Αραγε τι μετράει πιο πολύ: το λαμπερό όνομα που άφησαν πίσω τους ή ένα παιδί συντρίμμι; Το έργο ζωής που τους πέρασε αθάνατους στη μνήμη μας ή ένα παιδί που ζει με φαντάσματα, βιώνει την απόλυτη μοναξιά και πεθαίνει κάθε μέρα; Αν δεχθούμε τις όποιες θεωρίες, ότι κάπου από εκεί ψηλά μπορούν να παρακολουθούν το δράμα του μοναχογιού τους, τότε δύο πράγματα είναι σίγουρα: Ο πόνος της Αλίκης, που προσπαθεί να φωνάξει, κι ας μην ακούγεται, «το παιδί μου και τα μάτια σας» (σ.σ.: ήταν η τελευταία κουβέντα της πριν φύγει για εκεί ψηλά) και πιθανόν η μετάνοια του Δημήτρη. Έφταναν λίγες λέξεις στη διαθήκη του για να γίνουν ταφόπλακα της ψυχής του γιου του.
Συγκλόνισε το γεγονός. το ακούσαμε αρχικά στα blogs και μετά από τα κανάλια. Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα για επίκληση βοήθειας στο 100. Σε λίγο αρχίζει ένα σκληρό παιχνίδι με τη μοίρα του: ένας άνθρωπος-ερείπιο μισόγυμνος, με βλέμμα φευγάτο και πιστόλι στο χέρι που κυνηγάει ανύπαρκτους διώκτες. Δεν ήθελαν και πολύ οι αστυνομικοί να καταλάβουν, ούτε άργησε η υπόθεση να κάνει το γύρο της πόλης. Τα ΜΜΕ σε πρώτη δόση αυτολογοκρίνονται: «Γιος διάσημων ηθοποιών πιάστηκε με τόσα γραμμάρια κοκαϊνη, άλλα τόσα χάπια, ένα εργαλείο ηλεκτρικής εκκένωσης και ένα όπλο, μπλα, μπλα, μπλα...». Η συνέχεια την επομένη στο αυτόφωρο στην Ευελπίδων, με ανοιχτά χαρτιά και δηλωμένη ταυτότητα. Ο Γιάννης όλοι επιμένουμε να τον βλέπουμε παιδί και να τον αποκαλούμε με υποκοριστικό ετών 39, με σκυμμένο κεφάλι και βλέμμα απόγνωσης δεν βγάζει κουβέντα. Ψιθυριστά βγαίνει ο λόγος του στο δικηγόρο του, άντε και σε κάποιον αστυνομικό. Ποιος φίλος είναι δίπλα του; Ποιος συγγενής της μάνας ή του πατέρα; Ποιος από τους λαμπερούς φίλους-κοράκια, που κάποτε έδιναν μάχη για να βρίσκονται στην αυλή της διάσημης σταρ μάνας; Κανένας. Αντίθετα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάμποσα χαμόγελα θα χαράχτηκαν σε χαιρέκακα πρόσωπα, κάμποσα μάτια θα πέταξαν λάμψεις μίσους και μικροψυχίας.
Αυτός ο άνθρωπος, αυτό το «παιδί», αυτή η ψυχή βιώνει τώρα το απόλυτο μηδέν της ύπαρξής της. Φοράει τη μάσκα της πιο κενής μοναξιάς, νιώθει να παλεύει με δράκους και βαμπίρ, παντελώς απροστάτευτος, κυνηγημένος, προσβεβλημένος, άτυχος. Μα πολύ άτυχος! Ένας άνθρωπος που δεν του επέτρεψαν ούτε ένα δικό του όνομα. Ήταν πάντα ο «γιος της Αλίκης και του Δημήτρη». Ποιος τον άφησε να περπατήσει με τα δικά του πόδια; Όλοι τον ήθελαν ανεβασμένο σε ξυλοπόδαρα για να φτάσει, σώνει και καλά, στο ύψος των γονιών του. Κι όταν προσπάθησε να δείξει κάτι ολότελα δικό του, έτσι ελάχιστο, τι εισέπραξε; Σαδιστική κριτική, ειρωνεία, απόρριψη, προδοσία! Αν αυτό δεν είναι μια άδικα διαλυμένη ζωή, τότε τι είναι;
Δεν ξέρω ποιοι ειδικοί και αρμόδιοι, ποιοι ξερόλες και επικριτές θα πέσουν πάνω του τώρα, σ' αυτή την πιο δύσκολη φάση της ζωής του. Ένα όμως είναι σίγουρο: ότι η δύναμη βρίσκεται μέσα του, η πίστη στο μυαλό του και η συνειδητοποίηση ότι «ο Γιάννης ανήκει στον εαυτό του και σε κανέναν άλλο, είναι παιδί του Θεού και κανενός άλλου». Αυτό είναι που μπορεί να τον βγάλει από το λούκι και να τον οδηγήσει σ' ένα φωτεινό δρόμο. Μαιρη σπυρ
