Το τσίπουρο σαν ένα άχρωμο γλυκανισάτο απόσταγμα στέμφυλων παραγόταν από παλιά σε ολόκληρη τη Μεσόγειο γνωστό με διάφορα ονόματα: τσίπουρο, αράκ, γκράπα. Το ποτό των φτωχών μέχρι πριν λιγότερο από είκοσι χρόνια, ακολουθώντας ένα δρόμο παρόμοιο με αυτό της γκράπας ? χωρίς βέβαια να έχει αποκτήσει ακόμα της αίγλη της- εξελίχθηκε σε ένα σπουδαίο απόσταγμα. Στην Ελλάδα, παράγονται σημαντικά τσίπουρα, όπως εκείνο της Mακεδονίας, Θεσσαλίας, Tυρνάβου, Kρήτης. Αλλά δεν ήταν παρά την τελευταία δεκαπενταετία -το 1988- που επετράπη η απόσταξη του. Πριν η παραγωγή τσίπουρου γινόταν αποκλειστικά ?κατ’οίκον? και η πώληση του ήταν απαγορευμένη πράγμα που το έκανε να χαθεί από το προσκήνιο. Τελικά μετά από πιέσεις το Ελληνικό κράτος ψήφισε νόμο που κατοχύρωνε το τσίπουρο ως παραδοσιακό ελληνικό προϊόν και επέτρεψε την παραγωγή του και πώλησή του ως εμφιαλωμένου. Σερβίρετέ το σε ποτήρια αποστάγματος ή σφηνάκια με μεζέδες όπως παστουρμά, παστά ψάρια, σαρδέλες, τσίρο, γαύρο μαρινάτο, χταπόδι ψητό και ελιές.

Μύθος ή αλήθεια

Το τσίπουρο πίνεται κρύο: MΥΘΟΣ. Πρέπει να το απολαύσετε απλώς δροσερό στους 10-15οC. Ποτέ παγωμένο, γιατί θα χάσει τα αρώματά του. Και φυσικά, το τσίπουρο θέλει μεζέ. Βάλτε πλάι στο γλυκανισάτο, αλμυρά θαλασσινά και ψάρια, αυγοτάραχο, σκληρά κίτρινα τυριά. Αν πάλι είναι «άνευ», μπορείτε να φτάσετε μέχρι τις μαυριδερές πικρές ελιές, τα κριτσανιστά τηγανητά λαχανικά, τα καπνιστά ψαρικά.

ΕΥΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