Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ

Το χαμόγελό της κρύβει ανεμελιά, χαρά, κυνισμό, σαρκασμό. Με αυτό, όπως παραδέχεται η ίδια, ξορκίζει πράγματα, αλλά και υπονοεί κάποια άλλα... Παραδέχεται ότι θα μπορούσε να μείνει μόνιμα στην Ινδία, που λατρεύει, ενώ το όνειρο που θέλει να πραγματοποιήσει είναι η υιοθεσία ενός παιδιού, καθώς και η βοήθεια που θέλει να προσφέρει στους ανθρώπους που ζουν εκεί. Η Βάνα Ραμπότα, που έγινε ιδιαίτερα αγαπητή στο πλατύ κοινό κυρίως με το ρόλο της γλυκιάς Ειρήνης από την παρέα του «50-50», αποκαλύπτει τα κρυφά της όνειρα, μιλάει για την οικονομική κρίση, την τηλεόραση αλλά και για τα νέα επεισόδια του πετυχημένου σίριαλ.

Θεωρείς τον εαυτό σου σταθερή αξία στα καλλιτεχνικά δρώμενα;

«Με αυτό το χάλι της οικονομίας; (Γέλια.) Εδώ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Κανένας δεν είναι σταθερή αξία. Υπάρχουν αξίες, το θέμα είναι όμως πώς τις διαχειριζόμαστε».

Εσύ πώς διαχειρίζεσαι τη δική σου αξία;

«Δεν τη διαχειρίζομαι, τη γνωρίζω. Από κει και πέρα όποιοι προσπαθούν να τη διαχειριστούν κάνουν λάθος μ’ εμένα. Δεν αφήνω να με διαχειρίζονται, ούτε να με χειρίζονται».

Είσαι αρκετά χρόνια στο θέατρο...

«Είμαι παιδί του θεάτρου και του σινεμά. Μετά προχώρησα στην τηλεόραση. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο όπου η τηλεόραση δεν έχει αποφασίσει προς τα πού θα κινηθεί».

Τι εννοείς;

«Αιφνιδιάζομαι άσχημα συνεχώς. Δεν τη βλέπω να κινείται. Ελπίζω ότι θα έχουμε αλλαγές. Δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι το σκηνικό. Βαριέμαι τα ριάλιτι και προτιμώ πιο τολμηρές κινήσεις από τα κανάλια. Χρειάζονται οι ελληνικές σειρές και οι σειρές εποχής. Ποιος όμως και πότε θα αποφασίσει το πότε θα τις κάνει;».

Συνάδελφοί σου ασχολούνται και με την παρουσίαση εκπομπών, ριάλιτι και με πολλά άλλα εκτός υποκριτικής.

«Προσπαθούν να επιβιώσουν, όπως όλοι. Οι ηθοποιοί και επαγγέλματα που ήταν ευάλωτα βρίσκονται στη χειρότερη γραμμή ανέχειας. Ήταν ένα ασταθές επάγγελμα και κατακτήσαμε, παρά την προϋπηρεσία και το βιογραφικό που μπορεί να έχει κάποιος, να κρίνεται εκ νέου, χωρίς να ξέρεις ποια είναι τα κριτήρια για να αποκτήσεις μια δουλειά».

Εσύ όμως δεν έχεις μείνει χωρίς δουλειά...

«Με έχει βοηθήσει ο Θεός. Το ταλέντο δεν μου λέει τίποτα. Η ματαιοδοξία που έχει αυτό το επάγγελμα είναι τόσο μεγάλη, που αυτό που έχει να κάνει ο καθένας μας είναι να καταπολεμήσει αυτό το πράγμα, όχι να το ενδυναμώσει και να το μεγαλώσει ακόμα παραπάνω. Άσε το ταλέντο καλύτερα... Να έχουμε πίστη στον Θεό. Το ότι μου φέρνει δουλειά, προφανώς, το κάνει για να μπορώ να επιβιώνω ... δεν αξιώνω άλλα πράγματα. Είμαι ευτυχής εδώ που είμαι. Είμαι καλά και χαρούμενη στη ζωή μου και το χαμόγελό μου είναι πηγαίο».

Υπήρξαν δύσκολες στιγμές;

«Υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όσο είμαστε άνθρωποι και όχι θεοί. Πρέπει να μην επικοινωνείς με την πραγματικότητα για να θεωρείς ότι δεν υπάρχουν δύσκολες στιγμές ή να έχεις κάποιους να σου λύνουν τις δυσκολίες. Εγώ δεν είχα ποτέ κανέναν να μου λύσει οικονομικές ή ψυχολογικές ιστορίες και προσπαθώ με τις δυνάμεις μου να τις ξεπεράσω. Βγαίνω πιο δυνατή, πιο σοφή».

