Στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών υποδύεσαι τον Τζον Κίτινγκ, τον αντισυμβατικό καθηγητή που υποδυόταν στην ομώνυμη ταινία ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Το έργο είναι πασίγνωστο από τον κινηματογράφο. Έχουν γίνει αλλαγές στο θεατρικό έργο;

Φυσικά έχει γίνει διασκευή του έργου. Τώρα όσον αφορά στον ρόλο έχουν κρατηθεί τα βασικά όπως αυτή η αντισυμβατικότητα. Υπάρχουν επίσης οι σκηνές όπου προσπαθεί να εμφυσήσει στους μαθητές να γράψουν ποιήματα και να ασχοληθούν με την ποίηση αλλά από εκεί και πέρα νομίζω ότι έχουμε πετύχει μια παράσταση η οποία λειτουργεί χωρίς να συγκρίνεται και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αυτό τουλάχιστον μας λέει ο κόσμος. Ήταν η διάθεση του Κωνσταντίνου (σ.σ. Ασπιώτη) και όλων των υπολοίπων να εξερευνήσουμε την ποίηση και την τέχνη με διάφορους τρόπους γιατί αυτό κάνει το συγκεκριμένο σενάριο. Είναι πολύ ελπιδοφόρο που όταν τελειώνει η παράσταση πολλά μικρά παιδιά φεύγουν ενθουσιασμένα.

Πώς είναι να παίζεις έναν τόσο δημοφιλή ρόλο;

Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι ούτε υπάρχει διάθεση μίμησης. Υπάρχει πολύ απλά το να ενσκήψεις στο κείμενο, στην υπόθεση. Στον χαρακτήρα μάλιστα του ρόλου έχω βάλει καθαρά δικά μου πράγματα επειδή ο καθηγητής έχει κάτι το αντισυμβατικό, το οποίο φαντάζομαι σε ένα σενάριο Χολιγουντιανό είναι εντελώς διαφορετικό από μια θεατρική παράσταση που μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα πράγματα.

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα από το 1959 όπου διαδραματίζεται η ταινία ως προς τις συνήθειες τις οποίες επιβάλλει η κοινωνία μας;

Η εποχή εκείνη δεν μπορεί να συγκριθεί αλλά η κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες. Ωστόσο σε κάθε κοινωνία όσο και να προχωρήσουμε βγαίνει μπροστά το πόσο ανελεύθερος μπορείς να είσαι και αυτό είναι κάτι το οποίο το θίγουμε στην παράσταση. Δηλαδή μιλάμε για τα προσωπικά μας πιστεύω, το πόσο αντισυμβατικός μπορείς να είσαι, το πόσο πρέπει να ψάξεις να βρεις τη δική σου φωνή, το δικό σου περπάτημα. Η εξατομίκευση είναι πολύ σημαντική γιατί αυτό έκανε ο Κίτινγκ εν τέλει.

Έχεις κάνει τηλεόραση, πολλές και αξιόλογες δουλειές, όμως έχεις συνδεθεί με τις σειρές του Κοκκινόπουλου. Θυμάσαι ποιο είναι το πιο «στυγερό» έγκλημα που έχεις κάνει στην Ανατομία ενός εγκλήματος ή στην 10η εντολή;

Δεν τα θυμάμαι καθόλου αυτά τα εγκλήματα. Αυτό που ξέρω να σου πω είναι ότι πάντα προσπαθούσα να βρω και τις δύο πλεύρες του χαρακτήρα να ισορροπήσω δηλαδή και στο θετικό και στο αρνητικό.

Ως θεατής σου αρέσουν οι σειρές με φόνους και μυστήριο, όπως το «Έτερος εγώ», στο οποίο επίσης συμμετείχες;

Δεν βλέπω πολύ τηλεόραση. Είμαι τυχερός γιατί μέχρι τώρα μπορούσα να αρκεστώ στο να παίζω ρόλους και να μην βλέπω αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τυχαίνει και να βλέπω γιατί όταν είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ σε δουλειές δυσκολεύομαι μετά να δω τηλεόραση. Σαφέστατα το τηλεοπτικό τοπίο έχει αλλάξει, γίνονται δουλειές καταπληκτικές που ούτε στο όνειρό μας δεν θα τις βλέπαμε κάποτε.

