Από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΥΡΙΔΗ
Αναμφισβήτητα είναι οι γιορτές που όλοι μας γινόμαστε μικρά παιδιά και δεν ντρεπόμαστε γι αυτό. Τον κανόνα επιβεβαιώνουν οι αγαπημένοι μας σταρ, που μας αφηγούνται την ομορφότερη χριστουγεννιάτικη ιστορία της ζωής τους.
Ναταλία Γερμανού: Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι τον μπαμπά μου, που είχε μόλις γυρίσει από Χριστούγεννα στη Βιέννη, μαγεμένος. Μου έλεγε πόσο υπέροχη πόλη είναι, που είναι όλα φωτισμένα και χιονισμένα, τι βόλτες έκανε και τι ωραία είχε περάσει. Όταν μεγαλώσεις, μου είπε, θα πάμε και μαζί. Από τότε κάθε χρόνο περίμενα πότε θα ήμουν αρκετά μεγάλη για να κάνω διακοπές στη Βιέννη με τον μπαμπά Ήταν ένα όνειρο, κάτι που το ήθελα όσο τίποτα άλλο και το περίμενα πώς και πώς. Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα, αλλά μαζί με μένα μεγάλωσαν οι δουλειές οι δικές μου, αλλά και του πατέρα μου. Εγώ γυρίσματα, εκείνος βιβλία, εγώ ραδιόφωνο, εκείνος εκπομπές Να δούμε πότε θα πάμε αυτό το ταξίδι οι δυο μας, κοριτσάκι μου, μου έλεγε και εγώ του απαντούσα: Μη σε νοιάζει, έχουμε χρόνια μπροστά μας!. Αλλά δεν είχαμε και, όταν αρρώστησε και ήξερε πια πως το τέλος δεν ήταν μακριά, τον θυμάμαι να μου λέει γεμάτος ενοχές: Σου χρωστάω μια Βιέννη, κορούλα μου, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα είμαι συνεπής. Τον έχασα το Μάιο του 1999. Και τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς ο άντρας μου τότε, ο Πέτρος, μου είπε: Ετοίμασε τα πράγματά σου, το ταξίδι στη Βιέννη που δεν έκανες με τον Φρέντυ, θα το κάνουμε τώρα μαζί!. Ήταν τα πιο συγκινητικά και τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που έχω ως τώρα να θυμάμαι. Αισθάνομαι ότι οφείλω στον Πέτρο ένα μεγάλο ευχαριστώ! Και το πιο παράξενο; Εκεί στη χιονισμένη Βιέννη του 1999 ένιωθα ότι ήταν στο πλευρό μου και ο μπαμπάς μου.»
Ελεονώρα Μελέτη: «Δεν θα ξεχάσω εκείνα τα παιδικά Χριστούγεννα που τσακωνόμουν με τον αδερφό μου κάτω από το δέντρο για το ποιος έχει πάρει το ωραιότερο δώρο! Είναι τόσο τρυφερές αναμνήσεις, που ακόμη και σήμερα που τις θυμάμαι συγκινούμαι. Και βέβαια, δεν ξεχνάω τις μυρωδιές των ημερών εκείνων που η μητέρα μου έφτιαχνε μελομακάρονα και κουραμπιέδες και με κρατούσαν για να μην ορμήξω και φάω όλα τα ζεστά ταψιά! Τέλος, δεν θα ξεχάσω το ολιγοήμερο ταξίδι που έκανα πέρυσι την περίοδο των γιορτών στην Αυστρία. Το διασκέδασα με την ψυχή μου, αφού δεν έφυγα ούτε στιγμή από τις χιονισμένες πίστες μέχρι που έπεφτε το σκοτάδι! Μην ξεχνάτε ότι είμαι και δεινή σκιέρ!»
Ιωσήφ Μαρινάκης:«Τα έζησα πριν από τρία χρόνια, όταν είχα πάει σε ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι της Αλεξανδρούπολης παρέα με φίλους. Το χωριό είχε μόνο πέντε κατοίκους. Η αίσθηση ότι ήμασταν στην άλλη άκρη της Ελλάδας με τα απολύτως απαραίτητα ήταν μαγική. Δεν ξεχνάω, βέβαια, και το τρικούβερτο γλέντι που κάναμε στη συνέχεια στο μοναδικό καφενείο του χωριού.»
Γιώργος Παπαδάκης: «Θα σας έλεγα ότι τα πιο ωραία Χριστούγεννα της ζωής μου ήταν σίγουρα εκείνα που επισκέφθηκα τον προσωπικό γιατρό μου και με διαβεβαίωσε ότι για πάντα θα έχω πλούσια μακριά μαλλιά! (Γέλια.) Χωρίς πλάκα, τώρα, τις ωραιότερες γιορτές τις περνάω στο σπίτι μου με την αγαπημένη μου γυναίκα και τα παιδιά μου. Στα πρώτα τους χρόνια τους αγόραζα πολλά δώρα και τους έλεγα παραμύθια για τον Αϊ-Βασίλη.»
