Aπό την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Για κάθε γονιό, διάσημο ή άσημο, επιτυχημένο ή φτωχό, ο ξαφνικός και πρόωρος θάνατος του παιδιού του είναι ένας πόνος τόσο αβάσταχτος, που σφραγίζει ανεξίτηλα με «βουβή» θλίψη το υπόλοιπο της ζωής του.Τα θλιμμένα μάτια του Σταύρου Παράβα
Μετά από πολλά χρόνια στα φώτα της δημοσιότητας ο Σταύρος Παράβας έμεινε ολομόναχος το τελευταίο διάστημα της ζωής του. Ελάχιστοι όμως γνώριζαν την αιτία και το πραγματικό δράμα του, που ξεκίνησε από εκείνη την ημέρα που έχασε το στερνοπούλι του. Ο ηθοποιός είχε παντρευτεί την Αγγλίδα χορεύτρια Άνι, με την οποία γνωρίστηκε στην Αθήνα όταν εκείνη εργαζόταν στο μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου. Καρπός του γάμου τους ήταν δύο κορίτσια, η Μάρθα και η Βανέσα, και ένα αγόρι, ο Τζόναθαν. Όμως, η οικογενειακή ευτυχία του δεν κράτησε πολύ, καθώς η σύζυγός του εγκατέλειψε την Ελλάδα και παίρνοντας μαζί της τα τρία παιδιά τους, μετακόμισε στην Αγγλία. Από τότε η θλίψη του ηθοποιού ήταν διάχυτη στο βλέμμα του.
Όμως, ο πόνος έγινε αβάσταχτος από την ημέρα που ο 35άχρονος γιος του πέθανε ξαφνικά από πνευμονικό οίδημα. Από τότε άρχισε και ο ίδιος να παρουσιάζει τα πρώτα προβλήματα υγείας και μελαγχολία.
«Είμαι ακόμη συγκλονισμένος, παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από το θάνατο του γιου μου. Κάθε μέρα ξαναζώ εκείνη τη στιγμή, όταν το έμαθα. Αντηχεί συνεχώς στ αφτιά μου το κακό νέο. Ήταν σαν να είχε πέσει το ταβάνι στο κεφάλι μου. Εγώ δεν έχω πια ζωή, η τύχη μου είναι κακή, όπως ήταν και του παιδιού μου. Δεν βρίσκω το κουράγιο να ξανασταθώ στα πόδια μου», έλεγε συχνά σε ένα από τα ελάχιστα φιλικά πρόσωπα μέσα από τον καλλιτεχνικό χώρο που του είχαν απομείνει. Κλεισμένος στον εαυτό του, δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει από το χαμό του γιου του, ο οποίος σηματοδότησε την εγκατάλειψη του εαυτού του και μια «βουβή» πορεία μέχρι το δικό του τέλος.
«Αυτός ο πόνος δεν φεύγει ποτέ από πάνω μου»
Ο Γιάννης Δημαράς είναι άλλος ένας χαροκαμένος πατέρας. Είναι γνωστό σε όλους ότι ο δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής είναι ένας άνθρωπος αξιοπρεπής και δυναμικός. Οι μόνες στιγμές που χάνει την ψυχραιμία του ακόμη και σήμερα είναι όταν μιλάει για το γιο που έχασε. Τότε τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα και όσοι ζουν κοντά του λένε ότι όταν είναι μόνος του, ξεσπάει συχνά σε κλάματα.
Ήταν το 2002 όταν ο Γιάννης Δημαράς έχασε το γιο του Νικόλα μετά από μια σφοδρή σύγκρουση της μοτοσικλέτας του με Ι.Χ. αυτοκίνητο στα Βριλήσσια. Ο νεαρός έπεσε βαριά τραυματισμένος στην ολισθηρή άσφαλτο και λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν».
Ο άτυχος 27χρονος εικονολήπτης παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση, χάνοντας τελικά τη μάχη με το θάνατο. Η πιο συγκινητική αλλά και γενναία πράξη του Γιάννη Δημαρά ήταν να δωρίσει τα όργανα του παιδιού του, προκειμένου να σωθούν άλλες ζωές.
