Θυμάμαι πριν από δύο χρόνια, όταν είχα την τιμή να θαυμάσω την έκθεση του Βασίλη Θεοχαράκη στο Παρίσι και είχα συγκεντρώσει ό,τι έζησα στη φράση «Η Τέχνη του Επιχειρείν». Συνήθως συναντάμε ζωγράφους οι οποίοι μέσα από τα έργα τους αποκτούν χρήμα και δόξα. Πρώτη φορά βλέπω μέσα από τα πλούτη να γεννιέται τέχνη και μάλιστα άφθαρτη. Ακόμα δεν έχω καταλήξει σε τι είναι πιο ταλαντούχος ο κ. Θεοχαράκης. Μπορεί να τα κατάφερνα εάν μπορούσα να παρευρεθώ στην αναδρομική έκθεση που παρουσίασε στο «Ρalazzo Venezia» στη Ρώμη, αλλά ένεκα μετακόμισης δεν μπόρεσα να ταξιδέψω!
«ΒΑΣΙΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗΣ Ζωγραφική 1952- 2008» ο τίτλος της έκθεσης, η οποία φιλοξενείται σε έναν από τους ιστορικότερους χώρους τέχνης της Ευρώπης. Τα εγκαίνια έγιναν με τη λάμψη που αναλογούν στα έργα, παρουσία εκλεκτών προσωπικοτήτων της Ελλάδας και του διεθνούς jet set. Όχι τόσο «κοσμικούς» με την illustration έννοια, αλλά πρόσωπα που γνωρίζουν την τέχνη και θαυμάζουν το έργο του γνωστού Έλληνα καλλιτέχνη. Παρουσιάστηκαν 185 έργα με τη μαεστρική επιμέλεια του Τάκη Μαυρωτά, τα οποία βρήκαν επιστέγασμα σε ένα μοναδικό κτίριο του 14ου αιώνα, που είναι και από τα πρώτα αναγεννησιακά αριστουργήματα της Ρώμης. Μετά την έκθεση ακολούθησε μια δεξίωση πραγματικά αριστοκρατικού επιπέδου, με τον οικοδεσπότη να ξεχωρίζει για άλλη μια φορά για τη φιλοξενία του. Εξάλλου, ούτε Nissan έχω για να ζητήσω έκπτωση στο service ούτε το βάλαντιό μου φτάνει για να αποκτήσω πίνακα του Βασίλη Θεοχαράκη! Όπως είχε πει και ο Σαλβατόρ Νταλί: «Η ζωγραφική είναι η πιο ειλικρινής έκφραση της τέχνης. Δεν υπάρχει δυνατότητα να κλέψεις. Είναι είτε καλή είτε κακή»!
