Μιλώντας στο περιοδικό Οκ αυτής της εβδομάδας, τόσο η Σοφία Βόσσου, όσο και η κόρη της Ερασμία Μάνου επιτίθενται στους υπεύθυνους του σόου τραγουδιού αλλά και στους κόουτς του Voice.

Ως γνωστόν, η Ερασμία τραγούδισε το τραγούδι «Είναι που πάντα η αγάπη αργεί» της Ελεονώρας Ζουγανέλη και κανένας κριτής δεν γύρισε για να επιλέξει την κόρη της Σοφίας Βόσσου. .

Η ίδια η Βόσσου αποκαλύπτει:


«Η Ερασμία τραγούδησε πολύ καλά! Δεν το λέω επειδή είναι παιδί μου, αλλά όταν ακούς μια χροιά σαν της Ερασμίας δεν μπορείς να μην πατήσεις το κουμπί. Θα δανειστώ μια φράση που έγραψε στο Facebook η Αλμπίνα Ζαχαριάδου, που είναι μία από τις σπουδαιότερες σοπράνο που έχουμε:

“Πώς μπορείς να μη γυρίσεις σε μία φωνή με τέτοια χροιά, ύφος και προσωπικότητα;”. Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό τους -θεωρώ ότι είναι και χάσιμο χρόνου. Δεν θέλω να πιστεύω τίποτα. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι αυτό που συνέβη είναι άδικο και παράλογο. Διατηρούσα κάποια επιφύλαξη μέχρι να δω το βίντεο της εμφάνισής της. Όταν το είδα, έμεινα κάγκελο. Επειδή έχω κάνει τηλεόραση χρόνια, ξέρω ότι οι εκπομπές θέλουν και το σόου τους.

Ούτε εγώ ούτε η Ερασμία είχαμε διάθεση να κάνουμε σόου, ούτε μου αρέσει να ανακατεύομαι στη ζωή της. Δεν έχω επέμβει ποτέ στα επαγγελματικά της και δεν θα το έκανα ούτε και τώρα».

Την ίδια ώρα, και η κόρη της Βόσσου αποκαλύπτει τη δυσαρέσκειά της για την τροπή που πήρε η συμμετοχή της στο σόου χορού:

«Πριν βγει η εμφάνισή μου στον αέρα, ήμουν στενοχωρημένη, γιατί το είχα εκλάβει ως αποτυχία. Σκεφτόμουν ότι αυτό που θα έβλεπε ο κόσμος από μένα δεν θα άρεσε. Μετά την προβολή του επεισοδίου η διάθεσή μου άλλαξε, διότι αυτό που είδα ήταν μια αξιοπρεπέστατη παρουσία -κι αυτό το εισέπραξα τόσο από ανθρώπους του χώρου όσο και από απλούς τηλεθεατές που είδαν τη συγκεκριμένη εκπομπή. Πιστεύω ότι αν είχαν τη δυνατότητα να με ακούσουν ξανά, θα έλεγαν πως θα έπρεπε να περάσω στην επόμενη φάση.

Αλλά όταν ένας μουσικός ακούει επί οκτώ ώρες φωνές, κουράζεται. Εκείνη τη στιγμή που με άκουσαν, αυτό έκριναν, ίσως γιατί μέσα από τη φωνή μου διέκριναν την αγωνία μου. Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή, όταν δεν είδα καμία καρέκλα να γυρίζει, έριξα όλη την ευθύνη πάνω μου.

Αλλά όταν αργότερα είδα το επεισόδιο στο σπίτι μου, θεώρησαν ότι είχαν περιθώρια να πατήσουν το κουμπί, γιατί και φωνητικά και ερμηνευτικά ήμουν σωστή».