Και την έχει ανάγκη τη χαρά στη ζωή του ο Στράτος Τζώρτζογλου ειδικά μετά την πολύ δύσκολη περίοδο που πέρασε δίνοντς μάχη με την κατάθλιψη. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν.
Με αφορμή το Θεατρικό Εργαστήρι που λειτουργεί πλέον μίλησε στο Λοιπόν που κυκλοφορεί και το Παναγιώτη Βαζαίο και για τις δύσκολες στιγμλές αλλά και για την πίστη του, τα θαύματα που έχει βιώσει και τη μεγάλη του επιθυμία να γίνει ξανά μπαμπάς.
-Είσαι τόσο «ψαγμένος» στο κομμάτι της ψυχοθεραπείας και απορώ πώς σε χτύπησε και σένα η κατάθλιψη που τώρα έχεις ξεπεράσει;
«Συνειδητοποίησα πόσο εύκολο είναι να πέσει κανείς σε κατάθλιψη. Επειδή εγώ μία ζωή δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ, το ρολόι ξαφνικά σταμάτησε όταν πέθανε η μάνα μου. Έσκασε μια βόμβα μέσα μου. Άκουγα για κατάθλιψη και θεωρούσα ότι ήταν μελαγχολία. Δεν το περίμενα. Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι για δύο χρόνια, ούτε να δώσω συνεντεύξεις και να αρθρώσω λόγο».
-Τι συμπτώματα είχες και πώς συνειδητοποίησες ότι χρειάζεσαι βοήθεια;
«Πίστευα ότι έχω όλες τις αρρώστιες και κάθε δύο εβδομάδες πήγαινα κι έκανα εξετάσεις. Ήταν σαν να ήθελα να αυτοκτονήσω αργά-αργά απλώς δεν είχα το κουράγιο να πηδήξω από το μπαλκόνι. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη για τη μάνα μου που δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον θάνατό της. Όλα αυτά πλέον ανήκουν στο παρελθόν και νομίζω ότι δεν έχει πλέον νόημα να τα ξανασυζητάμε».
-Ο 28χρονος γιος σου, ο Αλκιβιάδης, εργάζεται στον χώρο του κινηματογράφου στην Αμερική, πρόσφατα τον είχες επισκεφτεί, τι τον συμβουλεύεις;
«Ο Άλκης έφυγε στα 17 του χρόνια για τη Νέα Υόρκη και το The City College of New York, για να σπουδάσει κινηματογράφο και παραγωγή βίντεο. Από τότε ζει και εργάζεται εκεί κάνοντας τις δικές του παραγωγές και ταινίες μικρού μήκους. Τον συμβουλεύω να επιλέγει τον ρόλο του πρωταγωνιστή-φωτεινού ανθρώπου στη ζωή του. Να ονειρεύεται και να μην απαιτεί. Να δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε ό,τι κάνει. Όσα όσκαρ και να πάρει, ακριβά ρούχα, σπίτια και αυτοκίνητα δεν σημαίνουν τίποτα, είναι σαν να αλλάζει ρούχα. Αυτό δεν σου φέρνει την ευτυχία και αυτό του το έχω εντρυφήσει πολύ καλά στο μυαλό του. Και φυσικά να έχει οδηγό του τον Χριστό και να πιστεύει, όπως φυσικά κάνω κι εγώ στη ζωή μου».
-Όταν πήγες πρώτη φορά στην Αμερική βίωσες ένα θαύμα που θυμάσαι για πάντα;
Κάθε μέρα βιώνω θαύματα. Ήμουν στην Αμερική χωρίς να έχω λεφτά. Πήγα με τον γιο μου εκεί, προκειμένου να δώσει εξετάσεις για να μπει σ’ ένα σχολείο. Δεν είχαμε λεφτά ούτε για ξενοδοχείο. Μπαίνουμε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, κάνω μια δυνατή προσευχή, ανάβω ένα κεράκι και λέω «βοήθησέ με, σε παρακαλώ». Πηγαίνω να πιώ σε μια καφετέρια ελληνική έναν φραπέ και με γνωρίζει αυτός που το είχε, ο Γιώργος και μου λέει: «Θα ήταν μεγάλη μας τιμή να έρθεις να μείνεις σπίτι μου». Και παθαίνω σοκ».
-Η σύζυγός σου Σοφία, σου έχει σταθεί σαν «βράχος» σε όλα δίπλα σου, υπάρχει κάτι από την προσωπική σας ζωή που σας λείπει;
«Η Σοφία είναι ο λόγος που σηκώνομαι κάθε πρωί χαρούμενος και θέλω να κατακτήσω όλο τον κόσμο για χάρη της. Είναι η έμπνευσή μου. Ζω τα πάντα μαζί της. Η ζωή μας είναι ένα roller coaster αλλά είμαστε πάντα συνεπιβάτες στο ίδιο τρενάκι και στο τέλος γελάμε. Δεν μας λείπει κάτι αλλά αυτό που θα μας ολοκληρώσει είναι η ύπαρξη ενός παιδιού».
-Θα ήθελες πολύ να γίνεις ξανά πατέρας λοιπόν;
«Εννοείται πως θέλω να ξαναγίνω πατέρας. Και μάλιστα το έχω συζητήσει και με τον γιο μου και θέλει κι εκείνος την ευτυχία μου. Την αγαπάει τη Σοφία γιατί την αγαπάω κι εγώ. Μάλιστα έχουν μείνει και μαζί πέντε μήνες και είχαν άριστη συμβίωση μεταξύ τους. Τώρα που είναι μεγαλύτερος κάνουν και υπέροχη παρέα».
