχουν δίπλα τους πάρα πολύ κόσμο, να έχουν την κολακεία, όλη αυτή την εξυπηρέτηση. Δεν νομίζω όμως ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία».

Υπήρξε στιγμή που νιώσατε εγκλωβισμένος στην εικόνα του ζεν πρεμιέ;

«Όχι, αυτό που νομίζω ότι με "έσωσε" ήταν το γεγονός πως έκανα διάφορους ρόλους στο θέατρο».

Το θέατρο είναι η βασική δουλειά ενός ηθοποιού;

«Είναι και θα πρέπει να είναι, γιατί του δίνει αυτά που δεν του δίνει καμία άλλη εκδήλωση της τέχνης μας, ούτε ο κινηματογράφος ούτε η τηλεόραση. Το θέατρο είναι μια δουλειά για την πνευματική και την προσωπική υγεία του καλλιτέχνη, ενώ τα άλλα δύο θα έλεγα ότι είναι επικίνδυνα. Ιδιαίτερα η τηλεόραση, που πάρα πολύ εύκολα μπορεί να την πατήσει ένας νέος και να νομίζει ότι κάτι έγινε».

Όταν γυρίζετε το χρόνο πίσω κάνοντας μια αναδρομή στην καριέρα σας, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό;

«Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά κάνοντας flash back είναι αν έκανα σωστά που μπήκα στο χώρο αυτό και έμεινα ή μήπως θα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο. Πάντα όμως καταλήγω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι αυτό που κάνω τώρα το αγαπάω συνειδητά, ενώ τότε το αγαπούσα ασυνείδητα».

Λάθη έχετε κάνει;

«Πάρα πολλά...».

Έχετε μετανιώσει γι’ αυτά;

«Έρχονται στιγμές που μετανιώνω και λέω: "Γιατί;". Κάποτε με ενοχλούσε που τα σκεφτόμουν και στεναχωριόμουν. Τώρα πια δεν με ενοχλεί, λέω: "Γιατί θα πρέπει να στεναχωριέμαι;". Κάνεις κάτι, λάθος ή σωστό δεν έχει νόημα, σημασία έχει ότι η ζωή είναι δράση, πρέπει να κάνουμε κάτι. Δεν πειράζει, ας κάνουμε και λάθη».

Λειτουργείτε με τη διαίσθηση;

«Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω και λειτουργώ μέσα από αυτό που μου λέει ένας εσώτερος εαυτός. Πιστεύω ότι τον εσωτερικό μας εαυτό, αυτό το κάτι που ο καθένας μπορεί να το λέει όπως θέλει, πρέπει να το ακούμε, αλλά για να μπορέσουμε να το ακούσουμε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι».

Ποια πιστεύετε ότι είναι η ευχή που έχουμε ανάγκη όλοι για τη νέα χρονιά;

«Η ανθρωπότητα πρέπει να ξεφύγει, να αλλάξει Θεό. Να φύγει από αυτόν το Θεό που λέγαμε πριν, που είναι το χρήμα και η δύναμη, και να κοιτάξει ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Αρκετά έχουν μαζέψει οι μεγάλοι και οι δυνατοί, δεν χρειάζονται άλλα. Ας δώσουν στις κοινωνίες που έχουν πραγματικά ανάγκη και ας κοιτάξουμε σεμνά, ταπεινά και πολύ ουσιαστικά τον πλανήτη μας και όχι τον εαυτούλη μας!».

Έχετε καταφέρει να κρατήσετε πολύ χαμηλό προφίλ, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ήταν δύσκολο αυτό;

«Δεν θυμάμαι και νέος ακόμη να με ενδιέφερε η προβολή. Καμιά φορά η προβολή μπορεί να οδηγήσει σε ατραπούς περίεργους τον καλλιτέχνη, να τον κάνει να χάσει το ανθρώπινο στοιχείο, να μπει σε επίπεδα ναρκισσιστικά.  Να μην είναι αυτός που είναι πραγματικά. Βέβαια, δεν κρύβω ότι υπήρχαν στιγμές που έλεγα: "Γιατί όχι κι εγώ; Για να δω, με έχει κι εμένα φωτογραφία; Μου έγραψε καλή κριτική;". Αυτό είναι στη φύση του καλλιτέχνη».

Τι συμβουλή θα δίνατε στους νέους ηθοποιούς;

«Δεν δίνω ποτέ συμβουλές, γιατί πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ο νέος καλλιτέχνης να κοιτάξει μέσα του κατά πόσο αυτό που επιθυμεί να κάνει το θέλει πραγματικά και από εκεί και πέρα να προχωρήσει μόνος του».

Ποιες συνεργασίες έχουν σημαδέψει την καριέρα σας;

«Από πλευράς παρουσίας μου στο χώρο ήταν η Τζένη Καρέζη, που με έβγαλε στο θέατρο. Συνέχισα θεατρικά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και με άλλους σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Στον κινηματογράφο ήταν ο Νίκος Φώσκολος».