Τάμτα: «Τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην Ελλάδα με την κόρη μου. Στις καλές μου αναμνήσεις έχω βάλει και τα περσινά, που είχα το τρέξιμο με τη Eurovision. Στις γιορτές γίνομαι παιδί, μικρότερο και από την κορούλα μου. Όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι στιγμής είναι να πάω στην Eurodisney αυτές τις μέρες.»
Καλομοίρα: «Τα Χριστούγεννα που ήμουν στο Fame Story με όλα τα παιδιά. Μου έχει λείψει η επικοινωνία που είχα με τα παιδιά αυτά. Λίγες μέρες μετά από αυτές τις γιορτές θα άλλαζε όλη μου η ζωή.»
Σοφία Αλιμπέρτη: «Τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν αυτά του 1991, όταν γεννήθηκε το πρώτο μου αγόρι, ο Μιχαήλ. Θυμάμαι βρισκόμουν στο δωμάτιο του νοσοκομείου και περίμενα να μου τον φέρουν στην αγκαλιά μου. Μου τον έφεραν και μετά από λίγο είδα από το παράθυρο ότι άρχισε να χιονίζει. Ήταν παραμυθένια αυτή η στιγμή.»
Μαριέττα Χρουσαλά: «Όταν ήμουν πολύ μικρή και ενώ βρισκόμουν στο πάρτι ενός συμμαθητή μου, οι γονείς μου έστησαν μια έκπληξη. Γυρνώντας σπίτι, πήγα στο δωμάτιό μου και είδα το παράθυρο ορθάνοιχτο! Η μητέρα μου είπε: Οχ, δεν τον πρόλαβες πάλι τον Αϊ-Βασίλη! Πάνω στο κρεβάτι μου με περίμενε ένας πίνακας με μαγνήτες για τον τοίχο! Τότε πίστευα στον Αϊ-Βασίλη.»
Αγγελική Λάμπρη: «Πάντα περνούσαμε τέλεια και οικογενειακά στο σπίτι μου στα Ιωάννινα. Μια χρονιά, θυμάμαι, είχαμε αγοράσει έναν πλαστικό Αϊ-Βασίλη και έπιασα τη γιαγιά μου να βάζει κρυφά δίπλα του δύο κατοστάρικα, ένα δικό μου και ένα της αδερφής μου, για να ξυπνήσουμε και να τα βρούμε. Ήταν τόσο καλή η γιαγιά μου»
Καίτη Γαρμπή: «Πέρυσι παραμονή Χριστουγέννων μπήκαν στο καμαρίνι μου τελείως απρόσμενα δέκα θαυμαστές μου φέρνοντάς μου έναν τεράστιο Άγιο Βασίλη ύψους 1,5 μ. Όταν άνοιξα την πόρτα του καμαρινιού και είδα μπροστά την τεράστια κούκλα, άρχισα να χειροκροτάω σαν μικρό παιδί. Αμέσως μετά στήθηκε ένα πάρτι στο καμαρίνι, με μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες, που είχε φτιάξει η μαμά μου. Πού κατέληξε ο Αϊ-Βασίλης; Στο δωμάτιο του 8άχρονου Δημήτρη, που δεν ήθελε να τον αποχωριστεί ούτε μετά τις γιορτές.»
Αγγελική Νικολούλη: «Από μικρή δεν πίστευα στον Αϊ-Βασίλη. Σήμερα, πάντως, θα σας έλεγα ότι η ανάγκη μου να τον αναζητήσω και να του μιλήσω ικανοποιήθηκε πέρυσι, όταν πήγα στην Λαπωνία. Εκεί πήγα και τον βρήκα, του μίλησα, τον έπεισα να έρχεται πιο συχνά στην Ελλάδα και μου έδωσε μάλιστα και τις θερμότερες ευχές του Αυτά ήταν και τα ωραιότερα Χριστούγεννα.»
Γιώργος Καπουτζίδης: «Τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ήταν εκείνα όταν υπηρετούσα στο στρατό, στον Έβρο. Ήμουν καινούργιος στη μονάδα και γι αυτό θα έπαιρνα άδεια τελευταίος, δηλαδή την ημέρα των Φώτων. Κάτι έγινε και ξαφνικά στις 24 μου έδωσαν άδεια. Τρελάθηκα από τη χαρά μου και ξεκίνησα να φύγω στις 7.30 το πρωί από τον Έβρο ενώ χιόνιζε συνεχώς. Στις 9.00 π.μ. ξεκινούσε το λεωφορείο για την Αλεξανδρούπολη και από εκεί θα έπαιρνα το τρένο. Λόγω του χιονιού, το λεωφορείο σταμάτησε και κατεβήκαμε να σπρώξουμε για να συνεχίσει. Τελικά, έφτασα στον προορισμό μου αργά το απόγευμα στεναχωρημένος. Οι γονείς μου νόμιζα ότι δεν ήξεραν τίποτα και θα τους έκανα έκπληξη, αλλά είχαν ήδη τηλεφωνήσει στη μονάδα και είχαν μάθει για την άδεια.»