ΑΝΘΗ ΠΡΙΟΒΟΛΟΥ
«Ο θάνατος του παιδιού μου πήρε και τη δική μου ζωή»
Η Μις Ελλάς 1982 και πρώην μοντέλο Ανθή Πριοβόλου κουβαλάει ακόμη μέσα της το σπαραγμό για το φόνο του γιου της. Η τραγική μάνα, καθώς και ο πρώην σύζυγός της Ιπποκράτης Σαββούρας, όσες διαμάχες και να έχουν μεταξύ τους, δεν μπορούν να βγάλουν από τη μνήμη τους εκείνη τη φοβερή νύχτα του 2004, που έγινε το μεγάλο μακελειό στην παραλία του Φλοίσβου και για τα μάτια μιας γυναίκας ο 23χρονος γιος τους Ακρίτας χτυπήθηκε άδικα και θανάσιμα από τη σφαίρα ενός Αλβανού.
«Ηρωίνη - Ελλάς 1-0»
Δύσκολες ώρες πέρασε ο ηθοποιός Βασίλης Μαλούχος με το δράμα του γιου του Μάριου, με αποκορύφωμα τη σκηνή της αυτοκτονίας του.
Η οικογένεια είχε περάσει άσχημα χρόνια, καθώς ο Μάριος είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Όμως, κατάφερε να ξεφύγει και τότε ήταν μια ευτυχισμένη περίοδος. Ήταν ένας νέος ταλαντούχος ηθοποιός, που «κάθαρος» πια από την εξάρτηση έκανε πλέον όνειρα να χτίσει την καριέρα του, γράφοντας παράλληλα και το αυτοβιογραφικό θεατρικό έργο «Ηρωίνη - Ελλάς 1-0», προσπαθώντας μέσα από αυτή τη δουλειά να βγάλει την κοινωνία από το λήθαργό της, για να βοηθηθούν και άλλα παιδιά που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα. Όμως, η κοινωνία δεν του ξεκόλλησε ποτέ την ταμπέλα του τοξικομανή και τότε ο δυστυχισμένος πατέρας του γνωστοποίησε σε όλη την Ελλάδα το πρόβλημα, ζητώντας μάλιστα την παρέμβαση της πολιτείας, προκειμένου να σταθεί στο πλευρό αυτών των παιδιών. Στην αρχή με ελπίδα και ύστερα με απόγνωση, γιατί η πολιτεία σιώπησε. Το 2000 σιώπησε και Μάριος. Δεν μπόρεσε να το αντέξει και έδωσε τέλος στη ζωή του. Σήμερα ο Βασίλης Μαλούχος λέει: «Θα μπορούσε να ζει το παιδί μου. Όμως, πολλές φορές η κοινωνία είναι σκληρή και η πολιτεία δεν κοιτάει ούτε μια στιγμή κάτω».
Δεν υπάρχει παρηγοριά για τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ
Η είδηση του θανάτου του γιου του διάσημου Γάλλου ηθοποιού Ζεράρ Ντεπαρντιέ έσκασε σαν βόμβα πριν από λίγες μέρες. Στους Γάλλους δημοσιογράφους που τον έψαχναν και τον πίεζαν να τους περιγράψει τη θλίψη του εκείνες τις εξαιρετικά ευαίσθητες στιγμές ο μεγάλος ηθοποιός με μεγάλη δυσκολία και βλέμμα άδειο μπόρεσε μόνο να ψιθυρίσει: «Δεν έχω επιλογή στο πώς θα αντιμετωπίσω τον πόνο. Δεν υπάρχει παρηγοριά για το θάνατο του γιου μου, που ανέτρεψε για πάντα και τη δική μου ζωή. Για μένα ήταν τα πάντα και δεν με βοηθάνε οι στερεότυπες φράσεις συμπόνιας. Ίσως έφταιγα για ό,τι έγινε. Ίσως από την αρχή δεν είχε όση φροντίδα και αφοσίωση χρειαζόταν. Ίσως αργότερα να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή του και τη δική μου, για τα λάθη μου, και ίσως αυτό να βοηθήσει ουσιαστικά άλλους γονείς και παιδιά».
