Ο Χάρης Ρώμας όποτε επιλέγει να μιλήσει δεν «μασάει τα λόγια του». Δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την τηλεόραση σκουπιδότοπο, αλλά και να αναγνωρίσει ότι αυτή τoν καθιέρωσε. Εξηγεί γιατί οι «στριμμένοι» χαρακτήρες που υποδύθηκε είχαν επιτυχία, μιλά για τον Λάκη και τους «Αρβύλα», τους λαϊφσταϊλίστες ρεπόρτερ για τους οποίους δηλώνει: «Οι μισοί έπρεπε να ήταν στο ψυχιατρείο και οι άλλοι να γυρίσουν στο δημοτικό». Εξηγεί πώς εγκλωβίστηκε στην τηλεόραση και για το βάρος του «κυρίου 50% τηλεθέαση» και μιλά για τη ματαιοδοξία.
Συνεντευξη στον Λευτέρη Μπιντέλα
Ετοιμάζετε ένα θεατρικό έργο, απ’ ό,τι ξέρω. Ποιο είναι το θέμα του;
Διαπραγματεύεται τη φιλοσοφική ενασχόληση με τα Θεία. Δηλαδή διάφορα ερωτήματα που προκύπτουν από την έννοια του Θεού και την ύπαρξη ή τη μη ύπαρξη του Χριστού.
Δύσκολο θέμα και θα υπάρξουν αντιδράσεις σε μια συντηρητική κοινωνία όπως είναι η ελληνική...
Ναι. Είναι δύσκολο. Ας υπάρξουν αντιδράσεις. Αλλά επειδή είναι ένα θέμα που απασχολεί τους πάντες, από νεαρή σχετικά ηλικία, είναι ένα θέμα που δεν ήθελα να το αφήσω έξω από τη θεματολογία μου, χρόνια με απασχολεί, και ήθελα με κάποιον τρόπο να το καταγράψω.
Οι χαρακτήρες που υποδύεστε είναι συνήθως «κακοί», «στριμμένοι» και «ξινοί», αλλά έχουν απήχηση στον κόσμο.
Γιατί κατά βάθος είναι καλοί άνθρωποι και είναι θύματα των υπολοίπων, όπως ήταν ο Δάγκας στους «Μεν και Δεν», που ήταν τελικά θύμα και τον είχαν καβαλήσει όλοι ενώ φαινομενικά αυτός ήταν ο στριμμένος. Ουσιαστικά οι χαρακτήρες αυτοί που με έκαναν αγαπητό στον κόσμο, ο Δάγκας, ο Κατακουζηνός και ο Πώποτας, έγιναν αγαπητοί γιατί αναγνώριζαν έναν άνθρωπο που έπεφτε θύμα της δικής του ιδιομορφίας. Και ο Κατακουζηνός, και ο Πώποτας, ήταν και βαθιά συναισθηματικοί άνδρες.
Οι επαναλήψεις των σειρών σας πιστεύετε ότι σας κάνουν καλό;
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να το σκεφτώ. Εχουν χυθεί αμέτρητοι τόνοι μελάνι και γι’ αυτό το θέμα, με έχουν ρωτήσει χιλιάδες φορές. Εφόσον δεν περνάει από το χέρι μου... Κάποτε με την Ελένη Ράντου θέλαμε να το σταματήσουμε, γιατί αισθανόμασταν ότι ο κόσμος μάς είχε ταυτίσει τόσο πολύ. Και έχω κάνει κι άλλους ρόλους, όπως στο «Λίφτινγκ». Η αλήθεια είναι ότι όταν ο κόσμος έχει αγαπήσει τόσο πολύ ένα πράγμα, το αποζητά. Οσο η τηλεόραση τους κάνει με έναν τρόπο πλύση εγκεφάλου, τόσο η εικόνα σου ταυτίζεται με αυτό το πράγμα. Αυτό είναι το τίμημα μιας μεγάλης επιτυχίας, οπότε δεν μπορείς να είσαι αχάριστος στη ζωή. Από κει και πέρα καλείσαι να κάνεις την υπέρβαση και να ξαναχτίσεις την εικόνα σου. Εγώ το κάνω στο θέατρο εδώ και τρία χρόνια, φτιάχνοντας έργα που δεν είναι αναμενόμενα, και γνωρίζω ότι κάνω ουσιαστικά μια καινούργια καριέρα. Είναι δύσβατος δρόμος, αλλά η ποιοτική αποδοχή είναι πάρα πολύ μεγάλη.
