Από τον Αστέρη Κασιμάτη

«Η μάνα, από όποια χώρα και αν είναι, πονάει τα παιδιά της, νοιάζεται και δεν ησυχάζει ποτέ», λέει στο ΛΟΙΠΟΝ η γλυκιά ηθοποιός Κάτια Νικολαϊδου, η οποία υποδύεται την Άννα, τη μητέρα του Πέτρου-Ορέστη (Ιωάννης Παπαζήσης), των κεντρικών ηρώων του καθημερινού σίριαλ του Mega «Μια στιγμή δυο ζωές».

Η σειρά μπορεί να προβάλλεται πλέον σε επανάληψη ένεκα θέρους, ωστόσο τα γυρίσματα για τα επεισόδια του δεύτερου κύκλου καλά κρατούν θα συνεχιστούν μέχρι τα τέλη του μήνα, οπότε οι συντελεστές θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Τα γυρίσματα είναι καθημερινά και πολύωρα, αλλά καταφέραμε και πετύχαμε την Κάτια Νικολαϊδου, η οποία άδραξε την ευκαιρία για να κάνει ένα μικρό διάλειμμα.

Πόσο κοντά στην Ελληνίδα μάνα είναι ο ρόλος της Άννας;

«Νομίζω ότι η Άννα είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στη δική μας πραγματικότητα. Αλλά, ξέρετε, δεν υπάρχει Ελληνίδα ή μη μάνα. Δεν έχει να κάνει με την εθνικότητα. Η μάνα, από όποια χώρα και αν είναι, πονάει τα παιδιά της, νοιάζεται και δεν ησυχάζει ποτέ. Είτε οι μεσογειακές μάνες, που λένε ότι είναι πιο κοντά στην οικογένεια και πιο δεμένες με τα παιδιά τους, είτε μάνες που προέρχονται από χώρες των οποίων τους λαούς τους θεωρούμε πιο απόμακρους πιστεύω ότι ο πόνος της μάνας είναι πάντα ο ίδιος».

Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η σχέση μάνας-γιου, μιας και στην Ελλάδα η αλήθεια είναι ότι οι μαμάδες είναι υπέρ το δέον προστατευτικές;

«Θεωρώ ότι οι γονείς γενικότερα πρέπει να στέκονται δίπλα στα παιδιά τους περισσότερο σαν φίλοι. Να μπορούν τα παιδιά να τους εμπιστεύονται απόλυτα στα πάντα. Οι κίνδυνοι είναι τόσο πολλοί πλέον, που πρέπει να προστατεύουν οι γονείς τα παιδιά με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα».

Τα παιδιά δεν πρέπει να ανοίγουν τα φτερά τους νωρίτερα από ό,τι συνήθως θέλουν οι γονείς;

«Μακάρι να γινόταν αυτό, αλλά, όπως βλέπουμε, τα παιδιά πριν από μερικές δεκαετίες έκαναν την επανάστασή τους και έφευγαν νωρίς από το σπίτι, ενώ τώρα είναι τόσο δύσκολες οι συνθήκες ζωής, που επιστρέφουν. Δηλαδή, σήμερα τα παιδιά φεύγουν σε μεγαλύτερη ηλικία σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Φυσικά και πρέπει να ανοίγουν τα φτερά τους και, φυσικά, οι γονείς πρέπει να τα βοηθάνε. Είμαι υπέρ. Τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ελεύθερα και να μεγαλώνουν σε ασφαλές περιβάλλον μέχρι να αποφασίσουν να ζήσουν μόνα τους».

Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στη σειρά;

«Το ότι πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ρόλο και τελείως διαφορετικό με ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Πραγματικά, ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση».

Περνάτε προσωπικά σας στοιχεία στο ρόλο;

«Πολλά! Η Άννα, όπως κι εγώ, έχει αυθορμητισμό, παρορμητισμό, δύναμη. Βέβαια, δεν μοιάζουμε σε όλα. Εγώ δεν θα μπορούσα να μείνω σε μια δυσάρεστη κατάσταση και να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. Από κει και πέρα λατρεύω τα παιδιά και γενικά έχω μια ευαισθησία σε ό,τι αφορά τους προβληματισμούς, τις ανασφάλειες, τα άγχη τους. Έχω μεγάλη αδυναμία στα παιδιά. Όπως αγαπώ πολύ και τις μητέρες, τις θεωρώ ηρωίδες».

Το πετυχημένο ξένο concept προσφέρει ασφάλεια στον ηθοποιό;

«Όχι, δεν μου λέει τίποτα εμένα. Επιτυχία είναι να μπορέσεις να δώσεις στον κόσμο την αλήθεια του ρόλου. Δεν υπάρχει πετυχημένο ξένο concept ή όχι».

Αυτή η εικόνα της γειτονιάς που παρουσιάζει η σειρά θεωρείτε ότι υπάρχει ακόμη στην Αθήνα;

«Ναι, σίγουρα. Σαν εικόνα ή στο μυαλό μας μπορεί να θεωρούμε ότι εκλείπει, αλλά υπάρχει σε αρκετές γειτονιές».

Γιατί πιστεύετε ότι η σειρά αρέσει στον κόσμο;

«Επειδή έχει μια αλήθεια και μια αμεσότητα και πιστεύω ότι αυτό περνάει και αρέσει στον κόσμο».

Τι επιφυλάσσει το μέλλον στην «Άννα»;

«Περνάει και θα περάσει πάρα πολλά. Έχει να περάσει πολλές δυσκολίες ακόμη. Όμως, θα δικαιωθεί. Θα κάνει τα πάντα για να βρει την άκρη».

Τι σας αρέσει να παρακολουθείτε στην τηλεόραση;

«Δεν έχω πολύ χρόνο για να παρακολουθώ τηλεόραση, αλλά είναι ανάλογα με τη στιγμή. Άλλοτε θέλω να χαλαρώνω και άλλοτε να προβληματίζομαι. Όταν θέλω να χαλαρώσω, μπορώ να δω οτιδήποτε, από τηλεπαιχνίδι μέχρι τον Λάκη Λαζόπουλο ή ταινία».

Είστε ευχαριστημένη από την ενημέρωση που προσφέρει;

«Με τίποτα. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ειδήσεις της τηλεόρασης. Δεν αντέχω άλλο τα παράθυρα, με κουράζουν αφάνταστα».