Ενα τεράστιο «αφρόλουτρο διασκέδασης» έγινε η κεντρική πλατεία στην 6η λεωφόρο. Λίγο πριν από την 42η λεωφόρου, που θεωρείται η ψυχή του Μπρόντγουεϊ, ένα απίστευτης ευρηματικότητας και χαμηλότατου προϋπολογισμού σόου στήθηκε σε χρόνο dt. Πρωταγωνιστές ήταν οι κομπάρσοι της καθημερινότητας: διαβάτες που είχαν χρόνο για χάσιμο (σ.σ.: καλή ώρα εγώ), λάτρεις της μασκαράτας, οικολόγοι, φοιτητές που ήθελαν να ξεχάσουν, όλοι μια μεγάλη παρέα, όλοι μια μεγάλη αγκαλιά. Τα μάτια μου κόλλησαν σε ένα κορίτσι που μόλις είχε βγει από το κουκούλι του. Ντυμένη πεταλούδα θα ήταν, δεν θα ήταν 16 ετών έκανε ζουζουνιές και όλα τα μάτια ήταν πάνω της (σ.σ.: καθόλου αδικαιολόγητα). Μέλισσα και λουλούδι μαζί. 24 ώρες ζωής... Καλές και αυτές, αρκεί να πετάς!
Δυο βήματα πιο κάτω με πλησίασε μια κοπέλα με ένα πλακάτ στα χέρια: «Θέλεις μια αγκαλιά, είναι δωρεάν». Ακολούθησαν και οι φίλες της με παρόμοια πλακάτ, που διαλαλούσαν τις «δωρεάν αγκαλιές». Ένα παιδί με πρόβλημα στη φωνή του και σακίδιο στην πλάτη ήρθε κοντά μου και μου ζήτησε να το φωτογραφίσω με τη φίλη του. Του ζήτησα να τους φωτογραφίσω και με τη δική μου μηχανή. Συμφώνησε, αλλά μόνο αν θα πόζαρα κι εγώ για το δικό του φακό. Φυσικά και δέχτηκα... Το σκηνικό ήταν έτοιμο κι εγώ ένας απλός παπαράτσι ανάμεσα σε άλλους 1.000 ερασιτέχνες του στιγμιότυπου. Όλα ήταν πιο ωραία, καθώς το φως μεταμορφωνόταν σε μικρά ουράνια τόξα μέσα στις μπουρμπουλήθρες: το έδαφος, τα σκουπίδια, τα πολύ ψηλά κτίρια, οι άνθρωποι... Όλα και όλοι ήταν ανάλαφροι και είχαν άρωμα σαπουνιού... Οι αστυνομικοί μόνο περιφρούρηση δεν έκαναν. Έβγαζαν φωτογραφίες, πόζαραν χαμογελώντας, έπαιζαν με τις σαπουνάδες. Θύμιζε το «Μπάγκζι Μαλόουν», την ταινία που τα παιδιά-μαφιόζοι παίζουν με νεροπίστολα σε ένα σκηνικό ίδιο Σικάγο. Στήθηκα και εγώ δίπλα σε μια αστυνομικίνα. Δεν ένιωσε απειλή και με το όπλο κρυμμένο καλά στο ζωνάρι της έριξε ένα χαμόγελο σαν δύο πιστολιές στον αέρα κάνοντας το φλας να ανάψει και να σβήσει χίλιες φορές το δευτερόλεπτο.
Πλατσούρισα, γέλασα, χάζεψα τον ουρανό... Τόσο απλό και τόσο ωραίο. Μια τέτοια Ελλάδα, μέσα στις μπουρμπουλήθρες, ονειρεύτηκα. Όχι μια Ελλάδα... μπουρμπουλήθρες. Και αν θα έσκαγε, κανένα πρόβλημα. Πάλι κάποιος θα βρισκόταν να φυσήξει μια φούσκα νερού και απορρυπαντικού πιάτων και να την αφήσει ελεύθερη να πλανάται στον αέρα, να διεκδικεί αυθάδικα το δικό της χώρο δίπλα από αφίσες, ψίθυρους, αεροπλάνα, χαμόγελα, πλοία, τρωκτικά και όνειρα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΟΜΑΝΟΣ ΛΙΖΑΡΔΟΣ
