"Ψιλικά, τσιγάρα, τηλέφωνον δια το κοινόν" γράφει η ταμπέλα που μου κέντρισε την προσοχή, περπατώντας σε κεντρικό πεζόδορμο της Καλλιθέας. Οι ιδιοκτήτες προτίμησαν να την κρατήσουν για να δώσουν μια νότα νοσταλγίας, νότα μιας άλλης εποχής που η γειτονιά ήταν στο επίκεντρο. Από περιέργεια μπήκα κι έμεινα για ώρες!
Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσα μπορεί κανείς να βρει σε ένα τοπικό μαγαζί με προϊόντα διαλεγμένα ένα προς ένα, απο παραγωγούς διασκορπισμένους σε κάθε γωνιά της Ελλάδος. Κρήτη, Καλαμάτα, Ήπειρος και Βόρεια Ελλάδα "παντρεύονται" με "στεφάνι" τους την ποιότητα και γεύση.
Κρασάκι χύμα, ηδύποτα παραδοσιακά σαν αυτά που έφτιαχνε η γιαγιά όπως το καρυδάκι, τσίπουρο και κονιάκ ρέουν χύμα, προσφέροντας οικονομικές λύσεις για όσους δεν προτιμούν το εμφιαλωμένο προϊόν.
Στο μαγαζάκι τα βρίσκεις όλα. Χυλοπίτες, τραχανά, τον κλασικό αλλά και τον κολοκυθένιο που δε γνώριζα καν πως υπάρχει και πάνω απ΄όλά... ανθρωπιά!
Δεν έχω ξαναδεί ιδιοκτήτη να κερνάει κρασί τους πελάτες. "Θα πέσεις έξω" του είπα με διάθεση χιούμορ για να λάβω την αποστομωτική απάντηση: "αν είναι να πέσω έξω από αυτό, ας γίνει".
Η αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει πως είναι η αίσθηση της τοπικής αγοράς. Είχα συνηθίσει στην απρόσωπη εξυπηρέτηση και με ξένισε ευχάριστα!
Όσο για την ποικιλία; Μέχρι και ρέγγες βρήκα στο κατάστημα, που με γύρισαν πίσω στο χρόνο και μου έφεραν εικόνες της γιαγιάς να τις καψαλίζει με τον παραδοσιακό τρόπο.
Ιδιαίτερη γωνίτσα που τραβάει την προσοχή το σταντ με τα σοκολατάκια-ελίτσες και τις καραμέλες στο χαρτί, όπως αναφέρεται και στο παιδικό τραγουδάκι. Όλα τόσο παλιά και τόσο σύγχρονα.
Θυμήθηκα βέβαια και τον παππού, αυτόν τον μερακλή που κάθε απόγευμα ήθελε μεζέ για το κρασάκι ή το τσίπουρο, αλμυρό κατά προτίμηση αλλαντικό με γεύση κι αρώματα αλλά και χαλβά φαρσάλων, καραμελωμένο στην κορυφή γιατί ήταν καλοφαγάς!
Και για το τέλος, καφές, φρεσκοκομμένος, μυρωδάτος, στη χόβολη ή έστω στο γκαζάκι. Αλλά και βότανα και μέλι και γλυκό του κουταλιού αυθεντικό που κάθε παρτίδα του είναι διαφορετική, άλλοτε μαλακό, άλλοτε πιο σκληρό. Αυτή είναι άλλωστε κι η επιτυχία του σπιτικού: δε βγαίνει ποτέ ίδιο!
Τόσες αναμνήσεις, τόσες εικόνες, τόσα αρώματα. Φέτος, το αποφάσισα: Θα κάνω ρεβεγιόν όπως παλιά, πατροπαράδοτα, με προϊόντα του τόπου μου, παραδοσιακά και φτιαγμένα με μεράκι. Και θα πιω κρασί στην υγεία αυτών των λίγων καταστηματαρχών που σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν να κερνάνε και να κατανοοούν πως η ευημερία τους εξαρτάται από την ικανοποίηση του καταναλωτή.
* Ευχαριστώ το κατάστημα Οινοπάντες στην Καλλιθέα που με δέχτηκε, με καλωσόρισε και μου επέτρεψε να φωτογραφίσω τα προϊόντα και τους χώρους του.
Το παρόν άρθρο δεν είναι διαφημιστικό αλλά καθαρά προϊόν δημοσιογραφικής έρευνας.
