Από τη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΩΣΤΟΡΡΙΖΟΥ
Ως φαφλατάς διαχειριστής που προσπαθεί να «συμμορφώσει» τους ενοίκους της «Πολυκατοικίας» ο Παύλος Χαϊκάλης σημειώνει μία ακόμα επιτυχία. Ο αγαπημένος ηθοποιός σε μια συνέντευξη από καρδιάς εξηγεί γιατί το φετινό σίριαλ στο οποίο συμμετέχει σκίζει και βρίσκεται και πάλι στο «ρετιρέ» της τηλεθέασης. Κάθε βράδυ επίσης παίζει, χορεύει και τραγουδάει στο μιούζικαλ «Δύο τρελοί, τρελοί παραγωγοί» στο Θέατρο «Αλίκη» εκπλήσσοντας το κοινό, που δεν τον έχει ξαναδεί έτσι.Υστερα από 25 χρόνια επιτυχίας βρίσκεστε ξανά στην πρώτη γραμμή. Ποιο είναι το μυστικό;
«Ξεκίνησα σε αυτό το επάγγελμα με ένα μεγάλο ζητούμενο: να κάνω τους άλλους να γελάνε. Φροντίζω να είμαι αληθινός και το κοινό, ανοιχτό και καλοπροαίρετο, με ανταμείβει».
Ανασφάλεια νιώθετε;
«Μετά από τόσα χρόνια θα έλεγα όχι, αλλά από την άλλη αυτή η δουλειά σε βάζει σε μια συνεχή αναζήτηση για κάτι καλύτερο».
Η «Πολυκατοικία» σημειώνει τεράστια επιτυχία.
«Πρόκειται για ένα προϊόν μυθοπλασίας, αλλά με στοιχεία αληθινά, της διπλανής πόρτας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ματιά στη διπλανή πόρτα έχει στοιχεία κουτσομπολιού. Οι τηλεθεατές την αγάπησαν και την αγκάλιασαν, γιατί αυτά που βλέπουν τους είναι οικεία».
Πρόκειται για ένα ισπανικό σενάριο. Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ελληνικό;
«Αν μπορούσαμε, θα το είχαμε πιστεύω. Νομίζω τόσα χρόνια η ελληνική τηλεόραση παλεύει και έχει δώσει ευκαιρίες σε Έλληνες συγγραφείς. Υπάρχει πρόσφορο έδαφος για όλο τον κόσμο και κανείς, αν αξίζει, δεν πάει χαμένος. Οι Έλληνες συγγραφείς νομίζω ότι δεν έχουν τη δομή, δεν ξέρουν. Δεν θέλουν να μάθουν καμιά φορά. Αυτό ισχύει και για τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και τους παραγωγούς ενίοτε. Το μυστικό είναι να ξεκινήσεις, να κάνεις μικρά και σταθερά βήματα. Αλλιώς, κάποια στιγμή θα παραπατήσεις. Σίγουρα».
Όταν σας αποκαλούν τηλεοπτικό ηθοποιό, πώς νιώθετε;
«Δεν με αφορά, δεν με πειράζει, γιατί ο χώρος 25 χρόνια τώρα με έχει αποδεχθεί και με θεωρεί κομμάτι του. Ας με νομίζουν λοιπόν τηλεοπτικό προϊόν. Εγώ δεν κοιτάω να αποδείξω ή να επιδείξω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Γουστάρω αυτό που συμβαίνει με τον κόσμο. Τώρα, από εκεί και πέρα, αν κάποιοι θέλουν να το παίζουν κουλτούρα και του υψηλού θεάτρου, ναι. Εντάξει παιδιά, εμείς είμαστε του μουσικού, που λέει και ο φίλος μου ο Μπέζος».
Κάθε βράδυ παίζετε, τραγουδάτε και χορεύετε εκπλήσσοντας ευχάριστα το κοινό στο θέατρο.
«Όταν μου έγινε πρόταση γι αυτό το έργο, δεν πίστευα ότι θα ανέβαινε ποτέ στην Ελλάδα μια παραγωγή σαν αυτή του Μπρόντγουεϊ. Στοίχισε 2 εκατομμύρια ευρώ, τεράστια επένδυση. Έπεσα λοιπόν με τα μούτρα σ' αυτή τη δουλειά, γιατί πίστευα ότι πρέπει να δώσω κάτι παραπάνω από αυτά για τα οποία με ήξερε ο κόσμος. Και ίσως την αγάπησα περισσότερο από άλλες. Ίσως γιατί πριν από 25 χρόνια σε αυτό το θέατρο, στο Αλίκη, έπαιξα το μικρότερο ρόλο της καριέρας μου, στη Φιλουμένα Μαρτουράνο, με την αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στον ίδιο χώρο φέτος και πέρυσι καλούμαι να είμαι πρωταγωνιστής στο μεγαλύτερο και ίσως από τους πιο δύσκολους ρόλους της καριέρας μου. Αυτό είναι τεράστια πρόκληση για μένα».
