Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Τα παιδιά θα ’ρθουν στις οχτώ» με τον Αλέξανδρο Ρήγα. Τι πραγματεύεται το έργο;
Είναι μια σπαρταριστή σύγχρονη κωμωδία, θρίλερ ή και μαύρη κωμωδία με... συσσωρευμένη ατάκα. Οταν διάβασα τα κείμενα τούς ρώτησα αν μαζεύανε τις ατάκες χρόνια (γέλια)! Στο κέντρο της υπόθεσης του έργου είναι ένα ζευγάρι που πέφτει θύμα ληστείας.Ενώ είναι δεμένοι στο υπόγειο του σπιτιού τους και οι ληστές αδειάζουν το σπίτι τους, ταυτόχρονα οι ίδιοι αδειάζουν τις ψυχές τους. Υπάρχει κοινωνική και παράλληλα πολιτική σάτιρα.
Πολλές παραστάσεις πλέον έχουν πολιτική σάτιρα. Είναι μόδα ή κάτι αναγκαίο;
Εγώ πιστεύω ότι το θέατρο είναι ένα πολιτικό γεγονός, ακόμα και αν δεν υπάρχει πολιτικό σχόλιο. Σε όλα τα έργα υπάρχει αυτό, από τη στιγμή που περιγράφεται μια ανθρώπινη ζωή. Φυσικά, στην Ελλάδα του 2012 δεν μπορεί να υπάρξει ένα θεατρικό έργο ή ένα τραγούδι, χωρίς καν ένα ψίχουλο τέτοιας αναφοράς. Είναι αυτό που μας προβληματίζει από το πρωί έως το βράδυ. Δεν είναι πολιτική, είναι η ζωή μας. Η ουσία της πολιτικής είναι η ζωή μας και αυτή τη στιγμή η Ευρώπη φλέγεται.
Η παράσταση βρίσκεται σε περιοδεία. Είναι εύκολη;
Η περιοδεία ποτέ δεν είναι εύκολη. Γιατί έχει μετακίνηση, κάθε μέρα παίζεις σε άλλη πόλη και σε άλλο χώρο, και αυτό έχει δυσκολία. Αλλά και εγώ και ο Αλέξανδρος έχουμε κάνει περιοδείες και είμαστε μαθημένοι.
Οταν παίζεις κάθε μέρα σε άλλη πόλη και διαφορετικό κοινό, πόσο δύσκολο είναι αυτό σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
Εννοείται ότι είναι πολύ δύσκολο και πρέπει να δίνεις παραπάνω από το 100% του εαυτού σου. Αλλά ούτως ή άλλως, εγώ πάντα έτσι δουλεύω. Πάντα δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Οσο για τη διαφορετικότητα του κοινού, έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος και με διαφορετική αίσθηση του χιούμορ.
Εχεις πιάσει τον εαυτό σου να μην έχει αποδώσει 100% όπως λες;
Δεν μπορώ να σου πω για το αποτέλεσμα γιατί σε κάποιον θεατή μπορεί να μην άρεσα. Αλλά πιστεύω ότι από τη στιγμή που μπαίνεις στο θέατρο πρέπει να ξεχνάς τα προβλήματά σου και να ψυχαγωγείς το κοινό. Γι’ αυτό είμαστε εκεί και για κανέναν άλλο λόγο. Εγώ πάντα δίνω το 100%.
Ενας ηθοποιός μπορεί να διασωθεί με την ερμηνεία του από μια κακή δουλειά;
Για μένα το θέατρο είναι ομαδικό σπορ. Οταν ένας καλός ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ξεχωρίζει, το βλέπεις. Από κει και πέρα, εγώ πιστεύω πολύ στην ομαδική δουλειά.
Ναι, αλλά είναι ανταγωνιστικό επάγγελμα...
Ναι, γιατί έχει να κάνει πολύ με τη ματαιοδοξία και τους εγωισμούς. Αν μπορέσεις να διακρίνεις τη ματαιοδοξία σου και να μην αφήνεις να μπαίνει μέσα σου και να σε κατατρώει, είσαι ελεύθερος να χαρείς το επάγγελμα και να το μοιραστείς με τους συμπαίχτες σου που είναι στη σκηνή.
