Aπό τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΚΟΥΜΗ
Χόρευα ένα βράδυ στ’ Aστρα με τη συγκλονιστική house του dj Junior Rush (ο καλύτερος στη Μύκονο φέτος -όλο το νησί έχει να το λέει) όταν ένιωσα ξαφνικά κάτι να με παίρνει βίαια από το μανίκι και να με τραβάει με δύναμη ανάμεσα στο πλήθος. Παραπάτησα και έπεσα. Και θα με έσερνε το δίχως άλλο τρία-τέσσερα μέτρα ακόμα, μέσα στη λάσπη από ποτά χυμένα και άμμο που κουβάλησαν οι σαγιονάρες των μποέμ από τον Aγιο Σώστη, αν τελικά δεν ξηλωνόταν η μπλούζα που για κακή μου τύχη πιάστηκε στην oversized τσάντα της. Εκείνη, βέβαια, δεν κατάλαβε Χριστό, ούτε που γύρισε να κοιτάξει πίσω από τον ώμο της. Τα κιλά ένος 30άρη που σπαρταρούσε σαν το ψάρι της φάνηκαν, φαίνεται, αμελητέα αντίσταση για να καθίσει να ασχοληθεί έστω και λίγο ταράζοντας την ατσαλάκωτη πόζα της. Την έχεις και εσύ συναντήσει στον δρόμο σου: είναι η ίδια γυναίκα που πάντα οδηγεί το SUV της ανάμεσα σε δύο λωρίδες μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό. Η ίδια που στα στενά πεζοδρόμια του Κολωνακίου σε αναγκάζει με τον τρόπο της να κάνεις εσύ πρώτος στην άκρη ώστε να μην ποδοπατηθείς από τα 12ποντα Louboutin τακούνια της. Αυτή που νομίζει ότι ο κόσμος της ανήκει επειδή κάποια στιγμή είτε έπιασε τυχαία την καλή είτε έκανε έναν κερδοφόρο γάμο.
Ο Λάκης Γαβαλάς, συναισθηματικά και αισθητικά δεμένος με τις κομψές Hermes του, μου είχε πει κάποτε ότι δεν βλέπει για ποιον λόγο κάτι τέτοιες κυρίες κουβαλούν μαζί τους σε ένα chic εστιατόριο ή σε ένα μπαρ με μίνιμαλ ντιζάιν (στην προκειμένη περίπτωση με την υπογραφή Minas) μια οποιαδήποτε επώνυμη τσάντα τόσο vulgaire και επιθετική, ένα μπαούλο που θα μπορούσε να χωρέσει όλη τους την προίκα, διακοσμημένο με τρουκς και αλυσίδες που κάποια σχέση θα έχουν σίγουρα με τον «ιδεολογικό» χώρο του σαδομαζοχισμού.
Τώρα ξέρω. Μια γυναίκα χωρίς άλλα εφόδια -αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω - είναι πάνω απ’ όλα οπλισμένη με θράσος και μια ντουζίνα status σύμβολα, ανάμεσά τους και μια ακριβή τσάντα που φωνάζει τα λεφτά της με το μέγεθος και το μεγαλείο της. Ετσι ώστε εσύ να μην μπορείς να αμφισβητήσεις την κυριαρχία (στον δρόμο, στο γραφείο, σε μια σχέση, μέσα στ’ Αστρα, πουθενά) ενός θηλυκού ζόμπι απίστευτα άγριου, σοκαριστικά κυνικού και προκλητικά ετοιμοπόλεμου, μιας γυναίκας που στην ασήκωτη τσάντα της κρύβει -πέρα από ανικανότητα και αγένεια- τεράστια μοναξιά και δυστυχία. Τα μινιόν βραδυνά τσαντάκια, οι διακριτικοί φάκελοι, τα κομψά clutches δεν προσφέρουν την ίδια κατασκευασμένη ασφάλεια. Είναι για γυναίκες χορτασμένες και ευγενικές που δεν διεκδικούν νευρωτικά το σύμπαν και δεν έχουν χάσει την επαφή με την αρχέτυπη θηλυκή τους πλευρά, για όσες έχουν αγαπηθεί πολύ και δεν είναι ανάγκη να σε καταβροχθίσουν για να σε γευτούν ή τουλάχιστον ξέρουν ότι ο serial κανιβαλισμός θα τις αφήσει τελικά έρημες. Αλλά πόσες τέτοιες έχουν μείνει;
Προς Θεού, εννοείται πως δεν καταδικάζω αόριστα και ρατσιστικά τη μόδα με τις πελώριες it bags. Τις μεγάλες Balenciaga, τις Gucci, τις Burberry, τις Louis Vuitton, τις Yves Saint Laurent τις βρίσκω αριστουργήματα. Κάποιες, όμως, από τις μικροσκοπικές, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γυναίκες που τις κρατούν τις θεωρώ έγκλημα. Και νομίζω πως -έστω γενικόλογα- εξήγησα γιατί.
