Είναι ακόμα τόσο πολλά αυτά που δεν ξέρουμε για την Αλίκη και για την άλλη Αλίκη, αυτά που η ίδια η μεγάλη μας σταρ έκρυβε για τον εαυτό της και για τους λίγους φίλους της. Όπως σας υποσχέθηκα πριν από λίγες εβδομάδες, θα αποκαλύψω σήμερα άγνωστα γεγονότα που μου εμπιστεύθηκε η Αλίκη σε μια σειρά από συνεντεύξεις και συζητήσεις που είχα μαζί της.
Τι σου αρέσει στην Ελληνίδα;
«Το ότι έχει μια έντονη τρυφερότητα και γλυκύτητα. Είναι ανθρώπινη».
Και τι σου αρέσει στον Έλληνα;
«Η σιγουριά του, που τελικά στην ουσία κρύβει την ανασφάλειά του. Μ αρέσει αυτό το δήθεν που έχει ο Έλληνας άντρας».
Αν ξαναγεννιόσουν, Αλίκη, τι δεν θα ήθελες να έχεις από τα σημερινά σου χαρακτηριστικά;
«Δεν θα θελα να είμαι τόσο ευαίσθητη και ανασφαλής. Θα ήθελα όμως να είμαι το ίδιο αγωνιστική και με το ίδιο πάντα χιούμορ».
Και τι θα ήθελες να έχεις, που δεν το έχεις τώρα;
«Να μην είμαι μόνο αγωνιστική, αλλά να έχω και περισσότερη τόλμη. Θα είχα κάνει πιο πολλά και για μένα και για τους άλλους».
Αν σου ζητήσουν από κάποιο περιοδικό να φωτογραφηθείς γυμνή, θα το τολμήσεις;
«Όχι βέβαια. Αυτό δεν το τόλμησα όταν ήμουν πιτσιρίκα. Τώρα πια... Βαριέμαι».
Αν σου ζητήσουν να διαλέξεις μία και μόνη ταινία σου σαν δείγμα της εποχής μας, ποια θα ήταν;
«Νομίζω η Μανταλένα. Πρώτα πρώτα γιατί καθρεφτίζει πολύ πειστικά εκείνη τη δεκαετία του 60, που όλα τα προβλήματα τα αντιμετωπίζαμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Και ύστερα γιατί από τότε είχα ταυτιστεί με το ρόλο αυτό και εξακολουθώ μέχρι σήμερα να νιώθω Μανταλένα: ένα κορίτσι χωρίς πατέρα, που αγωνίστηκε σκληρά, που είχε δύναμη, πίστη, πέτυχε, επιβίωσε.
Κι αν με ρωτήσεις σήμερα τι θα γίνει η Μανταλένα του 60, θα σου πω πως θα γίνει σίγουρα μια επιτυχημένη γυναίκα. Θα αγοράσει μετά τη βάρκα της, το πρώτο της κρουαζιερόπλοιο και ίσως σε λίγο να αποκτήσει έναν ολόκληρο δικό της στόλο. Μάλιστα, μεταξύ αστείου και σοβαρού άρχισε μια τέτοια κουβέντα, που με κάνει να σκέφτομαι να γυρίσω τη συνέχεια της Μανταλένας, με μια τηλεταινία που θα λέγεται Μανταλένα, 25 χρόνια μετά. Μάλιστα, έχω καταλήξει σε συμφωνία με τον παραγωγό Γιώργο Καραγιάννη, που δούλευε μαζί με τον Φίνο. Το σενάριο θα είναι του Μανούσου Μανουσάκη και η σκηνοθεσία του αδερφού μου, του Τάκη Βουγιουκλάκη».
Γιατί πήρες μια τέτοια απόφαση;
«Πρώτα πρώτα, γιατί ο κόσμος βλέπει με αγάπη τις παλιές μου ταινίες και με ταυτίζει με την εικόνα της Αλίκης εκείνης της εποχής. Θέλω να δείξω ότι έχω αλλάξει, ότι έχω προχωρήσει, ότι έχω μεγαλώσει με τον τρόπο μου, ότι αντιμετωπίζω σήμερα τα πράγματα αλλιώς, αλλά πάντα με την ίδια αισιοδοξία για το αύριο που θα ξημερώσει».
Αν χωρίσουμε την περίοδο Βουγιουκλάκη σε δεκαετίες, του 50, του 60, του 70 και του 80, ποια δεκαετία προτιμάς;
«Ε, να Επειδή η δεκαετία του 80 τελειώνει, έχω βάλει τα καλύτερά μου σχέδια για τη δεκαετία του 90 και του 2000».
Η Αλίκη τότε, το 1987, μου μιλούσε για τη δεκαετία του 2000, αλλά εγώ έβλεπα ότι κάτι μου έκρυβε.