Υπάρχουν σειρές που ξεχωρίζεις, ως θεατής;

Αν θα δω κάτι θα είναι ταινίες, δεν θα δω σειρές. Είμαι του κινηματογράφου άνθρωπος. Μου αρέσει δηλαδή να πηγαίνω σινεμά ακόμα και μόνος μου. Μου αρέσει να μπω στην αίθουσα, να βυθιστώ στην καρέκλα και να απολάυσω την ταινία ήρεμα και ωραία. Αυτό έχει εκλείψει, έχει γίνει πολύ πρόχειρο και πολύ γρήγορο. Είναι πολύ θλιβερό αυτό που δεν γεμίζουν οι αίθουσες και δεν ξέρω πότε θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Το μόνο ελπιδοφόρο ήταν που το καλοκαίρι γέμισαν τα θερινά σινεμά. Δυστυχώς, αυτή είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση για τον χώρο του σινεμά. Φαίνεται ότι όλο το κομμάτι του lockdown και της ευκολίας που έχεις να δεις καταπληκτικές σειρές και ταινίες από τον καναπέ σου, έχει περιορίσει την ιεροτελεστία του να πηγαίνεις σινεμά.

Πώς βρέθηκες στην Αμερική να σπουδάζεις στην περίφημη σχολή της Στέλα Άντλερ;

Υπήρχαν δύο σχολές στην Αμερική μία στο Λος Άντζελες και μία στη Νέα Υόρκη όπου δίδασκε η ίδια. Εγώ ήμουν ήδη στη σχολή της Ούτα Χάγκεν και παράλληλα θέλησα να πάω και να δω αυτή τη σχολή όπου δίδασκε η Στέλα. Έτσι, πέρασα από ακρόαση και πήρα το μάθημα. Στην Αμερική ισχύει το έξης: αυτές οι σχολές μπορεί να έχουν το κύρος των ανωτάτων εκπαιδευτικών αλλά συγχρόνως σου δίνουν τη δυνατότητα να πάρεις ένα ή δύο μαθήματα, δεν είναι ανάγκη να πάρεις όλο το course κάτι το οποίο αρχίζουν να κάνουν και εδώ.

Πόσο έμεινες εκεί και πώς σου είχε φανεί η ζωή στη Νέα Υόρκη;

Έμεινα δύο χρόνια. Θα γελάσεις αν σου πω ότι στην αρχή δεν κοιτούσα πάνω ψηλά γιατί θεωρούσα ότι ζω μέσα σε ταινία. Μετά σιγά σιγά εξοικειώθηκα και σιγά σιγά το απώθησα γιατί ήταν πολύ άγρια η ζωή εκεί, ένα κυνηγητό της ύλης αδιανόητο και φαντάσου ήσουν στη Νέα Υόρκη. Πού να ήσουν στο Λος Άντζελες ή στο Χόλιγουντ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θέλω να φύγω και να κοιτάω τι θα κάνω για να έρθω να μείνω στην Ελλάδα.

Δοκίμασες την τύχη σου, πήγαινες σε οντισιόν;

Όχι βέβαια και νομίζω ότι θα έχανα και τον χρόνο μου.

Γιατί λες «όχι βέβαια»; Αυτό δεν θέλει ένας ηθοποιός;

Ένας ηθοποιός έχει τη γλώσσα ως ένα μέσον να εκφραστεί. Χωρίς τη γλώσσα είναι διαφορετικό. Ένας χορευτής, ναι μπορεί να το κάνει αυτό ή ένας ζωγράφος ή ένας μουσικός αλλά ένας ηθοποιός χρειάζεται το ενδιάμεσο της γλώσσας για να μπορέσει να το κάνει αυτό και να εκφράσει αυτά που θέλει ο συγγραφέας. Και νομίζω ότι τελικά καλά έκανα γιατί υπήρχαν καταπληκτικοί συνάδελφοι στις τάξεις που ήμασταν, οι οποίοι δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα παρόλο που έτρεχαν από το πρωί ως το βράδυ σε οντισιόν. Ευτυχώς , είχα την ανώριμη ωριμότητα να σηκωθώ να φύγω.

Να σε πάω πολλά χρόνια πίσω....Τι θυμάσαι περισσότερο από τη συνεργασία με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού»;

Περισσότερο θυμάμαι τα ταξίδια που κάναμε με το αμάξι. Τύχαινε να είμαστε 4 άτομα παρέα να οδηγάω εγώ και να μιλάμε. Αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι ότι έπιανε αμέσως την εικόνα του βαθύτερου ασυνείδητου δηλαδή αυτά τα τοπία τα οποία βλέπαμε αμέσως τα μετέφραζε σαν εικόνα που θα μιλήσει στη ψυχή του ανθρώπου χωρίς να το καταλαβαίνει και είχε απόλυτο δίκιο. Δηλαδή αυτά τα σπίτια τα οποία έβγαιναν μέσα από τις λίμνες με τα άπειρα κοχύλια και μύδια επάνω είναι εικόνες σουρεαλιστικές οι οποίες μιλάνε κατευθείαν στον κόσμο του υποσυνείδητου. Ο άνθρωπος έφυγε πολύ νωρίς και άδικα. Δεν θέλω να το σκέφτομαι.

