Εδώ και δύο μήνες που η «Εθνική Ελλάδος» μπήκε στη ζωή μας, έχουμε αγαπήσει τη Φρόσω. Αυτό το εύθραυστο και ώρες ώρες απροσδόκητα επαναστατικό πλάσμα.

Είσαι κι εσύ ερωτευμένη με τη Φρόσω;

Οχι, εγώ δεν είμαι ερωτευμένη με τη Φρόσω ή για να ακριβολογώ δεν είμαι ακόμα ερωτευμένη. Θα την ερωτευθώ όταν βρει τη δύναμη και καταφέρει να αλλάξει. Οταν τινάξει από πάνω της την καταπίεση, την κακοποίηση και όλα όσα την πνίγουν. Οταν αποφασίσει να μην επιτρέψει ποτέ ξανά και σε κανέναν να τη βάλει στο περιθώριο. Αυτό που αισθάνομαι για την ώρα για κείνη είναι κατανόηση και συμπόνια.

Η Φρόσω είναι μια ηρωίδα που μπήκε στη ζωή μας μέσα από τη σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη και μας ξάφνιασε. Συνήθως στα... ροζ συννεφάκια που δημιουργούν οι ελληνικές σειρές δεν χωρούν τέτοιες ηρωίδες.

Εννοείται, γιατί μέχρι πρότινος αυτό που μας ενδιέφερε ήταν το να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, στην οποίαν όλα ήταν ιδανικά καμωμένα. Και αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο την τηλεόραση, αλλά και την καθημερινή μας ζωή. Ετσι, ναι, δεν υπήρχαν πολλές σειρές που να θέλουν να ασχοληθούν και με αυτήν τη γυναίκα. Τη γυναίκα που κατά τα άλλα μπορούμε να τη συναντήσουμε σε ένα χωριό, αλλά και στην Αθήνα. Και σε ένα φτωχό σπίτι, αλλά και σε ένα από τα πιο in και μεγαλοαστικά σπίτια της πρωτεύουσας.

Τι εικόνα έχει στα μάτια σου η Φρόσω;

Φαντάζει στα μάτια μου σαν ένα ασχημόπαπο με μαυρισμένη καρδιά, βουτηγμένο μέσα στον πόνο, τον φόβο, την απογοήτευση. μια γυναίκα που έχει στο σπίτι της το αβγό του φιδιού, με έναν άντρα ρατσιστή, αγροίκο και ένα παιδί το οποίο κάποια στιγμή κινδυνεύει να γίνει -σε ό,τι έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του απέναντι στη μάνα του-, χειρότερο ακόμα κι από τον πατέρα του. Ελπίζω γρήγορα η Φρόσω να καταφέρει να μεταμορφωθεί σε κύκνο!

Είναι ένας «βαρύς» ρόλος. Σε έχει επηρεάσει στην καθημερινότητά σου;

Τώρα που έχω μπει πια για τα καλά στον χορό, όχι. Ομως, αυτό εννοείται πως μου συνέβαινε το καλοκαίρι όταν πήρα για πρώτη φορά στα χέρια μου τη Φρόσω και άρχισα να την ανακαλύπτω και να τη μελετώ. Η Φρόσω, πλέον, έχει γίνει κάτι σαν την προστάτιδα των κακοποιημένων γυναικών.

Σκέφτηκες ποτέ βλέποντας το σίριαλ «πω πω, πόσο πιο ώριμη φαίνομαι»;

Θέλει και ρώτημα; Θα ήταν ψέμα να σου έλεγα ότι δεν σκέφτηκα «καλέ πώς μεγάλωσα έτσι»; Ομως, δεν με νοιάζει και καθόλου. Ελεγα στον εαυτό μου από την πρώτη στιγμή πως πρέπει να περάσεις πρώτα από το σκοτάδι για να καταφέρεις να βγεις στο φως. Λες να νοιάστηκε πολύ, για παράδειγμα η Σαρλίζ Θερόν, που στο «Monster» έπρεπε να έχει τόσο αποκρουστική εικόνα; Δεν έχει νόημα να θες να είσαι ηθοποιός και το μόνο που να σε ενδιαφέρει είναι το πόσο ωραία μπορείς να γράφεις στον φακό! Αν έχεις τέτοια θέματα, γίνε μοντέλο. Ομως, όλα αυτά που έχουν να κάνουν με την εξωτερική μας εμφάνιση έχουν γιγαντωθεί τόσο πολύ, γιατί υπάρχει τηλεοπτικός ρατσισμός.

Τι εννοείς τηλεοπτικός ρατσισμός;

Αν είσαι πάνω από σαράντα, μια φυσιολογική γυναίκα που μπορεί να φαίνεται η ηλικία σου ή που μπορεί να έχεις κάποια κιλάκια ή που μπορεί τέλος πάντων να μην μπορείς να δείχνεις τόσο νέα, ωραία και «θανατηφόρα» μοιραία, ψάχνεις ρόλο με το... τουφέκι. Γι' αυτό και πλημμυρίσαμε στα bottox, στις πλαστικές κούκλες και στο φρύδι το οποίο πια φτάνει στο... άπειρο, δίνοντάς σου μια εικόνα... σκιαχτική. Γι' αυτό και υπήρξε κάποια στιγμή που ο κόσμος το πάτησε το off και γύρισε την πλάτη του στην τηλεόραση.

