Για τη νέα της πραγματικότητα στο ρόλο της Ευρωβουλευτού πλέον, την απόφαση να βάλει υποψηφιότητα και τα στερεότυπα που βασανίζουν χωρίς λόγο τις γυναίκες μίλησε η Ελεονώρα Μελέτη,
Με μια συνέντευξη στον Νίκο Γεωργιάδη και το OK που κυκλοφορεί η Ελεονώρα πάντα με άποψη στον λόγο της δεν αφήνει τίποτα αναπάντητο.
-Φαντάζομαι ότι από την πρώτη στιγμή άκουγες – άδικα κατά την ταπεινή γνώμη μου – την ερώτηση «τι θα κάνεις με το παιδί» αν εκλεγείς Ευρωβουλευτής.
«Αυτό είναι θέμα μόνο εκείνων που ρωτάνε. Δε με αφορά καθόλου αν τους απασχολεί τι θα κάνω εγώ με τη δική μου οικογένεια. Θα πρότεινα καθένας να ανησυχεί για το τι κάνει με το δικό του παιδί και σπίτι.
Αυτά είναι στερεοτυπικά και αδιάκριτα θέματα που έχουμε στην δική μας κοινωνία και επιλέγω να τα προσπερνάω. Έχοντας συνομιλήσει με άλλες γυναίκες στο κοινοβούλιο, τέτοια θέματα, που στην τελική κρατάνε τη γυναίκα πίσω από την αγορά εργασίας αλλά και τις ενδεχόμενες επιθυμίες της, δεν απασχολούν καθόλου άλλες κοινωνίες.
Το παιδί μου έχει και μαμά και μπαμπά, ο Θοδωρής είναι συμμετοχικός όσο είμαι και εγώ. Όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί θέλει και επιδιώκει.
Μπορεί την ευθύνη στα πρώτα χρόνια βιολογικά να την επωμίζεται περισσότερο η μητέρα, αλλά συναισθηματικά και ψυχολογικά πρέπει να είναι ίδια. Το πρώτο πράγμα που συζητήσαμε με τον άντρα μου ήταν «πάμε να δούμε τι συνεπάγεται πρακτικά το να είναι κάποιος ευρωβουλευτής».
Πήραμε την εγκύκλιο του Ευροκοινοβουλίου, είδαμε τις υποχρεώσεις που έχει, μιλήσαμε με γυναίκες που έχουν κάνει 2-3 θητείες εκεί, θεωρήσαμε ότι μπορούμε να την στηρίξουμε και είπαμε το ναι.
Δεν κρατάμε καμιά αγωνία, όπως αυτή που εξέφρασαν οι άλλοι προς το πρόσωπό μου για το τι θα κάνω με το παιδί, και η οποία απορία δεν εκφράστηκε σε κανέναν άντρα πατέρα υποψήφιο, μη σου πω και σε καμιά άλλη μητέρα υποψήφια.
Δεν είδα όμως και κανέναν να αναρωτιέται τρία χρόνια που έκανα πρωινό και έλειπα κάθε πρωί από τις πεντέμισι ποιος ξυπνούσε, προετοίμαζε και πήγαινε το παιδί στο σχολείο.
Άρα που καταλήγουμε; Κανείς δεν ανησύχησε πραγματικά για το παιδί, απλά το ερώτημα είχε βαθύτερο στόχο να προκαλέσει αμφιβολίες σε εμένα και τους άλλους για το πόσο καλή μητέρα είμαι που θα λείπω από το σπίτι. Ρωτάει κάνεις κάτι τέτοιο μια χωρισμένη μητέρα που κάνει συνεπιμέλεια ή μια μητέρα του δουλεύει 12 ώρες; Μια μητέρα που δουλεύει σαββατοκύριακα; Όχι βέβαια.
Κι αν ρωτάει, η απάντηση έχει να κάνει με τον λόγο που απουσιάζει η μητέρα. Αν απουσιάζει γιατί είναι βιοπαλαίστρια τότε είναι η μητέρα ήρωας που λείπει για να μεγαλώσει το παιδί της.
Αν απουσιάζει γιατί αγαπάει τη δουλειά της είναι μία καριερίστα που δεν τη νοιάζει το παιδί της. Όλα θα γίνουν καλύτερα αν σταματήσουμε να είμαστε τόσο υποκριτές και αν επεμβαίνουμε λιγότερο στις ζωές των άλλων».
-Πριν από μία βδομάδα έκανες μία συγκινητική ανάρτηση με αφορμή τα επτά χρόνια από την μέρα που έμαθες ότι είσαι έγκυος. Δεν είναι ακόμα λίγο ταμπού μια γυναίκα να λέει ότι είχε «αντίσταση στη μητρότητα»;
«Το θεωρείς ταμπού; Όταν κάποιος θεωρεί ταμπού μία γυναίκα να παραδεχτεί στον εαυτό της ότι τη φοβίζει η μητρότητα, που την θεωρώ την πιο ιερή και μεγάλη ευθύνη που μπορεί να αναλάβει, σημαίνει ότι προσδοκά από τις γυναίκες να λειτουργούν σαν αναπαραγωγικές μηχανές. Δεν είναι έτσι. Οι γυναίκες έχουμε την ιερή ικανότητα να γεννάμε ζωή, αλλά δεν πρέπει να το κάνουμε επειδή οι άλλοι το περιμένουν από εμάς.
Εμένα η μητρότητα με φόβιζε και εξακολουθεί να με φοβίζει επειδή είχα αντιληφθεί από νωρίς την σημαντικότητα του να διαμορφώνεις έναν άνθρωπο και να του γνωρίζεις τον κόσμο.
Επειδή φοβάσαι κάτι δε σημαίνει ότι δεν το καλοδέχεσαι όταν έρχεται. Σημαίνει ότι μπορεί να μην το επιδιώξεις, να μην τον προκαλέσεις, σημαίνει ότι μπορεί να είσαι και πάρα πολύ καλά αν δε σου συμβεί.
Δεν είναι κακό να λέμε ότι η γυναίκα μπορεί να είναι ευτυχισμένη χωρίς να θέλει παιδιά. Είναι πολύ πιεστικό να γεννάμε το βάρος μιας επιθυμίας που δεν υπάρχει σε μία γυναίκα, μόνο και μόνο για να μη νιώθει παρείσακτη και περιθωριοποιημένη».
-Η Αλεξάνδρα σου έχει ζητήσει αδελφάκι;
«Η Αλεξάνδρα είναι ένα παιδί που δηλώνει ότι δεν θέλει αδέλφια. Επειδή την βλέπουμε πόσο περιποιητική είναι με τα μωρά την έχουμε ρωτήσει και λέει όχι. Αυτό εμένα με βοηθάει».
-Αν το ζητούσε θα το σκεφτόσουν;
«Όχι γιατί είναι έξι χρονών και δεν ξέρει τι συνεπάγεται ο ερχομός του παιδιού, μπορεί να το βλέπει σαν παιχνίδι. Θα το έκανα μόνο αν το ήθελα εγώ και ο άντρας μου. Εκείνος ήταν πιο ανοιχτός στο να μεγαλώσει η οικογένειά, αλλά από τη στιγμή που το συζητήσαμε και του είπα πώς νιώθω, δεν μπορεί να το επιβάλλει»
-Όταν γνώρισες τον Θοδωρή, είχες μπει στη διαδικασία κατάψυξης ωαρίων.
«Το έκανα γιατί η επιστήμη μου έδινε τη δυνατότητα να παγώσω τον χρόνο. Και το έκανα στο 90′, ήμουν σε μια οριακή ηλικία σύμφωνα με τη βιβλιογραφία.
Αυτή η πίστωση χρόνου μού επέτρεψε να επεξεργαστώ μια σκέψη για την οποία δεν ήμουν βέβαιη 100% αν θέλω ή δεν θέλω. Δεν είχαν προκύψει οι συνθήκες που θα μου επέτρεπαν να υλοποιηθεί αυτή η σκέψη.
Αυτή τη στιγμή είμαι 45 και έχω δεκαοχτώ κατεψυγμένα ωάρια ηλικίας 38 ετών. Δεν είναι σπουδαίο που δεν αγχώνομαι αν θα μπω στην εμμηνόπαυση;»
-Θα σκεφτόσουν να τα χρησιμοποιήσεις;
«Μέχρι στιγμής όχι. Δεν έχω καν σκεφτεί να προσπαθήσω για δεύτερο παιδί με φυσικό τρόπο. Είμαι τόσο πλήρης με το πρώτο κι εξακολουθεί να με τρομάζει η μητρότητα σε βαθμό που δεν θα το επιδιώξω».