Ηταν ανάγκη σας αυτή η στροφή στο θέατρο;
Ναι. Διότι αισθανόμουν ότι στερούμαι αυτό το κομμάτι παρότι παίζω ανελλιπώς στο θέατρο. Παρ’ όλα αυτά είχα να πω άλλα πράγματα με άλλο τρόπο και έπρεπε να αποκοπώ από την τηλεοπτική γραφή, τουλάχιστον για ένα διάστημα, για να μπορέσω να αρθρώσω έναν άλλο λόγο. Ενας συγγραφέας όταν έχει μια σύλληψη στο μυαλό του, οφείλει να τον απασχολεί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είναι τελείως άλλη η λογική του «γράφω ένα σενάριο» και τελείως άλλη του «γράφω ένα θεατρικό έργο». Επειδή υπήρχε το πρόβλημα της ταύτισης, αποφάσισα να αφήσω το χρηματικό μέρος, το οποίο είναι σαφώς η τηλεόραση, και χωρίς να σνομπάρω το μέσο που με καθιέρωσε. Αλλωστε έχω σκοπό να ξαναδουλέψω, και για οικονομικούς λόγους.
Νιώσατε εγκλωβισμένος;
Ναι, ένιωσα πάρα πολύ εγκλωβισμένος, και αυτό έγινε δύο χρόνια πριν από την περίφημη κρίση της τηλεόρασης, ούτως ώστε κάποιοι εξ ανάγκης έμειναν απέξω. Είχα ξεκινήσει να γράφω το έργο «Οι ράγες πίσω μου» πριν από το «Δεληγιάνειο», το οποίο γράφτηκε για να κλείσω έναν κύκλο κάνοντας ένα τελείως διαφορετικό έργο και στην τηλεόραση.
Αρκετοί τότε έσπευσαν να σας «τελειώσουν», παρόλο που οι τηλεθεάσεις δεν ήταν κακές, απλώς δεν ήταν 60άρια...
Δεν δίνω σημασία σε αυτά τα πράγματα. Σημασία έχει να έχεις στόχο και να προχωράς. Αντίθετα, μπορώ να σου πω ότι απαλλάχθηκα και από το βάρος του «κυρίου 50%», το οποίο σε ακολουθεί και σε υποχρεώνει να δεσμεύεσαι και να εγκλωβίζεσαι. Ευτυχώς, αποτινάχθηκε αυτό από πάνω μου και ησύχασα.
Πριν από τον Λάκη Λαζόπουλο που σήμερα κάνει 60άρια στις τηλεθεάσεις, είχατε εσείς αυτόν τον τίτλο...
Ο Λάκης Λαζόπουλος ήταν πάντα πολύ πετυχημένος, αλλά κατά διαστήματα όλοι κάνουν κύκλους και περνάνε στιγμές ύφεσης. Ετσι κι αλλιώς, η αρρώστια της ελληνικής τηλεόρασης, του «μόλις δω μεγάλα νούμερα αποθεώνω έναν καλλιτέχνη και γίνεται το πρότυπό μου», γιατί όλοι οι άνθρωποι που είναι στα κανάλια είναι ουσιαστικά αυτιστικοί και αναμασούν τα ίδια θέματα, αυτοτρέφονται με τις σάρκες τους, η μία εκπομπή τρέφεται με την άλλη, ευχόμενοι μέσα τους «αχ, και εγώ μόνο έτσι μπορώ να καταξιωθώ και να βγάζω το ψωμί μου και να είμαι λαϊφσταϊλίστας περιωπής», εμένα μου φέρνει κατάθλιψη. Απόδειξη είναι ότι ανθρώπους που έκαναν την ίδια εκπομπή αλλά ήταν σε ακατάλληλες ώρες ή δεν ήταν η στιγμή τους να κάνουν τόσο μεγάλη τηλεθέαση, όπως τα τρία πρώτα χρόνια ο Λάκης Λαζόπουλος με το «Τσαντίρι» και οι «Αρβύλα» πριν από την αλλαγή ώρας, όλοι αυτοί οι πρωινοί-μεσημεριανοί σχολιαστές αλλά και δημοσιογράφοι ενημερωτικών εκπομπών τούς είχαν γραμμένους. Οταν είδαν τα νούμερα για τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες εκπομπές, τους αποθέωσαν. Ουσιαστικά δεν αποθεώνεται ο καλλιτέχνης ή ο παρουσιαστής αλλά τα νούμερα. Εγώ κάνω μια ζωή όπου αυτό το πράγμα δεν χωράει.