Ο θάνατος του 37χρονου γιου του Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ οφείλεται σε ιό, που του προκάλεσε οξεία πνευμονία. Ήταν και ο ίδιος ηθοποιός και μάλιστα είχε αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, όταν από το 1996 είχε ξεχωρίσει στα βραβεία Σεζάρ ως ο καλύτερος ανερχόμενος ηθοποιός. Σαν προσωπικότητα ήταν ένα άτομο «φευγάτο», παθιασμένο και ριψοκίνδυνο και είχε συχνά παραδεχτεί ότι καταπιεζόταν από το «βάρος» του διάσημου πατέρα του. Στη ζωή του τα πάντα κυλούσαν έντονα. Γρήγορα αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, ιλιγγιώδεις ταχύτητες, εθισμός σε ναρκωτικά και αλκοόλ, πολλές κακές συνήθειες που τον είχαν οδηγήσει ακόμη και στη φυλακή. Το αποκορύφωμα ήταν όταν πριν από πέντε χρόνια του ακρωτηρίασαν το ένα πόδι ύστερα από μόλυνση που προκλήθηκε από ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του.
Το πένθος του Ζαν Λουί Τρεντινιάν
Τη δολοφονία της αγαπημένης του κόρης δεν μπορεί ακόμη να ξεπεράσει ο πασίγνωστος Γάλλος ηθοποιός Ζαν Λουί Τρεντινιάν. Μαζί με την επίσης γνωστή σύζυγό του, σκηνοθέτρια Ναντίν Τρεντινιάν, πενθούν μέχρι σήμερα τη δολοφονία της πολυαγαπημένης τους κόρης Μαρί. Πριν από ένα χρόνο ο πόνος τους έγινε ακόμη μεγαλύτερος και ξύπνησε πάλι την οργή, την αγανάκτηση και τις αντιδράσεις τους, όταν η γαλλική δικαιοσύνη έκανε δεκτή την αίτηση αποφυλάκισης του φονιά του παιδιού τους.
«Μόνο τέσσερα χρόνια φυλακή είναι πολύ μικρή τιμωρία για το δολοφόνο του παιδιού μου», διαμαρτυρήθηκε κλαίγοντας ο ηθοποιός.
Ο Μπερτράν Καντά, τραγουδιστής του γαλλικού ροκ συγκροτήματος Noir Desir, ήταν ο ερωτικός σύντροφος της κόρης του. Το δραματικό γεγονός συνέβη το 2003 στη Λιθουανία, όπου η Μαρί γύριζε μια τηλεοπτική ταινία. Εκείνη τη μοιραία νύχτα το ζευγάρι, το οποίο είχε καταναλώσει πολύ αλκοόλ, καβγάδισε και καθώς ήρθαν στα χέρια, ο τραγουδιστής χτύπησε άσχημα στο κεφάλι τη Μαρί, η οποία έπεσε σε κώμα και πέθανε στο νοσοκομείο λίγες μέρες μετά.
«Όλα έχουν τελειώσει για μένα εκτός από τον Θεό»
Ήταν μια όμορφη ξανθιά τραγουδίστρια η Μαίρη Αλεξοπούλου, η οποία μεσουρανούσε στη δεκαετία του 60, όταν ξαφνικά μπήκε η συμφορά στη ζωή της, την ημέρα που η κόρη της έχασε τη ζωή της τόσο πρόωρα σε ένα τροχαίο δυστύχημα. Έχασε το μονάκριβο άγγελό της και δεν θα μπορούσε ποτέ πια να ανέβει στη πίστα να ξανατραγουδήσει. Πήρε την απόφαση να παραιτηθεί από οποιαδήποτε χαρά της ζωής και να αφοσιωθεί στον Θεό, μπαίνοντας σε μοναστήρι, όπου προσεύχεται καθημερινά για την ανάπαυση της ψυχής της κόρης της, για την ηρεμία της δικής της ψυχής, αλλά και για την υγεία όλων των παιδιών του κόσμου. Για τη μοναχή Θεονύμφη η απώλεια της κόρης της παραμένει ακόμη και σήμερα ανοιχτή πληγή και, όπως μας είπε: «Ποτέ δεν θα συνειδητοποιήσω πώς έγινε και την έχασα μέσα σε μια στιγμή. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να ξεχάσεις και να αλλάξεις τη ζωή σου σαν να μην υπήρξε το παιδί σου ποτέ».
