Διαβάστε απόσπασμα από τη συνέντευξη:
Αρχικά, όταν ρωτήθηκε για τον αν η ζωή της έχει φως δήλωσε: «Έχει φως και σκοτάδι σε ακραία μορφή. Είμαι ένας άνθρωπος με ακραία ιδιοσυγκρασία. Η ζωή μου μέχρι μια ηλικία έγερνε προς τις σκοτεινές μου περιοχές και από ένα σημείο και πέρα γύρισε προς το φως. Συγκεκριμένα, από τα σαράντα μου και μετά».
Φανταζόμουν ότι θα μου λέγατε ακριβώς το αντίθετο
«Στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Δεν ήμουν καθόλου ανέμελο παιδί. Αντίθετα, υπήρξα ένα πάρα πολύ προβληματικό παιδί. Υπέφερα και βασανίστηκα πολύ στη ζωή μου».
Γιατί υποφέρατε;
«Έτσι βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου. Ήμουν ένα παιδί που δεν μπορούσα να βρω που ανήκω, τι είμαι, που χωράω. Ένιωθα ότι δεν με καταλάβαινε κανείς. Δεν είχα καμία σχέση με τα άλλα μέλη της οικογένειάς μου, ήμουν από γεννησιμιού μου ένα περίεργο φρούτο. Για να καταλάβεις πόσο μοναχικό παιδί υπήρξα, αρκεί να σου πω ότι οι πρώτες λέξεις που έμαθα ήταν “μαμά”, “μπαμπά”, “ναι”, “όχι”, “μόνη μου”. Ήθελα να φεύγω. Για αυτό και η μαμά μου με είχε δέσει ακόμα και με λουρί».
Τι εννοείτε;
«Κάναμε καλοκαιρινές διακοπές στον Πόρο και η μαμά μου με είχε δέσει με ένα λουρί γιατί φοβόταν ότι θα της πέσω στη θάλασσα. Είχα τάσεις φυγής, ήθελα να είμαι μόνη μου, να φεύγω. Όλο να φεύγω. Τρελάθηκε λοιπόν η γυναίκα και είπε στον πατέρα μου: «Έλα το σαββατοκύριακο και φέρε μαζί σου κι ένα λουρί γιατί θα χάσουμε το παιδί μας». Και με έδεσαν».