Κατερίνα Παπουτσάκη: «Τις ωραιότερες χριστουγεννιάτικες γιορτές της έχω περάσει παρέα με την οικογένειά μου και τον παππού και τη γιαγιά μου. Το σπίτι είναι ένα μεγάλο παραδοσιακό αρχοντικό, που ειδικά αυτές τις μέρες μεταμορφώνεται με λαμπιόνια και στολίδια και η μαμά μου είμαι κορίτσι της μαμάς και του μπαμπά φτιάχνει υπέροχες παραδοσιακές κρητικές χριστουγεννιάτικες λιχουδιές.»
Βίκυ Χατζηβασιλείου: «Τα πιο συγκινητικά Χριστούγεννα της ζωής μου ήταν αυτά του 1995. Είχα μια πληροφορία από τα ρεπορτάζ μου ότι σε ένα ακριτικό χωριουδάκι του νομού Κιλκίς είχε απομείνει ένα ζευγάρι γερόντων. Είχαν να ακούσουν τα κάλαντα 20 ολόκληρα χρόνια γιατί το χωριό ήταν τελείως εγκαταλελειμμένο και είχαν φύγει όλοι οι νέοι. Οργάνωσα λοιπόν ένα event, πήρα μαζί μου και την παιδική χορωδία Θεσσαλονίκης και πήγαμε στο σπίτι αυτού του ζευγαριού μαζί βέβαια με κουτιά γεμάτα μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Το χωριό γέμισε παιδικές φωνές, οι γέροντες έκλαψαν από χαρά και συγκίνηση. Και φυσικά, δεν δέχτηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους όταν τους προτείναμε να περάσουμε μαζί τις γιορτές στη Θεσσαλονίκη.»
Εμη Λιβανίου:«Τα Χριστούγεννα που έχουν χαραχθεί στην καρδιά μου ήταν το 1996, όταν ήμουν στη Γαλλία, όπου σπούδαζα Κοινοτικό Δίκαιο. Ήμασταν 3 Έλληνες φοιτητές που συγκατοικούσαμε και δεν είχαμε κάνει ακόμη παρέες. Την περίοδο των Χριστουγέννων οι συμφοιτητές μου έφυγαν για Γερμανία και Ισπανία για να συναντήσουν τους αγαπημένους τους και εγώ περίμενα τη μητέρα μου για να κάνουμε γιορτές μαζί και να μείνει μόνος ο μπαμπάς. Τελικά, η μητέρα μου αποφάσισε να έρθει την Πρωτοχρονιά. Έτσι, έμεινα μόνη μου και θυμάμαι όταν ξημέρωσε η μέρα των Χριστουγέννων τηλεφώνησα στην οικογένειά μου και πριν πω χρόνια πολλά τους ρώτησα τι μαγειρεύουν για να πάρω μια μυρωδιά σπιτικών γιορτών. Έφτιαξα τη χειρότερη σούπα της ζωής μου, έκατσα μόνη στον καναπέ και είχα βουρκώσει. Το πνεύμα των Χριστουγέννων εμφανίστηκε όταν χτύπησε το κουδούνι μου η γειτόνισσα για να μου ευχηθεί. Όταν με είδε σε κακή διάθεση, με κάλεσε στο σπίτι της και έκανα Χριστούγεννα με την οικογένειά της. Διαπίστωσα πως οι Γάλλοι είναι τελικά πολύ φιλόξενοι και τους ευχαριστώ πολύ. Πάντως, την Πρωτοχρονιά η μαμά μου με επισκέφθηκε και γιορτάσαμε εκτός από την αλλαγή του χρόνου και τα 40 της χρόνια στον Πύργο του Άιφελ.»
Θέμος Αναστασιάδης: «Όταν πριν από τέσσερα χρόνια είχα ντυθεί Αϊ-Βασίλης για να πείσω τα παιδιά μου ότι υπάρχει στ αλήθεια. Βέβαια, δεν έκανα και μεγάλη προσπάθεια για να ντυθώ, γιατί μόνο το σουλούπι του Αϊ-Βασίλη ταιριάζει στο look μου! Περιττό να πω ότι όταν άνοιξα την πόρτα, μου είπαν: Τι δώρα μας έφερες φέτος, μπαμπά;. Καταλαβαίνετε, τζίφος η μεταμφίεση!»
Σμαράγδα Καρύδη: «Τις μέρες των γιορτών τις περνάω τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, κυρίως λόγω θεάτρου. Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι άνθρωπος των γιορτών, δηλαδή δεν περιμένω τις γιορτές να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Θεωρώ κιτς το δέντρο μέσα στο σπίτι και τα λαμπάκια εγώ τα έχω διακοσμητικά όλο το χρόνο. Από Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων δεν έχω να θυμηθώ διαφορετικές γιορτές. Αν θέλετε να σας πω κάτι ωραίο που θυμάμαι, είναι όταν πριν από δύο χρόνια μαζευτήκαμε τα Χριστούγεννα στο σπίτι μου όλοι οι φίλοι-συνάδελφοι που μένουμε στην ίδια πολυκατοικία και φάγαμε παρέα. Έφερε ο καθένας από ένα δώρο, ενώσαμε τραπέζια και περάσαμε τέλεια!»
