Για την μεγάλη περιπέτεια που πέρασε με τη υγεία του πριν από 12 χρόνια μίλησε ο Αργύρης Αγγέλου.

Ο αγαπημένος ηθοποιός που έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τον ρόλο του Φώτη στο "Παρά Πέντε", σε συνέντευξή του στη Σίσσυ Μενεγάτου και την εφημερίδα On Time αποκάλυψε πως το 2012 μπήκε στο νοσοκομείο από υπερκόπωση και αυτό τον ταρακούνησε για τα καλά. Στην πορεία θεωρεί πως τελικά ήταν «δώρο Θεού».

-Ένιωσες ποτέ ότι ξεπέρασες τα όρια σου και φοβήθηκες επειδή κάτι συνέβη στην υγεία σου;

«Ναι, συνέβη το 2012 και σταμάτησα για οκτώ μήνες. Μπήκα στο νοσοκομείο από υπερκόπωση. Το πέρασα γερά όλο αυτό. Δούλευα πολύ, εγώ τότε δεν είχα και σε ιδιαίτερη εκτίμηση ούτε τον εαυτό μου ούτε τη διατροφή μου ούτε τίποτα. Δηλαδή δεν έβαζα προτεραιότητες και δεν με φρόντιζα. Έτσι, πάνω στην τρέλα και στην ορμή του «τώρα που γυρίζει η μπάλα να προλάβω να τα κάνω όλα», υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου.

Κάποια στιγμή σταμάτησα να τρώω κανονικά και χωρίς να το καταλάβω με πήρε η «μπάλα» προς τα κάτω. Κι όταν το κατάλαβα, ήταν αργά. Χτύπησα… κόκκινο. Εκεί, πάνω στο κόκκινο, έπρεπε να σταματήσω για να ανακτήσω δυνάμεις. Όταν επέστρεψα, άρχισα να βάζω προτεραιότητες. Άρχισα να με αγαπάω λίγο περισσότερο, να με φροντίζω, να ψάχνω τα όρια μου, να αγαπώ τα όρια μου και να βάζω όρια, γιατί πριν έλεγα σε όλους «ναι» ενώ μετά έλεγα «ναι» σε αυτά που ήθελα να κάνω πραγματικά.

Δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους. Παλιά, αυτή ήταν η αγωνία μου: να τους ευχαριστήσω όλους. Να λένε όλοι: «Μπράβο, προλαβαίνει τα πάντα. Είναι καλός, χρήσιμος». Να έχουν όλοι να πουν μια καλή κουβέντα. Κι ήταν μάταιο, γιατί τελικά έχασα τον εαυτό μου μέσα από αυτό.

Εκείνη την περίοδο έκανα δυο τρεις συνεδρίες με ψυχολόγο, γιατί ο γιατρός μου με συμβούλεψε να το κάνω, καθώς δεν είχε καταλάβει αν ένιωθα τη σοβαρότητα της κατάστασης μου. O ψυχολόγος κατάλαβε αμέσως ότι είχα απόλυτη συναίσθηση του τι έκανα. Κι όταν με ρώτησε πως ήθελα να προχωρήσω, του είπα ότι ήθελα να κλείσω το σπίτι μου και να πάω στη μαμά μου και στον μπαμπά μου στην Χαλκίδα.

Να κατεβάσω διακόπτες, να κάτσω εκεί να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να σκεφτώ πως πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου. Αμέσως μου απάντησε «αυτό πρέπει να κάνεις κι εμείς τα ξαναλέμε μετά».

Έκλεισα το σπίτι μου, έφυγα για τη Χαλκίδα, έζησα τον μπαμπά μου για οκτώ μήνες, λίγο πριν «φύγει» επομένως τίποτα δεν είναι τυχαίο γιατί εγώ μέσα σε εκείνο το διάστημα μίλησα με τον μπαμπά μου, έφαγα μαζί του, σκαλίζαμε τον κήπο, του είπα πράγματα που δεν του είχα πει ποτέ».

Επομένως, θεώρησα ότι ήταν σαν «δώρο Θεού» αυτό που μου συνέβη τότε. Όταν γύρισα μετά στην Αθήνα, ξεκίνησα ξανά την τρέλα, απλώς ήξερα πια τα όρια μου, μέχρι που μπορώ να φτάσω»

-Έχεις περάσει δύσκολες στιγμές στο θεατρικό σανίδι;

«Πολλά μου έχουν συμβεί, αλλά είναι η αδρεναλίνη της σκηνής τέτοια που τα ξεπερνάς. Έχω παίξει την ημέρα της κηδείας του πατέρα μου, έχω παίξει άρρωστος, έχω χτυπήσει πάνω στη σκηνή, αλλά συνέχισα, δεν είναι κάτι που είμαι ήρωας που το έκανα. Είναι κάτι σαν φυσικό επακόλουθο λόγω της αδρεναλίνης που έχει η σκηνή. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου σημαντικό επειδή το ‘κανα».

-Όταν έχασες τον πατέρα σου, έπαιξες το ίδιο βράδυ;

«Ναι, ήταν το 2013. Θυμάμαι ότι με είχαν πάρει τηλέφωνο από την παραγωγή για να ακυρώσουμε την παράσταση. Αρνήθηκα. Δεν ξέρω τι ήταν αυτή η δύναμη, αλλά θυμάμαι πως, όταν πήγα στο θέατρο, ήταν μια… ανάσα για μένα, που με βοήθησε να πάω παρακάτω για να μην με πνίξει όλη αυτή η θλίψη, η απότομη αλλαγή στη ζωή μου.

Δηλαδή, τότε εγώ θυμάμαι εκείνη την παράσταση σαν ευχάριστο διάλειμμα. Όχι με πόνο και θλίψη. Και νομίζω ότι πήρα τις πιο γλυκές και τρυφερές αγκαλιές εκείνο το βράδυ και από τους συναδέλφους μου και από τον κόσμο, που κάποιοι το ξέρανε.

Ήταν και ο αδελφός μου στην πλατεία, που είχε έρθει να με στηρίξει μαζί με τα ανίψια μου. Δεν πέρασε καν από το μυαλό μου να ακυρώσω παράσταση, χωρίς να κρίνω το αν κάποιος νιώσει την ανάγκη να πάρει την απόσταση του. Εγώ λειτούργησα έτσι. Δεν σημαίνει ότι αυτός είναι ο κανόνας».