Επειδή είχες κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας τα τελευταία χρόνια από την τηλεόραση, θέλω να μου πεις σου είχε λείψει; Ηθελες να επιστρέψεις;

Μου είχε λείψει και ήθελα να επιστρέψω, αλλά πρέπει να σου εξομολογηθώ ότι είχα αποφασίσει να επιστρέψω μόνο έτσι. Μόνο δηλαδή με έναν ρόλο που θα με ενθουσίαζε, που θα με εξέφραζε καλλιτεχνικά, που θα με προχωρούσε παρακάτω. Με κάτι μέτριο και αναμασημένο όχι, δεν θα επέστρεφα. Και δεν θα επέστρεφα και σε μια ψεύτικη, ιλουστρασιόν τηλεόραση. Δεν θα επέστρεφα στην τηλεόραση της ψευδαίσθησης που είχαμε τόσα χρόνια και φάγαμε φυσικά στο τέλος όλοι μας τεράστια κατραπακιά.

Πάντως, είσαι... επαναστατικό πνεύμα!

Δεν ξέρω αν είμαι επαναστατικό πνεύμα, πάντως ναι, έχω μάθει πια ό,τι δεν μου αρέσει να το λέω και ό,τι δεν μου πάει να προσπαθώ να το αλλάξω. Και χαίρομαι γιατί πλέον έτσι λειτουργούν και πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μου.

Υπήρξαν χρόνια αποχαύνωσης;

Βεβαιότατα και έπρεπε να ξυπνήσουμε. Τα νερά είχαν λιμνάσει και θα σάπιζαν. Μάλιστα, μου μιλούν διάφοροι στον δρόμο για τους «Παντρεμένους» και γιατί δεν γίνεται και σήμερα μια τέτοια κωμωδία. Μα τι δυναμική θα μπορούσε να έχει σήμερα μια τέτοια σειρά; Τι εντύπωση θα μπορούσε να μας προκαλέσει σήμερα ένας «Ακάλυπτος»; Ο «Ακάλυπτος» μπροστά σε όλα αυτά που έχουμε βιώσει φαντάζει άγγελος. Εκείνες ήταν άλλες εποχές, σαφέστατα πιο αθώες και πιο ανυποψίαστες.

Ενώ είσαι ένα γλυκό κορίτσι, ευγενικό, low profile, κρύβεις μέσα σου μεγάλη... φωτιά! Πολλοί δεν το περίμεναν από σένα να το ξέρεις.

Και εγώ δεν μου το 'χα. Πολλά χρόνια ήταν σβησμένη η φωτιά μου. Ημουν δειλή ως άνθρωπος. Χρειάστηκε να μεγαλώσω αρκετά, να πάω σχολείο, να περάσω στο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια να πατήσω σιγά σιγά στα πόδια μου, για να μπορέσω πολύ αργότερα να ανοίξω τα φτερά μου για να πετάξω και προς τα πάνω και προς τα κάτω.

Παρ' όλα αυτά, εξακολουθείς να είσαι άνθρωπος καλοπροαίρετος, ρομαντικός, που πιστεύει στην αξία των ανθρώπινων σχέσεων.

Ετσι ήμουν, είμαι και θα είμαι. Ετσι έχω μεγαλώσει. Ακόμα και όταν θα τη φάω τη φάπα μου και θα προσγειωθώ ανώμαλα αντικρίζοντας συμπεριφορές που δεν φανταζόμουν και δεν περίμενα, αυτές δεν γίνονται η αιτία για να αλλάξω. Καμιά φορά μου λέει τίποτα σχετικό η μαμά μου και της απαντάω «δεν μπορώ να αλλάξω, έτσι με μεγάλωσες». Ομως... βελτιώνομαι (γέλια).

Δηλαδή;

Δηλαδή, τα έχω καταφέρει και έχω αναπτύξει τις άμυνές μου. Αν με στεναχωρήσεις, αν με απογοητεύσεις, δεν θα πέσω πια και στα πατώματα, ούτε θα είμαι άρρωστη για δύο μέρες. Αν και γενικότερα πια δεν αφήνω τον άλλον εύκολα να με στεναχωρήσει.

Είσαι, όμως, και φοβερή μαχήτρια. Ακόμα και στα χρόνια της κρίσης, συνέχισες να δίνεις μάχες και ας σου κόστισαν κάποιες ακριβά.

Κοίταξε, τα πέρασα δύσκολα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια και έδωσα όντως τις μάχες μου, όπως πρέπει να κάνουμε όλοι. Υπήρξαν στιγμές που λύγισα, αλλά ξανασηκώθηκα και συνέχισα. Η κρίση για μένα ήταν σαν ένα μεγάλο κύμα. Βρέθηκα μέσα στην καρδιά του και αποφάσισα πως έπρεπε να το αφήσω να περάσει από πάνω μου, έτσι ώστε να μπορέσω να ξανά βγω στην επιφάνειά του. Αλλωστε, ένα είναι σίγουρο. Κανείς μας δεν μπορεί να έχει διαρκώς... λιακάδα στη ζωή του, γιατί έτσι είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή σε κάνει και βασιλιά και ζητιάνο. Το θέμα είναι να μην εγκαταλείπεις ποτέ τη μάχη...

• Κλαίμε μαζί...
  «Εχω αγωνία, δεν σταματώ να κλαίω και μάλιστα κλαίμε όλες μαζί, γιατί πότε το επεισόδιο το βλέπω μαζί με τη Σμαράγδα (Καρύδη), πότε μαζί με την Κατερίνα (Παπουτσάκη), πότε με τη Μαριέλλα (Σαββίδου) και εννοείται πως ανταλλάσουμε μηνύματα και με τον Γιώργο Καπουτζίδη», λέει η Κωνσταντίνα για τα συναισθήματατα της όταν βλεπουν τη σειρά.

ΝΑΝΣΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