Ρόμι Σνάϊντερ
«Γιε μου, μαζί για πάντα»
Το φοβόταν ότι κάτι κακό θα της συνέβαινε. Σημαδιακή φαίνεται ότι ήταν για την πανέμορφη «Σίσσυ» λίγα χρόνια πριν από το θλιβερό συμβάν η τυχαία συνάντησή της με κάποια περίφημη χειρομάντισσα. Της ζήτησε να «διαβάσει» τις γραμμές του χεριού της, όμως όταν η μάντισσα «είδε» τη μοίρα της μεγάλης ηθοποιού, άρχισε να τρέμει και να γίνεται κάτασπρη. Με δυσκολία και ύστερα από μεγάλη πίεση της αποκάλυψε τη σιβυλλική πρόβλεψη: η δυστυχία θα έμπαινε στη ζωή της, εξαιτίας του θανάτου ενός πολύ αγαπημένου και δικού της προσώπου. Στην αρχή η Ρόμι θεώρησε ανοησία την πρόβλεψη, αλλά κατά βάθος, όπως εκμυστηρεύτηκαν οι δικοί της μετά το θάνατο του παιδιού, ήταν ανήσυχη όλα εκείνα τα χρόνια. «Ήταν κάτι που την έτρωγε συχνά, και δυστυχώς επαληθεύτηκε», εξομολογήθηκαν.
Το νήμα της ζωής του αγαπημένου της γιου κόπηκε πρόωρα, μόλις στα 13 του χρόνια. Ο μικρός Νταβίντ έπαιζε στην τεράστια αυλή της υπερπολυτελούς βίλας της μητέρας του, όταν γλίστρησε καθώς έτρεχε και καρφώθηκε με φόρα πάνω στα κάγκελα. Ένα από αυτά σφηνώθηκε στο στήθος του και βρήκε ακαριαίο θάνατο. Η κακή είδηση έφτασε τηλεφωνικά σε ένα ξενοδοχείο όπου είχε αποσυρθεί η ηθοποιός για να ξεκουραστεί. Από εκείνη την ημέρα ένιωθε εσωτερικά κενή και κρύα. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο μικρός Νταβίντ «έφυγε» από τη ζωή, με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί για ένα διάστημα σε νευρολογική κλινική. Όταν επέστρεφε στο σπίτι της, έμενε ξάγρυπνη κάθε νύχτα στο σαλόνι και «συνομιλούσε» με το πνεύμα του αδικοχαμένου γιου της. Στεκόταν για ώρες όρθια μπροστά από το πορτρέτο του ψιθυρίζοντας ακατάληπτα λόγια.
Ήταν μια ανοιξιάτικη βραδιά του 1982. Η μελαγχολία της είχε ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα και παρέμενε για ώρες αμίλητη. Κλείστηκε ξανά στο σαλόνι και ξεκίνησε να γράφει ένα γράμμα, γέμισε ένα μεγάλο ποτήρι με κόκκινο κρασί και κατάπιε μια μεγάλη ποσότητα από βαρβιτουρικά χάπια. Όπως έγραψε, πίστευε ότι άκουσε τη φωνή του παιδιού της να της λεει ότι την αγαπάει και την περιμένει ψηλά στο φως. Το πρωί τη βρήκαν νεκρή. Ξαπλωμένη στον καναπέ κρατούσε στο ένα χέρι της τη φωτογραφία του παιδιού της και στο άλλο το στιλό, με το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να τελειώσει το γράμμα που είχε ξεκινήσει.