Εύκολες στιγμές υπήρχαν;

«Όχι, ήμουν από τα παιδιά που δεν είχα εύκολες στιγμές. Είμαι ευτυχισμένη όμως, γιατί μέσα από τις δυσκολίες κατάφερνα να εξελίσσεται το μυαλό μου και να νιώθω πιο πολύ τη γεύση της χαράς και της επιτυχίας. Γιατί, όταν ιδρώνεις και ματώνεις, ευχαριστιέσαι περισσότερο τα πράγματα. Όταν σου δίνονται με το κουτάλι στο στόμα, τα φτύνεις».

Είναι κομμάτι του lifestyle η εύκολη δόξα.

«Το lifestyle σταρ είναι ένα άλλο επάγγελμα από εκείνο του ηθοποιού. Αυτό το άλλο επάγγελμα δεν έμαθα να το κάνω. Ευτυχώς, δεν είναι του χαρακτήρα μου».

Χτίζει όμως καριέρες και έχει και αρκετά χρήματα.

«Και βέβαια έχει λεφτά και χτίζει καριέρες, αλλά δεν ξέρω αυτά που χτίζονται αν είναι χάρτινα. Εμένα δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Για μένα σταρ είναι εκείνος που γνωρίζει πόσο μεγάλος είναι, που δεν επιδιώκει ούτε να το δείχνει ούτε να το πλασάρει. Είναι ταπεινός κι έχει το χαμόγελο της γνώσης. Δεν μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο. Κάποιοι είναι γεννημένοι σταρ και τους θαυμάζω, γιατί έχουν ταλέντο και μυαλό».

Σταρ είναι εκείνος που χρησιμοποιεί μόνο ακριβά αυτοκίνητα για τις μετακινήσεις του ή εκείνος που θα χρησιμοποιήσει και το μετρό;

«Οι σταρ που περπατούν στα κόκκινα χαλιά με τις λιμουζίνες είναι εκείνοι του εξωτερικού. Εδώ έχουμε βελέντζες! Αυτοί οι άνθρωποι που περπατούν στα κόκκινα χαλιά μπαίνουν και στο μετρό. Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να μιλάμε για σταρ. Εδώ είμαστε μια βιοτεχνία θεάματος, για να μην πω σουβλατζίδικο! Δεν μπορεί λοιπόν να νομίζει κάποιος ότι περπατάει στο κόκκινο χαλί, είναι αστείο. Αν το νομίζουν, να κάνουν κάτι να γιατρευτούν».

Αισιοδοξείς για τα επόμενα χρόνια;

«Είμαι αισιόδοξη, δεν ξέρω όμως αν συμπεριλαμβάνεται η εξέλιξη της δουλειάς. Η δουλειά αυτή, το θέαμα, δεν είναι το παν για μένα».

Έχεις φτάσει το στόχο;

«Ποιο στόχο; Εδώ κοντεύουμε να πνιγούμε, για στόχους ηθοποιών θα μιλάμε;».

Το ότι είσαι όμορφη σε βοήθησε;

«Δεν χρησιμοποίησα αυτό το κομμάτι για να μπορέσω να δουλέψω. Προσπάθησα να το κρύψω και το κατάφερα καλά. Όσο περισσότερο το έκρυβα, τόσο περισσότερες δυσκολίες είχα. Η Ελλάδα είναι για τα προφανή».

Πώς το έκρυψες;

«Δεν κάνεις focus στο στήθος, στα μπούτια. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να τα προβάλλω».

Ανταγωνισμό, ζήλια αντιμετώπισες από γυναίκες συναδέλφους σου;

«Όχι, όχι, ποτέ! Έχω κάνεις φίλες, έχω αγαπήσει τις γυναικοπαρέες. Είμαι ανταγωνιστική μόνο με τον εαυτό μου. Τον ανταγωνισμό τον προκαλείς».

Τι θυμάσαι έντονα από το προηγούμενο «50-50» και τι περιμένεις από το επόμενο;

«Την τελευταία φωτογραφία που βγάλαμε και είχαμε συγκινηθεί όλοι. Δεν ξέραμε ποτέ αν θα ξανασυναντηθούμε. Τώρα έχω αγωνία και προσμονή».