Πέρασες μια σοβαρή περιπέτεια υγείας πριν από λίγα χρόνια. Ποια είναι η πρώτη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό όταν τη σκέφτεσαι;

Αυτό είναι που σκέφτομαι κάθε μέρα και λέω ότι δεν θα ήμουν εδώ. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Φαντάζομαι ότι και οι άνθρωποι που πέρασαν πολύ δύσκολα με τον covid είναι κάτι παρόμοιο.

Λιποθύμησες σε ένα ταξί και ξύπνησες ύστερα από κάποιες μέρες, αυτό δεν έγινε;

Λιποθύμησα μέσα στο ταξί μετά αφότου έφυγα από τον γιατρό μου στον ΕΦΚΑ στην Ιπποκράτους και μάλιστα του έλεγα «θα πάρω τη μηχανή μου να γυρίσω σπίτι» και εκείνος μου είπε «πάρε ένα ταξί τώρα». Ήταν σε τέτοιο σημείο η εξάντλησή μου που λιποθύμησα μέσα στο ταξί, ξύπνησα σε έναν θάλαμο, αυτά μου τα είπαν δηλαδή και μετά την επόμενη στιγμή ήμουν στην εντατική με διάφορα καλώδια γύρω γύρω. Ευτυχώς ήμουν τυχερός επειδή δεν κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν αυτό που πέρασα. Αν είχα την αγωνία ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό, ότι δηλαδή υπάρχει περίπτωση να μην επιζήσω, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Τους ανθρώπους στο Σωτηρία θα τους ευγνωμωνώ μια ζωή. Είχα παντελή άγνοια κινδύνου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι. Ήταν μια εσωτερική διαδικασία που δεν πονάς και σιγά σιγά εξαντλείσαι.

Πόσο άλλαξε η ζωή σου μετά από αυτό, άλλαξαν οι προτεραιότητές σου;

Ναι σαφέστατα. Είναι άλλο να έχεις φτάσει να πιεις από την πηγή του επέκεινα και να γυρίζεις πίσω..Όλοι μας όμως πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση σε τέτοια θέματα.

Άκη, είσαι γεννημένος στη Θεσσαλονίκη. Αθήνα λοιπόν ή Θεσσαλονίκη;

Ε, ναι Θεσσαλονίκη. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια είμαι και συντονιστής της καλλιτεχνικής επιτροπής των Δημητρίων του διεθνούς φεστιβάλ και ανεβοκατεβαίνω συνέχεια και αυτό είναι κάτι που το ήθελα πάρα πολύ. Μου αρέσει πολύ και έχουμε και πολύ ωραία πράγματα μέχρι τώρα. Να είμαστε καλά γιατί με ενδιαφέρει πολύ η πόλη μου και με ενδιαφέρει πολύ να βλέπουν οι συμπολίτες μου και άλλα πράγματα για να ανοίξει λίγο το μάτι τους γιατί η Θεσσαλονίκη έχει αυτά τα δύο πρόσωπα, το άκρως συντηρητικό και το άκρως προοδευτικό και βέβαια περνάνε όλοι καλά, δηλαδή είναι η πόλη του χαβαλέ. Φέτος βέβαια έγιναν κάποιες πολύ ωραίες δουλειές και ο κόσμος ανταποκρίθηκε εξαιρετικά, πράγμα πολύ ελπιδοφόρο.

Τι ήταν αυτό που είχε καθοριστική επιρροή στη ζωή σου;

Επιρροή στη ζωή μου είχε το θέατρο, είχε η υποκριτική, αυτή η διάθεση του να μεταμφιέζομαι, η διάθεση του να αλλάζω, η διάθεση του να πλησιάζω τα πράγματα πέρα από τον εαυτό μου. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι γιατί πολύ απλά έχει μια ψευδαίσθηση ότι ζεις παραπάνω. Τρίχες κατσαρές βέβαια αλλά έστω σαν ψευδαίσθηση δεν είναι άσχημο.

Info:

Ο Άκης Σακκελαρίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» στο Θέατρο Βρετάνια σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη.