Για πολλά χρόνια η Αθηνά Καμπάκογλου έχει χαράξει μια πολύ όμορφη καριέρα πίσω από τις κάμερες και τα τελευταία και μπροστά αφού η μουσική εκπομπή της ΕΡΤ «Η αυλή των χρωμάτων» ήταν μια δική της έμπνευση και υλοποίηση και της άφησε την ικανοποίηση ότι πήγε πολύ καλά. Μιλώντας στο Λοιπόν που κυκλοφορεί και στον Παναγιώτη Βαζαίο, η δημοσιογράφος δεν μάσησε τα λόγια της
-Εργάζεστε σε έναν άκρως απαιτητικό και ανταγωνιστικό χώρο. Έτυχε ποτέ να βιώσετε ποτέ άσχημες συμπεριφορές; Ισχύει ότι έχετε χάσει τη δουλειά σας, επειδή αντιμιλήσατε όταν σας έκαναν μπούλινγκ;
«Η εργασία μας όπως και η ίδια η ζωή, μοιάζει με ένα περιβόλι ή καλύτερα με ένα χωράφι, εκεί θα συναντήσεις ωραία δέντρα και όμορφα λουλούδια, θα συναντήσεις και θάμνους με πολλά αγκάθια και δέντρα με σαπισμένους καρπούς. Και πολλά αναρριχώμενα φυτά που κάποια ευωδιάζουν, αλλά και κάποια που σε «πνίγουν» για να αναπτυχθούν…
Κυριαρχεί η ανασφάλεια και ένας ανώφελος ανταγωνισμός, πιο έντονος από άλλους χώρους γιατί υπάρχει η προβολή, το πιο αηδιαστικό από όλα είναι ο «μεγαλοϊδεατισμός» που τρέφουν κάποιοι για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Ο χώρος είναι γεμάτος με τεράστια ΕΓΩ που δεν επικοινωνούν με την πραγματικότητα και την κοινωνία. Ο καθένας λοιπόν σε αυτή τη ζωή, βάζει τις προτεραιότητές του και πορεύεται, εγώ τις διαφορές μου τις έχω λύσει με όλους δεν έχω κάτι να με «βαραίνει». Φυσικά αντιδρώ όταν θίγομαι, είναι και θέμα χαρακτήρα αυτό.
Προτιμώ όμως να θυμάμαι τα ωραία, να κρατώ τους καλούς μου φίλους μέσα από τη δουλειά και να μην πίνω το «δηλητήριο» που με κερνούν κατά καιρούς. Είναι και θέμα επιβίωσης να κατορθώνεις να μην σε δηλητηριάζουν οι άλλοι, με τις προδοσίες τους και τις ανέντιμες συμπεριφορές τους, την ιδιοτέλεια τους και την αχαριστία τους.
Είναι ωραίες επίπονες ασκήσεις αυτές, γιατί είναι ωραία τα γυμνασμένα σώματα, αλλά πιο ωραίες είναι οι «γυμνασμένες» ψυχές. Ωραίος αγώνας να προσπαθείς να «διατηρηθείς» καθαρός και να βγαίνεις αλώβητος μέσα από τις μάχες. Και να σου πω και κάτι, τι ωφελεί να γίνεις ένα «επιτυχημένο» τέρας;»
-Όταν περάσατε μπροστά από τις κάμερες, νιώσατε τον ανταγωνισμό γύρω σας να θεριεύει; Είδατε αλλαγή σε συμπεριφορές;
«Πάντα συμβαίνει αυτό σε θυμόνται και σε ξεχνάνε, σου μιλάνε ή δεν σου μιλάνε ανάλογα από το τι μπορούν να αποκομίσουν από εσένα και δεν είναι και πάντα κακό αυτό, ο καθένας προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του.
Κάποιοι άλλοι κάνουν λες και τους έκλεψες το φαγητό τους ή την τύχη τους. Αν αρχίσεις και ασχολείσαι με τον παραλογισμό του καθενός, θα τρελαθείς στο τέλος.
Πρέπει να κρατάς πάντα μικρό καλάθι και να είσαι προσγειωμένος. Εγώ τα έζησα αυτά σε πολύ μικρή κλίμακα βέβαια, δεν είμαι και ο Μπραντ Πιτ (γέλια), φανταστείτε όμως τους ανθρώπους που κάποια στιγμή ήρθαν πολύ έντονα στο προσκήνιο και έπειτα ξεχάστηκαν, πόσο οδυνηρό μπορεί να γίνει όλο αυτό εάν δεν υπάρχει το πνευματικό υπόβαθρο.
Το έχω διαπιστώσει σε πολλές περιπτώσεις ηθοποιών που καβάλησαν την καλαμιά και κάλπαζαν και έπειτα από καιρό έφαγαν τα συκώτια τους. Όταν στηρίζεις όλες σου τις ελπίδες σου στις ματαιότητες, μάλλον θα καείς. Η τηλεόραση είναι μέρος της δουλειάς μας, δεν είναι ο λόγος της ύπαρξής μας.
Από τις αντιδράσεις και τα λεγόμενα των άλλων καταλάβαινα τη δύναμη της τηλεόρασης, δεν χρειάζεται να λυσσάμε για μια καρεκλίτσα, άλλα είναι τα σημαντικά της ζωής. Το λέω και σαν συμβουλή στους νέους συναδέλφους της τηλεόρασης να περιφρουρήσουν τον αξιακό τους κώδικα για να έχουν διάρκεια».
-Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη σας στιγμή τηλεοπτικά;
«Πολλές, υπάρχουν εκπομπές που πραγματικά καμαρώνω, η «Αυλή των Χρωμάτων» έγραψε τη δική της ιστορία. Αυτό που με ξάφνιασε, γιατί δεν το περίμενα, ήταν η αγάπη που εισέπραξα μετά το τέλος της εκπομπής. Με σταμάτησαν πολλοί άνθρωποι στο δρόμο, μου έστειλαν πολλά ιδιωτικά και δημόσια μηνύματα στήριξης, βίωσα πολλές και ζεστές εκδηλώσεις αγάπης. Από τον κόσμο και από τους καλλιτέχνες.
Πραγματικά δεν το περίμενα και οφείλω να ομολογήσω ότι το χάρηκα πολύ. Κοίτα να δεις τελικά την αγάπησε ο κόσμος την «Αυλή» μας».
-Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Χρήστο Νικολόπουλο στην «Αυλή»;
«Ουδέν σχόλιο».
