Για έναν ευγενή

O Μηνάς Χατζησάββας ήταν ομοφυλόφιλος. Και ήθελε όταν πεθάνει να τον κάψουν.

Πέθανε. Και ο σύντροφός του – εδώ και 25 χρόνια – Κώστας Φαλελάκης πρέπει τώρα να πείσει και το τελευταίο όργανο της ελληνικής πολιτείας ότι αυτός αντιπροσωπεύει τη θέληση του Μηνά. Θα πληρώσει βέβαια και φόρο για την κοινή τους περιουσία γιατί δεν είναι αυτοδίκαια κληρονόμος του. Και για να καεί η σορός του Μηνά πρέπει να «πάνε» στη Βουλγαρία. Να γίνει τέφρα και να σκορπισθεί στη θάλασσα (κάπου ανοιχτά των Πολιτικών της Εύβοιας έμαθα ότι ήθελε ο Μηνάς).

Γιατί τα γράφω όλα τόσο ψυχρά; Γιατί θέλω να πω χωρίς φτιασιδώματα ότι είναι ντροπή μας αυτές οι «εκκρεμότητες». Τα δικαιώματα των ανθρώπων δεν είναι μόνο για τα χαρτιά και τα συνθήματα. Είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!

ΥΓ:
Τα γράφω ψυχρά και για έναν ακόμη λόγο. Στην πολιτική κηδεία του Μηνά, στο πρώτο νεκροταφείο, ήταν τόση η αρμονία που δεν τολμώ να προσθέσω ένα κόκκο συναισθήματος. Οι ιστορίες του Κώστα, οι στίχοι της Δημουλά, η φωνή του Κοτανίδη, οι μουσικές της Nina Simone, τα μηνύματα της οικογένειάς του, τα λιτά χειροκροτήματα, τα λευκά άνθη συντέλεσαν σε μια ζηλευτή παράσταση. Του οφείλουμε πολλά του Μηνά Χατζησάββα. Μας έμαθε και πως αλλιώς μπορούμε να αποχαιρετάμε τους νεκρούς μας. Γιατί, μην έχετε αμφιβολία, την παράσταση αυτός την υπαγόρευσε. Με την ευγένεια, το πνεύμα και την αντισυμβατικότητα της ζωής του.

ΣΘ

3.12.15