Είμαι βέβαιος πως η Αλίκη ήταν ένα πλάσμα που γνώριζε το μέλλον της περισσότερο από το παρελθόν της. Η Αλίκη ήξερε το τέλος της.
Όλα ξεκίνησαν το 1995, όταν είδε ένα προφητικό όνειρο: πως βρισκόταν στην Επίδαυρο και ξαφνικά μέσα στο αρχαίο θέατρο έπεσε δίπλα της χτυπημένο ένα τεράστιο μαύρο πουλί. Το θεώρησε κακό σημάδι, ότι ο θάνατος απειλούσε να τη βρει επάνω στη σκηνή.
Πολύ πιο πριν έλεγε στους πολύ δικούς της ανθρώπους στις περιοδείες που έκαναν με το έργο «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα»: «Να το ξέρετε. Θα πεθάνω επάνω στο σανίδι».
Λίγο μετά το όνειρο με το πουλί, που το είχε αφηγηθεί στο φίλο της και προσωπικό της φωτογράφο Μαρίνο Κουσουμίδη που έφυγε κι αυτός από τη ζωή τόσο πρόωρα η Αλίκη συγκλονισμένη είπε στις αγαπημένες γυναίκες του σπιτιού της, τη Νότα και τη Νιτζά, στην οδό Στησιχόρου: «Ο Μαρίνος θέλει να με πάρει μαζί του. Να το θυμάστε. Θα με πάρει».
Για λίγο καιρό προσπάθησε να ξεχάσει τα κακά της προαισθήματα. Σαν από ένστικτο έριξε όλη της την αγάπη στα παιδιά και ανέβασε τη «Μελωδία της ευτυχίας» με τόσους μικρούς πρωταγωνιστές. Κάποια στιγμή είπε σιβυλλικά για ένα κοριτσάκι που ήταν 10 χρονών και έπαιζε μαζί της, το οποίο η Αλίκη έλεγε «φραντζολάκι»: «Τι κρίμα. Δεν θα τη δω τη φραντζολίτσα μου στα 16 της».
Τον τελευταίο χρόνο, παράλληλα με την επιτυχία της «Μελωδίας», η Αλίκη είχε κάνει και στα δύο σπίτια, στη Στησιχόρου και στον Θεολόγο, ριζικές αλλαγές στα έπιπλα, στη διαρρύθμιση, στη διακόσμηση. Κι έλεγε στους φίλους της προφητικά χαμογελώντας:
«Βλέπετε; Τα έφτιαξα στην εντέλεια, για να τα βρείτε όλα έτοιμα».
Άραγε ήταν κακό σημάδι η πυρκαγιά που προκλήθηκε ανεξήγητα στη Στησιχόρου, που ευτυχώς αντιμετωπίστηκε έγκαιρα και η Αλίκη μέσα σε χρόνο-ρεκόρ τα έφτιαξε πάλι όλα από την αρχή;
Παράδεισος ή Κόλαση;
Μια μέρα, στις παραστάσεις της «Μελωδίας» στον Πειραιά, ένα κοριτσάκι της πήγε στο καμαρίνι ένα μπουκέτο με κόκκινα τριαντάφυλλα. Την ώρα που η Αλίκη έφευγε κι έκλεινε το καμαρίνι έριξε μια ματιά στα τριαντάφυλλα. Μέσα σε λίγα λεπτά ήταν όλα μαραμένα σαν να προμήνυαν κάτι φοβερό.
Σε λίγο η Αλίκη θα έφευγε για τη Θεσσαλονίκη, για τις τελευταίες παραστάσεις. Φίλος της την άκουσε να λέει: «Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη. Και μετά τι; Παράδεισος; Ή Κόλαση;».
Ξέσπασε σε ένα νευρικό γέλιο για να δείξει ότι αστειευόταν, αλλά εκείνος ήξερε ότι το πιο λαμπρό μας αστέρι ήταν τρομαγμένο. Ακόμα και όταν είχε πάει στην Κύπρο, στο ίδρυμα που δημιούργησε η οικογένεια Ιωάννου στη μνήμη του γιου τους, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η Αλίκη είχε πει: «Δεν ξέρω, αλλά νιώθω την Κύπρο σαν μια άλλη μου πατρίδα. Νιώθω πως τα γεγονότα της ζωής μου έχουν σχέση με τα γεγονότα της ζωής των Κυπρίων».
Η αλήθεια είναι ότι η Αλίκη ίσως επειδή ήξερε περισσότερα απ όσα έδειχνε, δεν έκανε θεατρικά όνειρα τους τελευταίους μήνες, ούτε είχε προγραμματίσει το έργο που θα ανέβαζε την επόμενη χρονιά, όπως έκανε πάντα. Κι αν κάποιος της έριχνε μια ιδέα, εκείνη έλεγε: «Άσε, θα δούμε. Όλη η ζωή είναι μπροστά μας. Όπως και ο θάνατος».
