Ανάμεσα σ'αυτή τη φωτογραφία και το βίντεο που ακολουθεί μεσολαβεί μισός αιώνας. Στο εξώφυλλο του μικρού γαλλικού δίσκου που γράφει Takis Côccotas, βλέπετε βεβαίως τον Σταμάτη όπως ήταν, σχεδόν τριαντάχρονο παιδί, πριν αφήσει φαβορίτες. Τότε βρισκόταν στο Παρίσι. Εκεί τραγουδούσε, εκεί απόχτησε τους πρώτους θαυμαστές και εκεί τον συνάντησαν ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος και ο Σταύρος Ξαρχάκος και τον έφεραν πίσω στην Ελλάδα. Ο Τάκης Β. ήταν το μεγάλο αφεντικό της Κολούμπια, άνθρωπος με ενθουσιασμό και με μεράκι, που πραγματικά ενδιαφερόταν για την νέα εποχή του ελληνικού τραγουδιού, που είχε λίγο νωρίτερα ανατείλει. Και τον θυμάμαι τώρα με τί καμάρι μού είχε «συστήσει» στο γραφείο του τη φωνή του Κόκοτα «Στού Όθωνα τα χρόνια». Το «Ένα μεσημέρι» του Ξαρχάκου ήταν έτοιμο να βγει στην αγορά και ο Τάκης Β. ήταν σίγουρος πως ο Σταμάτης θα γινόταν το νέο μεγάλο όνομα δίπλα στο βαρύ πυροβολικό της εταιρίας, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Βίκυ Μοσχολιού. Ωστόσο, για μένα δεν ήταν και τόσο «νέο» αυτό που άκουγα, γιατί ήδη κάποιος φίλος απ'το Παρίσι είχε φροντίσει να μού φέρει το δισκάκι του Takis Côccotas που βλέπετε εδώ. Εκείνη την εποχή, ανάμεσα στις εκπομπές που έκανα στο ραδιόφωνο υπήρχε και μια με τίτλο «Το ελληνικό τραγούδι ταξιδεύει». Εκεί λοιπόν, μαζί με τα ελληνικά τραγούδια που είχαν ήδη γίνει διεθνή σουξέ ή τα τραγούδια που είχαν ηχογραφήσει στο εξωτερικό η Νάνα Μούσχουρη, η Γιοβάννα, η Μαίρη Λω, ο Αλέκος Πάντας, είχα παίξει και τα τραγούδια του Σταμάτη, που ήταν τα εξής τέσσερα, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία: «Στρώσε το στρώμα σου» από τη «Γειτονιά των αγγέλων» των Θεοδωράκη-Καμπανέλλη, «Είσαι η ζωή μου» και «Σήκω χόρεψε κουκλί μου», επιτυχίες και τα δυο του Στέλιου Καζαντζίδη, όλα τραγουδισμένα απ'τον Σταμάτη με τους ελληνικούς τους στίχους και ένα του Σταύρου Ξαρχάκου, που θά'λεγε ο Σταμάτης με στίχους γαλλικούς. «Ne leur dis pas» ο τίτλος στα γαλλικά, «Τα δάκρυά μου είναι καυτά» το τραγούδι όπως το ξέραμε.