Ο μεγάλος αυτός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου όταν μιλάει πάντα γίνεται είδηση. Το γεγονός ότι έκανε μια μεγάλη καριέρα αλλά και το ότι ποτέ δεν φιλτράρει τα λεγόμενά του αλλά λέει τα πράγματα όπως ακριβώς τα νιώθει κάνουν κάθε τ συνέντευξη του Κώστα Πρέκα ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Αυτή τη φορά μίλησε στον Νίκο Νικόλιζα και την Espresso.
-Στην αρχή της καριέρας σας στον κινηματογράφο άνοιξαν πόρτες λόγω ομορφιάς και καλλίγραμμου σώματος; Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να έχετε κάνει μία ταινία μόνο στη Φίνος;
«Επικίνδυνη ερώτηση, γιατί έχουν «φύγει» πολλοί άνθρωποι που έπαιξαν ρόλο τότε. Υπήρχαν τραγικά κυκλώματα. Χειρότερα από τα σημερινά. Υπήρχε ο φθόνος τότε που θα ήθελαν τον στρέιτ ηθοποιό να τον ξαπλώσουν στο κρεβάτι.
Και αν ο στρέιτ δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί, του άλλαζαν τα φώτα. Μια τέτοια περίπτωση ήμουν και εγώ! Αδιαφόρησα πάντα πάνω σε αυτό το θέμα, όμως «άλλοι» έπαιζαν το παιχνίδι τους! Θεωρώ ότι η καριέρα μου ήταν δαφνοσκεπασμένη και είμαι ευτυχισμένος με τις 20 ταινίες που έκανα. Μετά βγήκε η τηλεόραση και κατέστρεψε τον κινηματογράφο.»
-Σας έβαλαν τρικλοποδιές;
«Πολλές. Οι πρωταγωνίστριες και οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής έφτασαν στο σημείο να απαιτούν από τους παραγωγούς να μη γράφεται σενάριο και ρόλος για μένα. Θυμάμαι, παρακαλούσαν τον Νίκο Φώσκολο και εκείνος μου τα έλεγε.
Εγώ όμως είχα την εσωτερική δύναμη να λέω «όχι» ακόμα και στον Φίνο. Εγώ τα γκέμια της ζωής τα κρατούσα στα χέρια μου. Και ο Φίνος είχε πει προς τιμήν του δημοσίως: «Αν εγώ είχα δέκα σαν τον Πρέκα, θα ήμουν Fox». Όταν ρωτήθηκε από έναν γνωστό πρωταγωνιστή «τι τον θέλεις τον Πρέκα», ο Φίνος τού απάντησε: Ο Πρέκας είναι το μέλλον της εταιρίας μου».
-Με την Αλίκη γιατί δεν παίξατε;
«Επρόκειτο να παίξουμε και ήταν το μεγάλο «όχι» που είπα. Θα έπαιζα μαζί της στην ταινία «Ένα αστείο κορίτσι». Ο τίτλος δεν δένει με τον ανδρικό ρόλο και τον Πρέκα, που ήμουν ήδη πρωταγωνιστής. Εκεί διαφωνήσαμε με τον Φίνο και άνοιξα την πόρτα σε ένα νέο παιδί, που δεν θέλω να αναφερθώ στο όνομά του, γιατί με ενοχλεί και μόνο στο άκουσμά του.
-Στον Νίκο Γαλανό αναφέρεστε;
Ναι. Ξέρεις, είναι ορισμένοι συνάδελφοι… Πρέπει να έχεις απόθεμα καλοσύνης και μεγαλοπρέπειας για να παραδεχτείς τον άλλον (αν είναι ανώτερός σου). Στη ζωή σπανίως βρίσκεις ανθρώπους να έχουν αυτή τη μεγαλοψυχία και την ανωτερότητα ώστε να παραδεχτούν την ανωτερότητα του άλλου.
Οι Ελληνες ηθοποιοί γενικότερα έχουν μια αλαζονεία που τους καίει το μυαλό. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό. Και η προσφορά τους είναι τόσο περιορισμένη που δεν έχουν την δύναμη να πουν αυτά που τους επιβάλλει η ψυχή».
-Η Αλίκη ήταν δυστυχισμένο πρόσωπο;
«Η Αλίκη ήταν δυστυχισμένη γιατί θέλησε να παρουσιάσει μια γυναίκα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Είχε φτιάξει μέσα της ένα μοντέλο ιδανικής γυναίκας που δεν κατάφερε να τη φτάσει. Και προχωρώντας σκαλί σκαλί προσπάθησε να γίνει κάτι το απλησίαστο. Ίσως μια Ελληνίδα Γκρέτα Γκάρμπο, μια Μέριλιν Μονρόε.
Και αυτά που διαβάζω για «φίλες» και «φίλους» είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η Αλίκη ζούσε μια τραγωδία. Είναι το πλέον μυθικό πρόσωπο του ελληνικού πολιτισμού. Η Αλίκη είχε τεράστιο ταλέντο, αλλά δεν της δόθηκε η ευκαιρία.
Η Αλίκη δεν ήταν ευτυχισμένη και συνέβησαν πολλά τότε με τον Δημήτρη. Τα γνωρίζαμε όλοι οι ηθοποιοί εκείνης της εποχής. Άλλωστε, η Αλίκη κρατούσε στην επιφάνεια τον Δημήτρη γιατί εκείνη ήταν η εθνική σταρ. Η Αλίκη ακόμα και σήμερα κρατάει όρθιο τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ακόμα και το ελληνικό θέατρο. Δεν θα ξαναπεράσει τέτοιο αστέρι»
-Μήπως έπαιξε το παιχνίδι του κοινού;
«Ακριβώς αυτό. Έπαιζε αυτά που ήθελε το κοινό».
-Σας ζήτησε να παίξετε θεατρικά μαζί της;
«Σκαλίζεις τις ενοχές μου. Όταν με κάλεσε να παίξω στο τελευταίο θεατρικό έργο μετά την αποχώρηση του Ληναίου στη «Μελωδία της ευτυχίας», δεν δέχτηκα να πάω».
-Γιατί;
«Γιατί ήμουν ανόητος και νιώθω ενοχές. Ύστερα από τρεις μήνες πέθανε. Τότε τη στενοχώρησα πάρα πολύ και το φέρω βαρέως».