Πόσο εύκολο είναι να χαμογελάς σήμερα;

«Έχει κόστος. Το χαμόγελο μπορεί να φανερώνει ανεμελιά, χαρά, κυνισμό, σαρκασμό. Όποιος χαμογελάει λοιπόν πρέπει να το επωμιστεί. Ξορκίζει πράγματα. Εγώ χαμογελώ για όλους τους προηγούμενους λόγους. Υπονοώ πράγματα με το χαμόγελό μου».

Ποιος σε ερμηνεύει καλύτερα όταν συμβαίνουν όλα αυτά;

«Σίγουρα πολύ κοντινοί μου άνθρωποι, που είναι κι αυτοί σαν εμένα και έχουμε κώδικα συνεννόησης. Ηρεμώ όταν έχω εξοντωθεί από την κούραση. Μου λείπει ο πατέρας μου. Τον έχω χάσει πολλά χρόνια και θα ήθελα πολύ να τον έχω κοντά μου. Ειδικά στα χρόνια που ζούμε».

Ως τηλεθεάτρια έχεις γελάσει μ’ εσένα;

«Ναι, έχω γελάσει. Μου κάνει εντύπωση, γιατί είμαι σκληρή και αυστηρή μ’ εμένα. Είδα τυχαία το "50-50" δύο βράδια και γέλαγα σαν να μην είμαι εγώ αυτή. Είπα: "Κοίτα τι πλάκα που έχει τελικά η Ειρήνη". Οι ρόλοι μου με απασχολούν νυχθημερόν. Τους βγάζω από το δωμάτιο και μπαίνουν από το παντζούρι. Με κυνηγούν όλη την ώρα. Προσπαθώ να μην κοιμάμαι μαζί τους!».

Θα μπορούσες να μείνεις έξω;

«Θα μπορούσα. Ναι, να μείνω μόνιμα στην Ινδία. Δεν θα είχε κανένα κόστος. Είναι υπέροχη η ζωή εκεί, παράδεισος. Δεν το βλέπω σαν τουρίστρια και μένω home stay, όταν πηγαίνω, όχι σε ξενοδοχείο. Αυτή η ζωή μου ταιριάζει. Έχω γεννηθεί για τα δύσκολα κι αυτό γουστάρω. Θέλω να τα ρυθμίζω μόνη μου τα πράγματα».

Θα άφηνες πίσω όλη αυτή την καλλιτεχνική πορεία, την καριέρα σου;

«Δεν με νοιάζει».

Επιστρέφει η παρέα του «50-50» στις μικρές μας οθόνες...

«Ναι, είναι η μισή μας ζωή. Ξανασυναντιόμαστε έπειτα από 3 χρόνια, έχοντας αλλάξει και προχωρήσει στη ζωή μας. Είμαι ανυπόμονη να συναντηθούμε, να δω πόσο αλλάξαμε και πόσο μείναμε ίδιοι. Ξεκινάει μια σχέση πάλι από την αρχή. Θέλω να δω την εξέλιξη των ηρώων στην τηλεόραση, είναι ενδιαφέρον. Έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο».

Η επιτυχία αυτή πρέπει να συνεχιστεί? Σε φοβίζει;

«Όχι, γιατί η ειλικρίνεια που είχαν οι χαρακτήρες είναι κάτι που ακουμπάει στον Έλληνα τηλεθεατή. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, θα συνεχίσει να ταυτίζεται. Με ηρεμεί γιατί είμαι σε γνωστό ?λιμανάκι?. Υπάρχει ο ίδιος κώδικας».

Αισθάνεσαι πληρότητα;

«Ναι. Ο καημός μου ο μόνιμος είναι κάθε καλοκαίρι να σηκώνομαι και να πηγαίνω στην Ασία, όπου θα ήθελα να ζήσω μόνιμα. Ο δυτικός τρόπος ζωής με κουράζει πολύ. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τσιγκούνικες και δήθεν. Είχαν κλειστεί στο καβούκι τους. Οι σχέσεις είναι ωφελιμιστικές και εγώ θέλω να ζήσω αλλιώς. Να χαίρομαι το χαμόγελο των ανθρώπων. Το όνειρό μου δεν είναι να κάνω φοβερά πράγματα στο θέατρο, αλλά να ζήσω ανθρώπινα και να προσφέρω σε συνανθρώπους ένα μικρό κομματάκι βοήθειας σε ό,τι μπορώ. Να υιοθετήσω κάποιο παιδάκι. Η Ελλάδα έχει το χειρότερο πλαίσιο υιοθεσίας ... το έχω ψάξει. Εξαιρούμαστε από όλη την Ευρώπη. Είναι δύσκολο, εκτός αν υιοθετήσεις κάποιο παιδί απέξω και μείνεις έξω».