Με όλη αυτή την επιτυχία που είχατε και εσείς, αισθανθήκατε ματαιόδοξα;
Ναι. Μα αν δεν το είχα αισθανθεί δεν θα μπορούσα να κριτικάρω τους άλλους. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είδα περί τίνος πρόκειται, και έτσι μπορώ να το γράψω, να το καυτηριάσω και να το κάνω και θέατρο.
Υπήρξε στιγμή που αμφισβητήσατε την πένα σας;
Οχι. Ποτέ.
Το περιοδικό κλείνει 18 χρόνια. Τι ευχή μάς δίνετε;
Εύχομαι τα 18 να γίνουν 1821 και να γίνει και επανάσταση μαζί.
Κρεατομηχανή η tv, θα επιστρέψω και με κωμωδία απο τα παλιά
Πιστεύετε ότι η τηλεόραση είναι σκουπιδότοπος;
Ναι, αυτό πιστεύω. Είναι ένας σκουπιδότοπος όπου βγαίνουν ημιμαθείς και σχολιάζουν αναμασώντας τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο, και οι καλεσμένοι τις περισσότερες φορές είναι γραφικοί και αυτοί που έχουν το ψυχολογικό σύνδρομο της προβολής. Δηλαδή βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους να βγαίνουν και να κριτικάρουν, άνθρωποι που κανονικά οι μισοί θα έπρεπε να είναι στο ψυχιατρείο και οι άλλοι μισοί να γυρίσουν στο δημοτικό! Η τηλεόραση είναι κρεατομηχανή, ειδικά σήμερα.
Ακούγεται το όνομά σας για ΑΝΤ1, ΕΡΤ, MEGA. Τι ετοιμάζετε;
Ναι. Είναι αλήθεια. Ετοιμάζουμε πολλά πράγματα, για κωμωδία συζητάμε. Η δουλειά μου είναι και δεν μπορώ να μείνω απέξω, συν το οικονομικό μέρος, και γνωρίζω τους κώδικες της τηλεόρασης. Το κυριότερο είναι να μη βαυκαλίζεσαι ότι θα είσαι για πάντα στην κορυφή. Ας δούμε όμως αν θα βγει η νέα σειρά, γιατί το οικονομικό είναι πρόβλημα. Εχω όμως άριστη σχέση με όλους, σήμερα μίλησα με τον ΑΝΤ1 και με άλλα κανάλια. Μια χαρά σχέση έχω με όλους, και όταν έρθει η στιγμή θα δραστηριοποιηθούμε μια χαρά. Εξάλλου τα σίριαλ κοστίζουν πολύ περισσότερο από τα λαμπερά σόου όπως το «Dancing», το «Ταλέντο», που είναι πυροτεχνήματα. Γράφω και στίχους και θα βγει και CD στο οποίο τραγουδούν αγαπημένοι μου φίλοι, πολύ σπουδαίοι τραγουδιστές, και θα λέγεται «Οι στίχοι και οι φίλοι μου».
Εχετε σκεφτεί να επιστρέψει το «Κωνσταντίνου και Ελένης»;
Ναι, έχει περάσει από το μυαλό μας. Μας το έχουν προτείνει και για άλλες σειρές, αλλά όχι ότι δεν θα θέλαμε να ξαναβρεθούμε άνθρωποι που αγαπιόμαστε τόσο πολύ. Απλώς εγώ έχω έναν ενδοιασμό. Και για το «Καφέ της Χαράς» και για το «Οι Μεν και οι Δεν» μας έχουν ζητήσει σίκουελ. Ολες αυτές οι σειρές δεν μπορούν να ξαναγίνουν γιατί δεν έχει νόημα. Μπορεί να επιλέξουμε κάποια απ’ όλες για αργότερα, γιατί τώρα θα βγω με κάτι διαφορετικό. Αλλά υπάρχει αυτή η λογική, με αυτές τις ομάδες των εξαιρετικών συναδέλφων και σκηνοθετών έχουμε συνδεθεί εξαιρετικά και θέλουμε να το ξανακάνουμε, αλλά θέλει προσοχή η καινούργια εικόνα.