Ακούγεσαι σαν να το έχεις καταφέρει...
Για μένα είναι ζητούμενο αυτό που σου λέω. Να ανεβαίνω στη σκηνή και να παίζω με τους φίλους μου που είναι και συνάδελφοι μου.
Επιλέγεις την κωμωδία ή σε έχει επιλέξει;
Φαίνεται πως με έχει επιλέξει η κωμωδία και μου αρέσει πολύ. Η κωμωδία είναι ένα δράμα με γρήγορους ρυθμούς. Οχι ότι δεν έχω κάνει σαχλαμπούχλες. Εχω παρασυρθεί γιατί μου αρέσει κιόλας το υπερβολικό που έχει η κωμωδία. Αλλά μένω πιστή στο ότι η κωμωδία είναι ένα δράμα, μια αλήθεια δηλαδή με γρήγορους ρυθμούς.
«Οι Βασιλιάδες», όπως φαίνεται, δεν θα επιστρέψουν στις οθόνες μας. Τι ενημέρωση έχεις;
Είναι ένα θέμα πολύ δυσάρεστο και δεν θα ήθελα να απαντήσω προτού υπάρξει μια συζήτηση με τους συντελεστές. Δεν υπάρχει λόγος να πω κάτι τώρα. Τα επαγγελματικά θέλουν λογική και ψυχραιμία. Οχι ευαισθησία. Είναι πολύ δυσάρεστο αυτό που συμβαίνει στην τηλεόραση και είναι μεγάλη μου επιθυμία να βρει η τηλεόραση τον δρόμο της για να έχουμε περισσότερες ελληνικές παραγωγές.
Πώς λύνεται το θέμα της επιβίωσης; Πώς να λυθεί;
Το χειρότερο είναι να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι. Είναι πολύ δύσκολο. Εμείς οι ηθοποιοί πάντα είχαμε να το αντιμετωπίσουμε αυτό. Επομένως, είμαστε εκπαιδευμένοι αλλά τώρα έχει γίνει πολύ χειρότερο.Δεν ξέρω τι μέλλον μπορεί να έχει το επάγγελμα του ηθοποιού.
Υπήρξαν φωνές που υποστήριξαν ότι τώρα θα φύγει η σαβούρα και θα εξομαλυνθεί η κατάσταση... Εξομαλύνεται με την ανεργία;
Δεν νομίζω. Αυτές οι φωνές κάπως αλλιώς λειτουργούσαν... Δεν ξέρω. Υπάρχει θέμα ανεργίας και άνθρωποι που είναι χρόνια στο επάγγελμα μένουν χωρίς δουλειά.
Οι κωμικοί λένε ότι είναι καταθλιπτικοί άνθρωποι. Ισχύει;
Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ έχω την πλευρά της μελαγχολίας. Μου αρέσει να περνάω τη φάση της μοναξιάς και μετά μου αρέσει να σηκώνομαι και να συνεχίζω.
Ποιό είναι το αποκούμπι σου τις μέρες που περνάμε;
Η οικογένειά μου, ο άντρας μου, οι χαρούμενες στιγμές που περνάμε μεταξύ μας, ο ανιψιός μου, η αληθινή αγάπη, οι φίλοι μου.
Δήλωσες πως ως ηθοποιό σου βάζεις τη βάση. Τον καιρό που πολλοί συνάδελφοί σου κάνουν δηλώσεις περί της σπουδαιότητάς τους ως ηθοποιοί, δεν είναι σαν να σαμποτάρεις τον εαυτό σου;
Η βάση είναι ένα πολύ ωραίο σκαλί. Μου αρέσει. Από κει και πέρα, σε κάθε δουλειά κάνω βήματα παραπάνω κι έχω και το δικαίωμα να πέσω μερικά σκαλιά. Κάθε φορά που ξεκινάω κάτι, από τη βάση ξεκινάω.
