Την πρωτογνωρίσαμε στον ρόλο της Στέλλας στη σειρά «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» το 2016 ως τηλεοπτικό ζευγάρι του Γιάννη Τζιμιτσέλη. Και μετά δεν την ξαναείδαμε σε σειρά σε σταθερό ρόλο ξανά ως τη φετινή σεζόν που επέστρεψε τηλεοπτικά όχι σε μία αλλά σε δύο σειρές με τη μία να παίζει ήδη «Ο Τιμωρός» και την άλλη «Να με λες Μαμά» να έρχεται». Η ίδια η Δανάη Επιθυμιάδη μίλησε για όλα στο My Tv και τη Σοφία Τσίρκα.
-Πώς είναι η φετινή σεζόν για εσένα;
«Επαγγελματικά, είμαι πολύ χαρούμενη που έχω αυτή τη συνεργασία στον ALPHA με τη σειρά «Ο τιμωρός». Είναι μία δουλειά που είναι ευχάριστη από πολλές απόψεις. Συνεργάζομαι με καλούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες και είναι η πρώτη φορά που κάνω τηλεοπτικά κάτι τόσο μεγάλης διάρκειας και με γρήγορους ρυθμούς, και αυτό είναι περιπετειώδες και έχει ένα ενδιαφέρον για εμένα σε αυτή τη φάση. Κατά τα άλλα, είναι μία δύσκολη περίοδος, αλλά μένουμε θετικοί και εστιάζουμε στα πράγματα που μας δίνουν χαρώ στην καθημερινότητα»
-Η υποκριτική σού δίνει χαρά;
«Ναι, η υποκριτική μού δίνει μεγάλη χαρά και ειδικά όταν γίνεται με ωραίες συνθήκες όπως είναι αυτή η δουλειά. Είναι ευτυχία να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και κάπως μιλάμε την ίδια γλώσσα. Και πόσο μάλλον στην τηλεόραση που, λόγω των γρήγορων ρυθμών, δεν έχεις πάντα αυτή την πολυτέλεια. Είναι ωραία στιγμή αυτή για εμένα και την απολαμβάνω»
-Είσαι επιλεκτική στις συνεργασίες σου;
«Είμαι πολύ επιλεκτική και προσπαθώ όσο μου επιτρέπεται από άποψη επιβίωσης να βρίσκομαι σε συνεργασίες -είτε στην τηλεόραση, είτε στον κινηματογράφο, είτε στο θέατρο- που να αισθάνομαι πως είμαι με ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να' επικοινωνώ και να συναντιόμαστε καλλιτεχνικά. Οπότε στις συνεργασίες που συμβαίνει αυτό πάω τρέχοντος. Διαφορετικά, επιλέγω να εργάζομαι σε δικές μου δουλειές, καθώς γράφω και σκηνοθετώ»
-Σε βλέπουμε σπάνια στην τηλεόραση...
«Ναι. Είχα κάνει τη «Μουρμούρα», που ήταν κάτι μεγάλο για εμένα και μου χρειάστηκε καιρός να επιστρέψω και να βρω τα πατήματά μου, γι’ αυτό και τηλεοπτικά έκτοτε έκανα λίγα πράγματα. Είχα ανάγκη να δουλεύω στο θέατρο. Η έκθεση μπορεί να σου προσφέρει ανοίγματα στη δουλειά, αλλά ταυτόχρονα έχει και ένα κομμάτι που, ανάλογα και με τη φάση που βρίσκεσαι, ίσως να μην μπορείς να το διαχειριστείς απόλυτα. Εγώ νομίζω πως τώρα πια είμαι σε φάση να το διαχειριστώ καλύτερα».
-Πώς προέκυψε η πρόταση για τον ρόλο στον «Τιμωρό»;
«Με τον Μιχάλη Κωνσταντάτο, τον σκηνοθέτη, γνωριζόμασταν από παλιά στο θέατρο. Υπήρχε μια εκτίμηση, αλλά δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε. Και τώρα, μέσα από τη Μιράντα Ρωσταντή, την υπεύθυνη για το καστ, κάναμε κάποια ραντεβού και καταλήξαμε στον ρόλο της συνονόματης Δανάης. Το οποίο έχει πλάκα, γιατί ειδικά στα πρώτα γυρίσματα που μιλούσαν απότομα στη Δανάη ο Λεωνίδας και ο Αλέξης στη δουλειά, με έκανε να γυρνάω ράκος στο σπίτι γιατί άκουγα το όνομά μου. Από την άλλη, δημιούργησε και μια οικειότητα για τον ρόλο».
-Αναμένουμε και τη σειρά «Να με λες μαμά» στον ALPHA. Πες μου δυο λόγια και γι’ αυτή τη συνεργασία.
«Είχα τη χαρά να συνεργαστώ ξανά με τον Αντώνη Αγγελόπουλο και μετά τη «Μουρμούρα» να βρεθούμε σε κάτι διαφορετικό και με ωραίους ηθοποιούς, και ειδικά γυναίκες. Και όλη αυτή η ενέργεια είχε κάτι θεραπευτικό εκείνη την περίοδο που βρεθήκαμε όλες μαζί και ταιριάξαμε. Την αγάπησα πολύ αυτή τη σειρά. Υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό και αφοπλιστικό στο να δουλεύεις με παιδιά. Είναι τόσο αληθινό αυτό που κάνουν τα παιδιά, που απλά πρέπει να αντιδράς σε αυτό που σου δίνουν.
Η Ναυσικά, που υποδύεται το κοριτσάκι στο σίριαλ, είναι πραγματικά χαρισματικό. Όλη η σειρά, όμως, έχει κάτι συγκινητικό. Είναι καλογραμμένη, ανθρώπινη. Το βασικό ηθικό δίλημμα της σειράς είναι το κατά πόσο μπορείς να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου σε ακραίες καταστάσεις όπου κανένας δεν δέχεται να βοηθήσει, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα παιδί. Και ακριβώς επειδή έχει να κάνει με παιδί, είμαι έξτρα ευσυγκίνητη. Υπήρχαν σκηνές στη σειρά που έχουν να κάνουν με την παιδική κακοποίηση που δεν μπορούσα να τις διαβάσω. Το σίριαλ προσεγγίζει με πολύ θάρρος το όλο ζήτημα».
-Τέτοιου είδους ιστορίες είναι καλό να παρουσιάζονται;
«Πολύ. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που παρουσιάζεις κάτι. Κάποιες φορές, υπάρχει μία ωραιοποίηση στην παρουσίαση της βίας οποιοσδήποτε μορφής. Το να προσεγγίζεται μία ιστορία με ευαισθησία και υπευθυνότητα, να μπαίνει στα σπίτια των ανθρώπων και να μαθαίνουμε κι εμείς τι πραγματικά συμβαίνει και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, είναι σημαντικό για την κοινωνία μας. Το να μιλάμε είναι η μόνη μορφή ίασης που μπορούμε να προσφέρουμε στην κοινωνία και στον εαυτό μας. Δεν είναι ότι η σειρά θα σου δώσει λύση, αλλά θα σε κάνει να σκεφτείς».