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας, όταν είστε στη σκηνή;
«Να κρατάω τις ισορροπίες. Να συνεχίζω να παίζω κάθε βράδυ απρόσκοπτα, γιατί συμβαίνουν και ατυχήματα πάνω στη σκηνή. Πάνω απ όλα λοιπόν να έχω δυνάμεις και να κατορθώνω να κρατάω το ενδιαφέρον του κοινού για την παράσταση».
Έχετε εκπληρώσει όλους σας τους στόχους και τα όνειρα που είχατε όταν ξεκινούσατε;
«Κανένας άνθρωπος δεν εκπληρώνει τα όνειρά του και τους στόχους του, γιατί πάντοτε ανανεώνονται, με πιο βαθύ και απώτερο στόχο πιστεύω του καθένα να παραμείνει άνθρωπος μέχρι το τέλος και να προσπαθήσει να ανακαλύψει τουλάχιστον γιατί έχει έρθει στη ζωή».
Είστε πάντως υπομονετικός και συνεπής. Δείχνετε πως δεν βιάζεστε.
«Οι δύο λέξεις-κλειδιά που έχω στη ζωή μου είναι συνέπεια και συνέχεια. Πιστεύω ότι κάθε επαγγελματίας θέλει να έχει συνέχεια, γιατί αυτό είναι το μεγάλο μυστικό. Για να έχεις συνέχεια, όμως, πρέπει να έχεις και συνέπεια. Μαζί με πειθαρχία που είναι η αρχή της συνέπειας και η αχίλλειος πτέρνα των Ελλήνων. Νομίζω πάνω σ' αυτό πρέπει να δουλέψουμε».
Λεφτά βγάλατε;
«Δόξα τω Θεώ. Δεν έχω παράπονο. Πιστεύω όμως ότι οι παλιότερες γενιές ηθοποιών είχαν την ευτυχή συγκυρία να παίρνουν χρήματα, όταν αυτά είχαν μεγαλύτερη αγοραστική αξία. Δηλαδή, με μια ταινία μπορούσες να πάρεις ένα οικόπεδο. Σήμερα δεν παίρνεις ούτε τη μάντρα. Η άτυχη στιγμή εκείνων των γενιών ήταν τα ένσημα. Κάτι που η δικιά μας γενιά τουλάχιστον το έχει εξασφαλίσει».
Έχετε κάνει λανθασμένες επιλογές;
«Βέβαια. Έχω κάνει δουλειές γιατί έπρεπε να φάω, αλλά και γιατί πίστευα ότι η δουλειά αυτή θα είναι κάτι. Επίσης, υπήρχαν δουλειές που δεν πήγαν καλά εισπρακτικά, αλλά βοήθησαν την καριέρα μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν αποτυχία η επιλογή».
Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε το επάγγελμα;
«Ναι. Πριν από 13 χρόνια είχα σκεφτεί να σηκωθώ να φύγω. Και ξαφνικά ένα αόρατο χέρι με κράτησε και δεν με άφησε να το κάνω».
Με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα, υπάρχει χρόνος για προσωπική ζωή;
«Τα πάντα υπάρχουν στο μέτρο του δυνατού, όταν θέλεις να δημιουργήσεις, όταν θέλεις να υπάρχεις. Είμαι υπέρ της ισορροπίας. Χρειάζεται και η προσωπική ζωή και η δουλειά και ο ελεύθερος χρόνος και τα χόμπι σου».
Ασχολείστε με την αστρολογία. Έχετε να μας κάνετε μια πρόβλεψη;
«Αυτή η χρονιά είναι δύσκολη για την Ελλάδα και ελπίζω να τα καταφέρουμε. Κι επειδή έχει παρεξηγηθεί η αστρολογία, να σας πω το εξής: πάνω απ όλα ο άνθρωπος πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος, να ξέρει τι του γίνεται, τι θέλει, πού πηγαίνει. Πρέπει να αποκωδικοποιεί ό,τι του συμβαίνει και έτσι θα διαβάζει το μέλλον του».
Υπάρχει η άποψη, πάντως, ότι η αστρολογία και η διανόηση δεν συμβαδίζουν.
«Έχω μια απάντηση γι αυτό. Η αστρολογία είναι μια επιστήμη 3.500 χρόνων που προσπάθησαν να την καταργήσουν και δεν τα κατάφεραν. Ακόμη και ο Θαλής ο Μιλήσιος ασχολιόταν με αυτά. Να τον βγάλουμε και αυτόν από τη διανόηση; Πρόβλημά τους όσοι το λένε. Η ουσία παραμένει μία: όποιος θέλει, ψάχνει και βρίσκει».
