Θα περίμενε κανείς όντας θηλυκό και μάλιστα περιτριγυρισμένο από το γυναικείο φύλο -δύο κόρες, μια αδερφή/κολλητή- ότι θα ήταν εξοικειωμένη, αν όχι και κολλημένη με πιο girly χρώματα και συνήθειες. Όπως το ροζ...

Η ίδια όμως έχει άλλη άποψη και την εξηγήσε αναλυτικά σε ένα μακροσκελές ποστ.

«Σκέψεις για το ροζ: Ακούγοντας επί σειρά ετών πως είμαι υπερβολικά δυναμική / ξινή / κυνική / όπως θες πες το, κι έχοντας φορέσει αυτό το βολικό για την επιβίωση κοστουμάκι, μια από τις (πολλές) παρενέργειές του είναι πως ασυναίσθητα αποφεύγω το ροζ.

Όχι γιατί δεν μου αρέσει, αντιθέτως ψοφάω για ροζ, ροζ σε γυναίκες, ροζ σε άντρες, ροζ σε δέντρα (το αγαπημένο μου είναι η αμυγδαλιά), ροζ σε έπιπλα (έχω βάψει τα καλοριφέρ του σπιτιού ροζ κ.ο.κ.), αλλά γιατί νιώθω μια κοριτσίστικη αβολοσύνη φορώντας το, κάπως σαν να πέφτει για λίγο η πανοπλία.

Ταυτισμένο με το ευάλωτο και το ασθενές (να συζητήσουμε κάποια στιγμή το πόσο αστείος ευφημισμός το «ασθενές φύλο», δηλαδή ματώνουμε, γεννάμε, τα κάνουμε όλα και συμφέρουμε, ψοφάμε αργότερα από τους άντρες αλλά ΟΚ, το φύλο χαρακτηρίζεται από έλλειψη σθένους), το ροζ δεν είναι για τις ζόρικες - ή έτσι μου είπαν.

Έλα όμως που εγώ στην τρυφερή εφηβεία επάνω έκλεψα από τη βιβλιοθήκη του μπαμπά μου και διάβασα, παραπλανημένη από τον τίτλο, το «Ροζ Που δεν Ξεχασα» του Γιάννη Ξανθούλη, όπου το ροζ δεν συμβόλιζε αγάπες και λουλούδια, αλλά το χρώμα που αφήνουν πίσω οι ουλές;

Και έλα που αργότερα, στη δεύτερη εφηβεία μου (ας μην την προσδιορίσουμε χρονικά), άκουγα Μάνο Χατζιδάκι και μάθαινα πως εκείνος είχε πει «μην υποτιμάτε την ευαισθησία θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου, που μ’ αυτήν τον κατακτάς.»;

Αυτά για το ροζ και τη σημειολογία του και φυσικά έχω πλήρη επίγνωση πως Ξανθούλης και Χατζιδάκις κάτω από selfies είναι αμετροέπεια, αλλά βρήκα αφορμή να σας τα καταθέσω.

Αν προτιμάτε, θα γράφω Pretty In Pink στις λεζάντες για να μην προβληματιζόμαστε μεσημεριάτικα, έχει και καύσωνα».