Για την τηλεόραση, που έχει γίνει -και δικαίως- σάκος του μποξ για τους κριτικούς ή ακόμα και για το κοινό, ποια είναι η γνώμη σου;
Την αγαπάω πάρα πολύ και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η παρέα πολύ κόσμου, ειδικά στην επαρχία. Είτε γιατί δεν έχει λεφτά είτε γιατί πλέον δεν έχει επιλογές. Εμείς της τηλεόρασης έχουμε υποχρέωση να κάνουμε καλά πράγματα γιατί έχουμε καθήκον στον θεατή. Και αγαπάω αυτό το μέσο γιατί είναι συντροφιά. Για μένα η τηλεόραση πρέπει να είναι πολυφωνική και να έχει τα πάντα. Υπάρχει ένα πραγματάκι που λέγεται τηλεκοντρόλ. Μπορούμε με αυτό είτε να αλλάξουμε κανάλι είτε να την κλείσουμε. Τις εκπομπές που είναι ελαφριές, υπάρχει κόσμος που τις βλέπει. Οπως και τα τούρκικα. Κι αυτό κάτι σημαίνει. Τώρα θα μου πεις ότι δεν έχουν επιλογή. Αλλά δεν νομίζω ότι ισχύει.
Ο δρόμος σου ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα ή αντιμετώπισες δυσκολίες;
Υπήρχαν και δυσκολίες, αλλά και πράγματα που μου ήρθαν εύκολα. Ημουν αποφασισμένη να δουλέψω πολύ και δεν φοβήθηκα τη δουλειά ποτέ. Δεν έβαλα μακροπρόθεσμους στόχους! Εκανα μικρά βήματα κάθε φορά. Κι αυτό το κάνω και στη ζωή μου. Το να βάλεις μακροπρόθεσμους στόχους είναι αστείο. Καλύτερα να ζεις το παρόν.
Με όσους έχεις συνεργαστεί έγινες και φίλη. Και με τον Γιώργο Καπουτζίδη στις Σαββατογεννημένες, με τον Αλέξανδρο Ρήγα, τους Ρέππα-Παπαθανασίου.
Γενικώς δεν τσακώνομαι στη δουλειά αλλά δεν γίνομαι και με όλους φίλη. Δεν ταιριάζουμε με όλους. Με όσους ταιριάζω, κρατάω επαφή και φιλία, παρότι είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες μας αλλά και πολυπόθητες.
Ο έγγαμος βίος πώς είναι; Οπως είναι και ο άγαμος!
Εμείς δεν έχουμε και παιδί, που αλλάζει την καθημερινότητα ενός ζευγαριού. Είμαστε όπως και πριν, αγαπημένοι, ο ένας στηρίζει τον άλλον. Ενα φυσιολογικό ζευγάρι.
Βιογραφικό
- Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Οκτωβρίου και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βεάκη.
- Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο παίζοντας στην παράσταση «Φιλουμένα Μαρτουράνο» που ανέβασε ο θίασος Σμαρούλα Γιούλη, το 1996.
- Εχει συμμετάσχει επίσης στα θεατρικά έργα: «Αμλετ Β’», «Μπίλι ο ψεύτης», «H ωραία θυμωμένη», «Grease», «Δεν είμαι εγώ», «Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή», «Το μαγαζάκι του τρόμου», «Το Δώρο».
- Στην τηλεόραση έχει παίξει στις σειρές «Ο τέλειος άντρας», «Δροσουλίτες», «Κάμερα καφέ». Ωστόσο, έχει γίνει ευρέως γνωστή στο κοινό μέσα από τους κωμικούς της ρόλους στις σειρές «Σαββατογεννημένες», «Το κόκκινο δωμάτιο» και «Η πολυκατοικία».
- Πέρυσι την είδαμε στην καθημερινή κωμική σειρά «Οι Βασιλιάδες», της οποίας όμως τα γυρίσματα πάγωσαν.
- Πριν από έναν χρόνο παντρεύτηκε τον καλό της, Νίκο Συμεωνίδη.
Λευτέρης Μπιντέλας