Σε κεντρικό σημείο του σπιτιού της είχε σε μια ασημένια κορνίζα μια μεγάλη φωτογραφία της αγαπημένης της Τζένης Καρέζη. Σαν να ήταν μαγνήτης η Αλίκη δεν μπορούσε να απομακρύνει το βλέμμα της από αυτή τη φωτογραφία. Μέχρι που δεν άντεξε και είπε στη Νότα: «Σε παρακαλώ, πάρε από κει την Τζένη. Όλο με καλεί και μου λέει: Έλα, σε περιμένω».
Τα λαμπρά αστέρια ίσως είναι γραμμένο να έχουν την ίδια μοίρα. Πώς λοιπόν να μη με συγκλονίζει και το τέλος της αγαπημένης μου φίλης, της Μαλβίνας Κάραλη, που ακολούθησε την Αλίκη στον ουρανό;
Με τη Μαλβίνα, λίγο πριν τη χτυπήσει η φοβερή αρρώστια, βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά στο διατηρητέο κτίριο που έμενε τον τελευταίο καιρό, κοντά στη Μητρόπολη. Σε μια τελευταία της συνέντευξη το 1996, μετά το θάνατο της Αλίκης, η Μαλβίνα μου αποκάλυψε πολλά. Η Αλίκη ήθελε πολύ να γράψει τη ζωή της η Μαλβίνα. Και της είπε ξεκάθαρα: «Μαλβίνα, εσύ θέλω να γράψεις τη ζωή μου».
Η Μαλβίνα αιφνιδιάστηκε και είπε: «Μα τι λες Θα τη γράψουμε μαζί την ιστορία σου, όταν γεράσουμε και οι δύο. Κι εγώ, Αλίκη μου, θα φαίνομαι πιο μεγάλη από σένα».
«Έλα τώρα», της απάντησε η Αλίκη, «άσε τις υπεκφυγές. Ξέρω εγώ. Εσύ θα γράψεις τη ζωή μου. Τώρα».
Η Μαλβίνα κράτησε μια άψογη στάση και δεν καπηλεύθηκε την επιθυμία της. Και δεν έδωσε σε κανένα λεπτομέρειες για το τι λέει η Αλίκη στις τρεις μεγάλες επίμαχες κασέτες, ούτε έδειξε ποτέ το σπάνιο υλικό, τα χειρόγραφα, τα γράμματα, τις φωτογραφίες που της εμπιστεύθηκε.
Εγώ πάντως τώρα μπορώ να αποκαλύψω κάποια πράγματα, που μου είχε πει η ίδια η Αλίκη, αλλά και φίλοι και της ίδιας και της Μαλβίνας.
Σε κάποια στιγμή λοιπόν η Αλίκη εκμυστηρεύτηκε στη Μαλβίνα: «Ο Βλάσσης ήταν ο μόνος που κατάφερε να με εξιτάρει. Ίσως γιατί δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι μου».
Όμως, για τη σχέση της Αλίκης με τη Μαλβίνα και την κοινή τους μοίρα υπάρχουν τόσα γεγονότα και τόσες συμπτώσεις, που θα χρειαζόμουν πολλές μέρες και περισσότερα δάκρυα αγάπης για να αφηγηθώ.
Οι αναμνήσεις μου είναι τόσο δυνατές, που ξαναφέρνουν στη ζωή και τη Μαλβίνα και την Αλίκη. Και μοιάζει σαν να ξαναζωντανεύει τώρα εκείνη η σκηνή με την Αλίκη, όταν πήγα στα παρασκήνια μαζί με τη φίλη της, τη Μουμού Ηλιοπούλου, να τη συγχαρώ στην πρεμιέρα της «Μελωδίας της ευτυχίας». Συνωστισμός. Το καμαρίνι γεμάτο λουλούδια και θαυμαστές της. Η Αλίκη μου αφιέρωσε περισσότερο χρόνο από ποτέ και το βλέμμα της σταμάτησε στη γραβάτα που φορούσα, με κίτρινα, μπλε και κόκκινα τριφύλλια. «Πολύ ωραία η γραβάτα σου, ΒΑR-ΒΑR», μου είπε, «είμαι σίγουρη πως θα σου φέρουν τύχη τα τριφυλλάκια».
Βλέπω τώρα δακρυσμένη τη γραβάτα μου στην ντουλάπα σαν να λυπάται που δεν έδωσε και στην Αλίκη μας τύχη με τα τριφυλλάκια της.
Κώστας Π. Παναγιωτόπουλος BAR-BAR
